Μήνυμα του Μητροπολίτη Ιταλίας και Μελίτης κ.κ. Γενναδίου για τα Χριστούγεννα

Ἀριθμ. Πρωτ. 875/2014

ΜΗΝΥΜΑ

ΤΟΥ ΣΕΒΑΣΜΙΩΤΑΤΟΥ ΜΗΤΡΟΠΟΛΙΤΟΥ ΙΤΑΛΙΑΣ ΚΑΙ ΜΕΛΙΤΗΣ

κ.κ. ΓΕΝΝΑΔΙΟΥ

ΕΠΙ ΤΟΙΣ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΟΙΣ 2014

Ἐκλεκτά καί Ἀγαπητά Τέκνα

Τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καί Μελίτης,

«Χριστός γεννᾶται! Δοξάσατε»

«Σήμερον γεννᾶται αὐτός ὁ ὁποῖος ὑπάρχει αἰώνια καί γίνεται αὐτό τό ὁποῖον ποτέ δέν ὑπῆρξεν. Εἶναι Θεός καί γίνεται ἄνθρωπος, πάλιν, ὅμως, μένει Θεός», βροντοφωνεῖ ὁ Πατήρ τῆς ἀγάπης καί τοῦ διαλόγου, ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος, Ἀρχιεπίσκοπος Κωνσταντινουπόλεως. Τό «Μέγα καί Παράδοξον Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Θεοῦ», τό ὁποῖον ὁ ἄνθρωπος θαυμάζει, καί, μάλιστα, ἀπορεῖ ὅταν σκέπτεται αὐτό, διότι οὐδέποτε συνέβη ἕνα τέτοιο γεγονός: «Βλέπω ἐκείνη, ἡ ὁποία ἐγέννησε. Βλέπω καί ἐκεῖνον, ὁ ὁποῖος ἐγεννήθη. Ἀλλ’ ὅμως δέν δύναμαι νά καταλάβω τόν τρόπον τῆς γεννήσεως». Βλέπομεν, λοιπόν, εὐλογημένοι καί εὐλαβέστατοι Ὀρθόδοξοι ἀδελφοί μας, ὅτι ὁ τρόπος τῆς ἑορτῆς εἶναι παράξενος, ὅπως παράξενος εἶναι καί ὁ λόγος τῆς γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ.

Ὁ δημιουργός τῆς Θείας ἡμῶν Λειτουργίας ἅγιος Ἰωάννης ὁ Χρυσόστομος ὁμολογεῖ μέ ἀκρίβειαν ὅτι: «πρό τῆς Χριστοῦ παρουσίας ἐβασιλεύετο ἡμῶν ἡ φύσις ὑπό τοῦ διαβόλου, ὑπό τῆς ἀμαρτίας, ὑπό τοῦ θανάτου…», καί «ὁ μέν διάβολος ἠπάτα, ἡ δέ ἁμαρτία ἔσφαζεν, ὁ δέ θάνατος ἔθαπτεν». Πράγματι, ἡ «ἁμαρτία ἠγέρθη ὡς μεσότοιχος ἔχθρας μεταξύ Θεοῦ καί ἀνθρώπου», ὅπως ἀναφέρῃ εἰς τήν Κατήχησίν του ὁ Ἅγιος Νεκτάριος, ἐπίσκοπος Πενταπόλεως, μέ «ἀποτέλεσμα τήν ὀλέθριαν ἀποδέσμευσιν τοῦ ἀνθρώπου ἀπό τόν φιλάνθρωπον Θεόν καί τήν ἀναπόφευκτην ὑποταγήν του εἰς τόν μισόκαλον διάβολον».

