Ευαγγελισμός της Θεοτόκου: Η μεγαλύτερη εἴδηση μέσα στὴν Ἱστορία

Πηγή: Ιερά Μητρόπολις Κηφισίας, Αμαρουσίου και Ωρωπού

Τὸ μεγάλο αὐτὸ γεγονὸς τοῦ Εὐαγγελισμοῦ ἀποτελεῖ τὴ μεγαλύτερη εἴδηση μέσα στὴν Ἱστορία. Ἡ λέξη εὐαγγελισμὸς εἶναι σύνθετη: εὖ καὶ ἀγγέλλω, ποὺ σημαίνει τὴν εὐχάριστη ἀγγελία, τὴν καλὴ εἴδηση. Αὐτὴ τὴν καλὴ εἴδηση ὅτι ἔφθασε τὸ «πλήρωμα τοῦ χρόνου» γιὰ τὴν ἐκπλήρωση τοῦ μυστηρίου τῆς λυτρώσεως τοῦ κόσμου μὲ τὴ σάρκωση τοῦ Λόγου τοῦ Θεοῦ ἔρχεται νὰ φέρει ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ στὴν Παρθένο Μαρία. Τὸ γεγονὸς αὐτὸ προκαλεῖ ἔκπληξη καὶ δὲν μπορεῖ νὰ κατανοηθεῖ μὲ τὴ λογική, ἀφοῦ τὰ μυστήρια τοῦ Θεοῦ βρίσκονται πέρα ἀπὸ τὴ σφαῖρα τῆς ἀνθρώπινης λογικῆς. Ἀκόμη καὶ ἡ Παναγία ἀπορημένη, ὅταν τῆς εἶπε ὁ Ἀρχάγγελος Γαβριὴλ ὅτι θὰ γεννήσει Υἱόν, τὸν ρωτᾶ πῶς θὰ γίνει αὐτό, ἀφοῦ δὲν ἔχει συζυγικὲς σχέσεις μὲ κανένα ἄνδρα.

Προσπαθώντας νὰ ἑρμηνεύσει κάποιος σήμερα μὲ τὴ λογικὴ τὸ γεγονὸς αὐτὸ θὰ πεῖ: πότε παρουσιάζονται ἄγγελοι σὲ κοπέλες καὶ μιλοῦν μαζί τους. Ζώντας οἱ ἄνθρωποι σήμερα μέσα σ’ ἕνα κόσμο τεχνολογικὰ ἀνεπτυγμένο πῶς θὰ μποροῦσαν νὰ πιστέψουν αὐτὰ τὰ παράδοξα γεγονότα. Αὐτά, ὅμως, τὰ πράγματα δὲν μποροῦν νὰ ἑρμηνευθοῦν μὲ βάση τὴ λογικὴ, ἀλλὰ μόνο νὰ βιωθοῦν διὰ τῆς πίστεως. Αὐτὸ ἐξάλλου μᾶς τὸ διαβεβαιώνει καὶ ἡ ἀπάντηση ποὺ δίνει ὁ Ἀρχάγγελος πρὸς τὴν Παναγία λέγοντάς της ὅτι τίποτα δὲν εἶναι ἀκατόρθωτο γιὰ τὸ Θεό. Ἡ Παρθένος Μαρία, ὅταν ἀφιερώθηκε ἀπὸ τοὺς γονεῖς της στὸ Θεὸ σὲ ἡλικία τριῶν χρόνων, εἰσήχθη ἀπὸ τὸν ἀρχιερέα Ζαχαρία στὰ Ἅγια τῶν Ἁγίων ποὺ προορίζονταν μόνο γιὰ τὸν Ἀρχιερέα. Ἐκεῖ παρέμεινε γιὰ δώδεκα χρόνια μέχρι τὰ δεκαπέντε της, ὅπου ὁδηγεῖται σὲ μνηστεία μὲ τὸν Ἰωσήφ. Κατὰ τὴν παραμονή της ἐκεῖ εἶχε φτάσει στὴ θέωση. Γι’ αὐτὸ καὶ ὑποτάσσει τὴ λογική της στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ λέγοντας: «Ἰδοὺ ἡ δούλη Κυρίου, γένοιτό μοι κατὰ τὸ ρῆμα σου». Ἔχοντας ἡ Θεοτόκος τὴν πραγματικὴ ἐλευθερία, ἐνεργοῦσε πάντοτε κατὰ φύσιν. Ἔτσι καὶ τώρα ἀφήνεται πλήρως στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ. Τὴ στιγμὴ αὐτὴ ποὺ ἀφήνεται στὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ γίνεται ἡ σύλληψη τοῦ Χριστοῦ δημιουργικῶς ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα χωρὶς νὰ περάσει κάποιο χρονικὸ διάστημα. Ἡ σύλληψη τοῦ Κυρίου ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα δημιουργικῶς καὶ ὄχι σπερματικῶς διατήρησε στὴ Θεοτόκο τὴν παρθενία της τόσο κατὰ τὴν σύλληψη, ὅσο καὶ κατὰ τὴν κυοφορία καὶ τὴ γέννηση τοῦ Κυρίου. Αὐτὸ τὸ βλέπουμε νὰ εἰκονίζεται σὲ ὅλες τὶς μορφὲς τῆς Θεοτόκου μὲ τρεῖς ἀστέρες ποὺ ζωγραφίζονται στὴν ὀρθόδοξη εἰκόνα της, ἕνα στὸ δεξιὸ ὦμο, ἕνα στὸν ἀριστερὸ ὦμο καὶ ἕνα στὸ μέτωπο. «Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ’ αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις». Αὐτὸ τὸ κεφάλαιο τῆς σωτηρίας ποὺ ἀνοίγεται γιὰ ὅλους τοὺς ἀνθρώπους ἂς τὸ ἀξιοποιήσουμε κατάλληλα, ἔτσι ὥστε νὰ ἀποτελέσει τὴν πραγματικὴ εἴδηση στὴ ζωή μας. Μιὰ εἴδηση, ἡ ὁποία θὰ μᾶς ἀπαλλάξει ἀπὸ τὰ δεσμὰ τῆς ἁμαρτίας καὶ θὰ μᾶς συντάξει μὲ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ, ὅπως συντάχθηκε καὶ ἡ Θεοτόκος, ὁδηγώντας μας στὴ σωτηρία.

