Η διάδοση της ελληνικής γλώσσας στις ελληνικές παροικίες. Μέρος ΙΙΙ.

Στη Γερμανία υπάρχουν και τα αμιγώς ελληνικά Γυμνάσια ενώ τα ελληνικά Λύκεια ολοκληρώνουν τον κύκλο ύπαρξή τους μετά από σχετική απόφαση του ελληνικού κράτους, που προκάλεσε την αντίδραση των γονέων.

Ειδικότερα, έχουμε Tμήματα Μητρικής Γλώσσας, απογευματινά μη ενταγμένα, Νηπιαγωγεία (Αμιγώς Ελληνικά), Γυμνάσια αμιγώς ελληνικά, πρωϊνά, απογεματινά, σχολεία που λειτουργούν στον πρωινό κύκλο δημόσιου γερμανικού σχολείου, ενταγμένα στον πρωινό κύκλο κλασικού Γυμνασίου (Steglitz Gymnasium), Φροντιστηρικά Τμήματα στο πρωινό του Tempelhof και αυτή είναι μια επιπόλαιη πρώτη ματιά στο δαιδαλώδες τοπίο της ελληνικής εκπαίδευσης στην Γερμανία…

Κριτήριο επιλογής του κλάδου σπουδών στην Γερμανία, είναι το εάν τα παιδιά θα συνεχίσουν πανεπιστημιακές σπουδές στην Γερμανία ή στην Ελλάδα. Για το δεύτερο, απαραίτητο είναι να τελειώσουν το ελληνικό Λύκειο ώστε να ενταχθούν στις Πανελλαδικές.

Τι συνάγεται από όσα μέχρι στιγμής έχουν εκτεθεί στο Ι, ΙΙ και εν μέρει στο ΙΙΙ μέρος του άρθρου μας; Η μεγάλη αγωνία της Ομογένειας να εξασφαλίσει ΚΑΙ ελληνική Παιδεία στα παιδιά της. Στον αντίποδα της επιδίωξης αυτής, η παρουσία του ελληνικού κράτους, ιδιαίτερα τα τελευταία χρόνια, στον κρίσιμο αυτόν τομέα, που ακούει στο όνομα, εκπαίδευση των ελληνόπουλων στο εξωτερικό, έχει δραματικά ατονήσει. Δασκάλους δεν στέλνει ή όπου στέλνει δεν τους εξασφαλίζει τις απαραίτητες προϋποθέσεις να αφοσιωθούν στο έργο τους (προβλήματα μισθού, ασφάλισης, συνταξιοδότησης,  εκπαιδευτικού υλικού, βιβλίων κλπ). Μοιάζει η ελληνική Πολιτεία να έχει εναποθέσει τις –αν θέλετε- ελπίδες της να μην χαθεί η ελληνική γλώσσα στην Ομογένεια, στις προσπάθειες της Εκκλησίας και των Συλλόγων.

Ας δούμε το θέμα της Εκκλησίας, π.χ. στην Αμερική. Ένα ερώτημα δύσκολο, αλλά κρίσιμο: Ο Αρχιεπίσκοπος  Δημήτριος στηρίζει την ελληνόγλωσση εκπαίδευση;  Η απάντηση των ειδικών, όσο ειδική μπορεί να είναι η κυρία Κοκκόλη,  είναι «Και ναι και όχι.  Υπάρχει η γενική εντύπωση ότι δεν ενεργεί για τα σχολεία όσο θα έπρεπε.  Εμένα προσωπικά ως Στέλλα Κοκκόλη, μου φέρεται πάρα πολύ καλά. Ωσάκις ζήτησα να τον δω με δέχθηκε, άκουσε τα προβλήματα, αλλά δεν έγινε τίποτα, βέβαια, όχι πιστεύω επειδή ο ίδιος δεν ήθελε. Θεωρώ ότι ο ίδιος ως πανεπιστημιακός δάσκαλος έχει αυξημένη ευαισθησία στα θέματα αυτά. Ωστόσο υπάρχει μία νοοτροπία των αρχόντων (των μεγιστάνων του χρήματος) να περιθωριοποιήσουν τη χρησιμότητα των σχολείων. Σας λέω ειλικρινά το παράπονό μου. Δεν είναι ο Δημήτριος. Έχει αλλάξει  η νοοτροπία των Ελλήνων ομογενών».