Εἶναι τρανή ἀλήθεια, θεοτίμητον καί ἐκλεκτόν τῆς Ὀρθοδόξου Μητροπόλεως Ἰταλίας καί Μελίτης ποίμνιον, ὅτι ὅταν θέλῃ ὁ Θεός νικῶνται οἱ φυσικοί νόμοι. Τό ἴδιον συνέβη καί εἰς τό «Ὑπερφυές Μυστήριον» τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος ἡμῶν Χριστοῦ: ἡ φυσική τάξις παρεμερίσθη καί ἐνήργησεν ἡ θεία θέλησις. Τό ἔλεος καί ἡ εὐσπλαχνία τοῦ Θεοῦ εἶναι ἀνέκφραστη, ἀλλά καί ὁ φόβος τοῦ ἀνθρώπου καί ἡ κατάπληξίς του πρός τό «Μέγα Θαῦμα», ἔτι δέ καί ὁ θαυμασμός του εἶναι πάντα ταῦτα ἀνυπέρβλητα. Τόν ἐγέννησε, λοιπόν, σύμφωνα μέ τόν τρόπον μέ τόν ὁποῖον ὁ Θεός ἤθελεν. Εἰς τήν φύσιν βεβαίως, δέν ὑπῆρχεν ἡ δυνατότης μιᾶς τοιαύτης γεννήσεως. Ὁ Θεός, κυριάρχος τῆς φύσεως καί τῶν πάντων, ἐπενόησε τόν τρόπον αὐτόν τῆς Γεννήσεως, ἕνα τρόπον παράδοξον. Εἶναι τρόπος, τόν ὁποῖον μόνον ὁ Θεός ἠδύνατο νά ἐπινοήσῃ καί νά ἐπιτελέσῃ, καταδεικνύων οὕτως ὅτι ἄν καί ἔγινεν ἄνθρωπος, δέν ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος, ἀλλά ὅπως ἁρμόζῃ εἰς μόνον τόν Θεόν, ὁ Ὁποῖος εἶναι Φῶς, Ἀλήθεια, Εἰρήνη, Ἀγάπη, Ἐλπίς καί Αἰώνιος Ζωή. Καί ὁ παράδοξος αὐτός τρόπος τῆς Γεννήσεως τοῦ Σωτῆρος μας Χριστοῦ συμβαίνει οὕτω, διότι, πάντοτε κατά τόν σοφώτατον καί θεσπέσιον κήρυκα τῆς ἀγάπης καί τῆς ἀλληλεγγύης Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον, ἐάν ὁ Θεός προήρχετο ὅπως ὁ ἄνθρωπος ἀπό ἕνα κοινόν γάμον, πλεῖστοι ὅσοι θά ἐθεωροῦσαν ἀπάτην τήν γέννησίν Του: Ἰδού, διατί γεννᾶται ἀπό παρθένον, ἰδού, διατί διατηρεῖ τήν μήτρα της ἄθικτη, ἰδού, διατί διαφυλάττει τήν παρθενίαν της ἀκεραίαν, ἰδού, διατί ἔχομεν ἕνα παράδοξον τρόπον, ἕνα ὑπερφυσικόν τρόπον Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι ἀδιαμφισβήτητα τά λόγια τοῦ Ἰωάννου Χρυσοστόμου: Ἐπαρουσιάσθη ὁ Χριστός εἰς τόν κόσμον, «ἄνθρωπος», διά νά καθοδηγήσῃ τούς ἀνθρώπους. Ἐπαρουσιάσθη εἰς τόν κόσμον «Θεός», διά νά σώσῃ τήν οἰκουμένην.

Ἔλα, τίμιε καί θεοφρούρητε λαέ τοῦ Θεοῦ, νά ἑορτάσωμεν. Ἔλα, νά πανηγυρίσωμεν μαζί!

Ἡ προσευχή τῆς ἑορτῆς ἐνδυναμώνει, ἐνθαρρύνει, προστατεύει, καθοδηγεῖ, φωτίζει, αὐξάνει τήν πίστιν, βοηθεῖ τόν πιστόν νά καταλάβῃ τόν ὑπερφυσικόν αὐτόν τρόπον τῆς Γεννήσεως τοῦ Χριστοῦ, τόν παράδοξον, ὁ ὁποῖος ἀνήκει μόνον εἰς τήν δύναμιν καί τήν πανσοφίαν τοῦ Θεοῦ.

