Η δικαίωση του Ρουσόπουλου

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η ηθική αποκατάσταση του Θόδωρου Ρουσόπουλου από την παράταξη στην οποία τόσα πολλά, τόσο σημαντικά και τόσο έντιμα προσέφερε, άργησε πολύ να έλθει.  Αλλά ήλθε. Και αυτό είναι το σημαντικό.

Κλείνει, έτσι, ένας μαύρος πολιτικός κύκλος μέσα στον οποίο η σκοπιμότητα επικράτησε της εντιμότητας.  Η μυθολογία των γεγονότων. Και  η συσκότιση του φωτός.

Η πολιτική αποκατάσταση του Θόδωρου Ρουσόπουλου είχε συντελεσθεί πολύ νωρίτερα και –το σπουδαιότερο- από την αντίπαλη παράταξη, το ΠΑΣΟΚ.

Η  νομική αποκατάσταση  όλων όσοι είχαν κατηγορηθεί για  το  «σκάνδαλο» Βατοπεδίου ήλθε από τα αρμόδια Δικαστήρια.

Τι απέμεινε;  Η κατάρρευση της Οικονομίας!

Δεν θα αναλύσουμε εδώ το πως και το γιατί. Άλλωστε είναι προφανές, αν βάλει κανείς σε τάξη τα γεγονότα.

Ο Θόδωρος Ρουσόπουλος προτίμησε να  αποτραβηχτεί από την ενεργό πολιτική  με τη σιγουριά του καθαρού ουρανού που δεν φοβάται τις αστραπές.

Μέτρησε φίλους. Μελέτησε και απέκτησε πανεπιστημιακή μόρφωση. Είδε τα παιδιά του να μεγαλώνουν,

Δεν ήτανε εύκολα, υποθέτουμε, τα χρόνια που ακολούθησαν.  Αντιμετώπισε οικονομικές δυσκολίες. Αλλά δεν άλλαξε ούτε προσωπικότητα ούτε συναισθήματα.  Παρέμεινε αυτό που πάντα ήταν. Εργατικός, σοβαρός και συνεπής.

Με τη σύζυγό του, Μάρα, πέρασαν από τη δόξα στο παρασκήνιο.  Δεν τους άντεξε. Τους έστειλε και πάλι στο προσκήνιο! Εκεί στη σκηνή, στο σανίδι, στα φώτα. Όπου διαπρέπουν οι γενναίοι.

Δεν νομίζω ότι ο Θόδωρος έχει ανάγκη το σημείωμα αυτό. Περισσότερο το έχω εγώ για να πω ότι οι μέρες μπροστά μας ούτε εύκολες είναι ούτε  ανέφελες.

Ότι, αντίθετα, πρέπει να υπάρξει εθνική προσπάθεια από την οποία ουδείς πρέπει να λείψει και στην οποία κανείς δεν περισσεύει…

Η ψήφος εμπιστοσύνης που ζητά η Κυβέρνηση από τη βουλή, έχει καθοριστική σημασία όχι τόσο για την επιβίωσή της όσο για να μπορέσει η χώρα να βγεί από τα μνημόνια.

Να σταθεί και πάλι στα πόδια της.

Αυτό δεν θα είναι εύκολο. Απαιτείται συστράτευση, σύμπνοια και εθνική συνείδηση.

Και, πάνω απ΄όλα, πολιτική σταθερότητα.