Πριν δούμε το θέμα νοοτροπία των γονιών, ας δούμε τι έκανε η Εκκλησία. Παλαιότερα ο Μακαριστός Αρχιεπίσκοπος Ιάκωβος, στις ΗΠΑ, είχε προσπαθήσει να βγάλει την ελληνική γλώσσα από τη Θεία Λειτουργία! Χρειάστηκε αγώνας δύο ετών (1972-1974) για να πειστεί να μην  εφαρμόσει το πρόγραμμα για τις επιχωρίους γλώσσες, που προωθούσε μέσω της 20ης Κληρικολαϊκής, στις ελληνορθόδοξες εκκλησιές. Αλλά, αν έναν αχταρμά γλωσσών ήθελε για τη Θεία Λειτουργία, εύκολα συνάγει κανείς το συμπέρασμα τι ήθελε για τα παιδιά…

Ο επόμενος Αρχιεπίσκοπος ο παυθείς υπό του Οικουμενικού Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίου, Σπυρίδωνας, ήθελε από το Υπουργείο Παιδείας και Θρησκευμάτων να κάνει χορηγεία ετήσιου ποσού και τα σχετικά της ελληνικής εκπαίδευσης να τα αναλάβει η αρχιεπισκοπή.

Επομένως, ζητούμενο παραμένει εάν η Εκκλησία μπορεί να φέρει το βάρος της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης των μικρών ομογενών, στην Αμερική τουλάχιστον. Δεν μιλάμε, φυσικά, για το Ιεραποστολικό έργο ορισμένων κληρικών οι οποίοι και τη γλώσσα προστατεύουν και την ελληνοορθοδοξία προάγουν.

Εδώ, λοιπόν, έχουμε θέμα. Είναι οι ομογενείς γονείς  που σκαρφαλώνοντας στα σκαλοπάτια της κοινωνικής, οικονομικής, επιστημονικής επιτυχίας θέλουν τα παιδιά τους να ενταχθούν πλήρως και αποκλειστικά στην τοπική κοινωνία αποκομμένα από τον ομφάλιο λώρο; Αν έτσι είναι, αυτό οφείλεται όχι στην έλλειψη ενδιαφέροντος για τη μητρική γλώσσα, αλλά κυρίως στην έγνοια του γονιού ή τα παράπονο του μαθητή για την  ψυχική και σωματική μαθησιακή κόπωση στην οποία υποβάλλονται.

Ασχολήθηκε, όμως, ποτέ το ελληνικό κράτος να βρει τρόπους και μεθόδους σχετικά εύκολης εκμάθησης της ελληνικής γλώσσας (ακόμη και από το σπίτι!) για τα παιδιά των ομογενών μας ώστε να μην χρειάζεται να εξαντλούνται πνευματικά και σωματικά παρακολουθώντας δύο σχολεία μέσα στην ίδια μέρα;

Ακόμη, όμως, και έαν έτσι έχουν –με τα χρόνια- μεταλαχθεί οι ομογενείς γονείς (σε κάποιον μικρό, πάντως, βαθμό), ΤΟ ΚΡΙΣΙΜΟ ΕΡΩΤΗΜΑ ΠΑΡΑΜΕΝΕΙ: Τι έκανε το ελληνικό κράτος για να μην εξελιχθούν έτσι τα πράγματα;  Τι έκανε για να πείσει τον ομογενή πατέρα-μητέρα ότι το παιδί του πρέπει να μάθει ΚΑΙ ελληνικά; Πόσο πρόσφερε ή –αντίθετα- πόσο δυσκόλεψε το ίδιο το ελληνικό κράτος την εκμάθηση της ελληνικής στην αλλοδαπή; Έδωσε ποτέ κίνητρα για την εκμάθηση της ελληνικής; Οργάνωσε ποτέ σεμινάρια για τους ομογενείς γονείς; Έθεσε ποτέ ως απαραίτητη προϋπόθεση την εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας για την υπηκοότητα;

Οι εκπαιδευτικοί Σύμβουλοι στο εξωτερικό τί ακριβώς έκαναν και κάνουν;

Ένα άλλο ζήτημα που πρέπει επίσης να διερευνηθεί, είναι ο ρόλος της ελληνίδας συζύγου-μητέρας- γιαγιάς στην ξενιτειά. Και, κυρίως: Ο ρόλος της στην εκμάθηση της ελληνικής γλώσσας από  τα μικρά παιδιά… Φυσικά και ο ρόλος των μεικτών γάμων.

ΑΥΡΙΟ: Μέρος ΙV.