Γλυκύτατοι καί ὑπέροχοι οἱ λόγοι Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου: «Ἡ βασιλεία τῶν οὐρανῶν μετεφυτεύθη εἰς τήν γῆν, οἱ ἄγγελοι συνομιλοῦν μέ τούς ἀνθρώπους. Ὅλα ἔγιναν ἕνα», καί τοῦτο διότι ὁ Θεός ἐκατέβη εἰς τήν γῆν καί ὁ ἄνθρωπος ἀνέβη εἰς τούς οὐρανούς. Ὁ Θεός ἦλθεν εἰς τήν γῆν, ἀλλά εὑρίσκεται πάλιν εἰς τόν οὐρανόν: «ὁλόκληρος εἶναι εἰς τόν οὐρανόν, καί ὁλόκληρος εἰς τήν γῆν». Ἡ πειστική καί σωστική διδασκαλία τοῦ Ἁγίου τοῦ «Χρυσοῦ Αἰῶνος τῆς Ἐκκλησίας» Ἰωάννου τοῦ Χρυσοστόμου καταπλήσσει ὅλους ὅσοι ἐντρυφήσουν εἰς αὐτήν μέ σπουδήν καί ζῆλον ἔνθεον, οἱ ὁποῖοι βιώνουν τήν πνευματικότητά της, τήν δογματικήν της ἀλήθειαν, γίνονται ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, κατά τό Παυλικόν ρῆμα: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστὸς» (Γαλ. 2,20).

Τό «Μέγα καί Ὑπερφυές Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» ἔκαμε πλείστους ὅσους νά ἐντρυφήσουν εἰς τό «Θαῦμα» αὐτό τῆς «Θείας Οἰκονομίας», ὥστε νά φθάσουν εἰς τό σημεῖον νά γράψουν θαυμασίους ὕμνους, οἱ ὁποῖοι πλουτίζουν τούς πιστούς, προετοιμάζουν αὐτούς καί τούς καθοδηγοῦν νά κατανοήσουν τό Μυστήριον τῆς Ἐνανθρωπήσεως καί τῆς Σωτηρίας τοῦ ἀνθρώπου. Τά κατανυκτικά καί πανηγυρικά Ἰδιόμελα τοῦ Μεγάλου Πανηγυρικοῦ Ἑσπερινοῦ, οἱ ἐξαίσιοι αὐτοί ὕμνοι τῆς τοῦ Χριστοῦ Γεννήσεως, προσκαλοῦν τόν λαόν τοῦ Θεοῦ νά πανηγυρίσουν τό «Μέγα Μυστήριον» καί νά διακηρύξουν περιτράνως ὅτι ὁ Χριστός ἔγινεν ἄνθρωπος ἀπό φιλανθρωπίαν: «Δεύτε ἀγαλλιασώμεθα τῷ Κυρίῳ τό παρόν μυστήριον ἐκδιηγούμενοι. Τό μεσότοιχον τοῦ φραγμοῦ διαλέλυται, … Ἡ γάρ ἀπαράλλακτος εἰκών τοῦ Πατρός, ὁ Χαρακτήρ τῆς αϊδιότητος αὐτοῦ, μορφήν δούλου λαμβάνει, ἐξ ἀπειρογάμου μητρός προελθών, οὐ τροπήν ὑπομείνας· ὅ γάρ ἦν διέμεινε, Θεός ὤν ἀληθινός».

Οἱ λαμπρότατοι καί πεφωτισμένοι ἀπό τήν Χάριν τοῦ Θεοῦ Ὕμνοι προσκαλοῦν νά ζήσωμεν καί νά ἑορτάσωμεν μέ τήν λαμπρότητα τῆς ἀγαλλιάσεως τῆς «Μητροπόλεως τῶν Ἑορτῶν», ἀλλά καί μέ τήν ἱερότητα καί εἰρηνικήν δοξολογίαν τῶν ἀγγέλων, μέ τόν θεῖον θαυμασμόν τῶν ποιμένων καί τήν χαράν πάσης τῆς κτίσεως. Καί ὁ Ὑμνωδός ψάλλων: «Δεύτε πιστοί … κατίδωμεν συγκατάβασιν θεϊκήν ἄνωθεν ἐν Βηθλεέμ πρός ἡμᾶς», «τοιαύτη γάρ οἰκονομία ἐγνώσθη σου ἡ Εὐσπλαχνία…», ὁ σαρκωθείς ἐκ Πνεύματος ἁγίου καί ἐνανθρωπήσας ἐκ τῆς ἀειπαρθένου Μαρίας, ἀνεκτήσατο ἡμᾶς καί ἐλευθέρωσεν ἀπό τήν ἀμαρτίαν, ἐφαίδρυνε πᾶσαν τήν κτίσιν, ἡ γῆ μέ τούς ἀνθρώπους εὐφραίνεται, καί πρός τό φῶς ὁδηγοῦνται.

«Σοφία, λόγος καί δύναμις, Υἱός ὤν τοῦ Πατρός καί ἀπαύγασμα Χριστός ὁ Θεός», ψάλλων ὁ Μελωδός «ὁ Λόγος σαρκοῦται καί τοῦ Πατρός οὐ κεχώρισται» προσφέρει εἰς τόν ἄνθρωπον τήν σωτηρίαν καί τήν Βασιλείαν τῶν Οὐρανῶν. Ἐνώπιον τοῦ «Μεγάλου καί ὑπερφυοῦς θαύματος τῆς Ἐνανθρωπήσεως τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ» ὁ ἄνθρωπος, καί πᾶσα ἡ κτίσις, ψάλλει: «Τί σοι προσενέγκωμεν Χριστέ, ὅτι ὤφθης ἐπὶ γῆς ὡς ἄνθρωπος δι’ ἡμᾶς; ἕκαστον γὰρ τῶν ὑπὸ σοῦ γενομένων κτισμάτων, τὴν εὐχαριστίαν σοι προσάγει· οἱ Ἄγγελοι τὸν ὕμνον, οἱ οὐρανοὶ τὸν Ἀστέρα, οἱ Μάγοι τὰ δῶρα, οἱ Ποιμένες τὸ θαῦμα, ἡ γῆ τὸ σπήλαιον, ἡ ἔρημος τὴν φάτνην· ἡμεῖς δὲ Μητέρα Παρθένον· ὁ πρὸ αἰώνων Θεὸς ἐλέησον ἡμᾶς».

Ὁ «ὤν καί προών καί ἐκλάμψας ἐκ Παρθένου Θεός» εἶναι ὁ Ἀληθινός Θεός, εἶναι ἡ σωτηρία τοῦ κόσμου, ἡ μοναδική ἐλπίδα καί δύναμις τοῦ ἀνθρώπου διά νά νικήσῃ τάς ἀντιξοότητας τῆς ζωῆς, τάς σκληράς δοκιμασίας καί περιπετείας, τήν ἄγνοιαν καί τήν συκοφαντίαν.

Πρός αὐτόν, λοιπόν, τόν Ἀληθινόν Θεόν, τόν Λόγον τοῦ Θεοῦ καί Υἱόν τῆς Παρθένου, προσευχόμεθα μέ κατάνυξιν καί ἐλπίδα διά τούς ἔχοντας ἀνάγκην, διά τούς ἀρρώστους, διά τούς φυλακισμένους, διά τούς αἰχμαλώτους, διά τούς ὀρφανούς, διά τήν κατάπαυσιν τοῦ πυρός, τῶν συγκρούσεων, τῶν πολέμων, διά τήν φώτισιν τῶν σκεπτομένων κακῶς κατά τῶν ἄλλων, καί γενικά διά τήν πνευματικήν, κοινωνικήν καί πολιτιστικήν κρίσιν τῆς ἀνθρωπότητος. Προσευχόμεθα νά φυλάττῃ ὁ Νεογέννητος ἐν Βηθλεέμ Θεός τήν Οἰκουμένην ἀπό τάς ἐπιβουλάς καί τήν κακίαν τοῦ νέου Ἠρώδου ἤ τῶν πολλῶν τοιούτων, οἱ ὁποῖοι, δυστυχῶς, καί σήμερον ὑπάρχουν μέ μωσαϊκήν μορφήν καί ἀδυναμίας, μέσα εἰς τά περιβάλλοντα ἔνθα ζῶμεν, εἴτε εἰς τάς μικράς κοινωνίας, εἴτε εἰς τάς μεγάλας τοιαύτας, εἰς τά σχολεῖα καί εἰς τά διάφορα κέντρα, καθώς καί μέσα εἰς αὐτά τά γήπεδα καί τά στάδια τῆς ζωῆς.

Ἀδιαλείπτως προσευχόμεθα ὑπέρ τῶν νέων, οἱ ὁποῖοι εἶναι ἡ νέα πορεία τοῦ κόσμου, ἡ πολυτιμοτάτη δύναμις τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου, ἡ δωρηθεῖσα ἀπό τόν Θεόν διά τό μέλλον τῆς ἀνθρωπότητος, ἡ κεχαριτωμένη συνέχεια τοῦ σύμπαντος, διά τό ὕψιστον τοῦτο δῶρον τοῦ Θεοῦ δέν παύομεν νά προσευχώμεθα.

Μέ τόν ἀκριβέστατον καί θεοπρόβλητον Πατέρα τῆς Ἐκκλησίας τοῦ Χριστοῦ Ἰωάννην τόν Χρυσόστομον ὡς συνοδοιπόρον μας ἄς πορευθοῦμεν πρός τό «θεοδέγμον Σπήλαιον» κι ἄς προσκυνήσωμεν τόν ἐν «σπαργάνοις εἰλημμένον» διά τήν σωτηρίαν μας Θεάνθρωπον Κύριον, ὁ Ὁποῖος ἐγεννήθη ὡς ἄνθρωπος διά νά γίνῃ ὁ ἄνθρωπος Θεός.

Μέ τήν θεοπρεπῆ αὐτήν πίστιν μας πρός τόν Ἕνα Ἀληθινόν Θεόν, τόν Ὁποῖον θά προσκυνήσωμεν καί νήπιον κείμενον ἐν Φάτνῃ καί θά θαυμάσωμεν τόν θησαυρόν τῆς πτωχείας του, δι’ ἧς ἔλαμψεν ὁ τῆς θεότητος πλοῦτος, ἄς γίνῃ ἰλασμός καί εὐεργέτης μας, τό ἀναλλοίωτον φῶς καί τό κραταίωμα τῆς ζωῆς μας, ἄς εἶναι ὁ παντοτεινός βοηθός καί ἡ κραταιά καί ἀήττητος προστασία μας.

Χριστός γεννᾶται δοξάσατε!

Ὁ Παράδεισος ἠνοίχθη!

Ἡ ἀμαρτία ἀπεκαλύφθη!

Ἡ πλάνη ἀπεμακρύνθη!

Ὁ Θεός εἰς τήν γῆν καί ὁ ἄνθρωπος εἰς τούς οὐρανούς!

Χριστός γεννᾶται δοξάσατε!

Ἐν Βενετίᾳ τῇ 25ῃ Δεκεμβρίου 2014

† Ὁ Μητροπολίτης

Ὁ Ἰταλίας καί Μελίτης Γεννάδιος