Ὅμως, γιὰ ἐμᾶς τοὺς Ἕλληνες ὁ εὐαγγελισμὸς εἶναι διπλὸς. Δὲν ἀναγγέλλει μόνο τὴν λύτρωσή μας μὲ τὴν ἐνανθρώπιση τοῦ Θεοῦ, ἀλλὰ καὶ τὴν ἀπελευθέρωση τοῦ δούλου γένους μας μὲ τὸν ξεσηκωμὸ τῶν ἡρωικῶν προγόνων μας. Ἡ ἐλευθερία καὶ ἡ ὀρθόδοξη χριστιανικὴ πίστη μας εἶναι τὰ δύο κριτήρια, μὲ τὰ ὁποῖα σταθμίζεται αὐθεντικὰ ἡ πρόοδος καὶ ὀπισθοδρόμησή μας. Γιὰ ἐμᾶς ὁ ἐλεύθερος ἄνθρωπος δὲν μπορεῖ νὰ μὴν εἶναι εὐσεβής. Γιατί τότε ἡ ἐλευθερία του εἶναι ἀσυδοσία καὶ ἀνομία ποὺ ὁδηγεῖ μοιραῖα στὴν ὑποδούλωση σὲ πάθη τυφλὰ, ὅποτε ἡ νομιζόμενη ἐλευθερία ἐκφυλίζεται σὲ χειρότερη μορφὴ κτηνωδίας καὶ σκλαβιᾶς. Ἀλλὰ καὶ εὐσεβὴς δὲν μπορεῖ νὰ εἶναι ὅποιος δὲν εἶναι ἐλεύθερος. Γιατί ἡ εὐσέβεια ἀπαιτεῖ τὸν ὑψηλότερο βαθμὸ ἐλευθερίας, γιὰ νὰ εἶναι σὲ κάθε λεπτὸ σὲ θέση ὁ ἄνθρωπος νὰ «πειθαρχῇ Θεῷ μᾶλλον ἢ ἀνθρώποις». Αὐτὲς οἱ θεμελιώδεις ἀλήθειες ἦταν βαθιὰ ριζωμένες στὶς συνειδήσεις τῶν ἀγωνιστῶν τοῦ ΄21 καὶ μπόρεσαν νὰ μεγαλουργήσουν ὄχι μὲ τὴν ἀνυπολόγιστη ἀριθμητική τους δύναμη, ἀλλὰ μὲ τὴν ἀλήθειά τους. Ἄλλωστε κατὰ τὸν ποιητὴ Διονύσιο Σολωμὸ «ἐθνικὸν μόνο ὅ,τι εἶναι ἀληθές».

Τὸ μήνυμα αὐτὸ εἶναι ἰδιαίτερα ἐπίκαιρο καθὼς σήμερα δοκιμάζονται τὰ ἱερότερα χαρακτηριστικὰ τῆς φυσιογνωμίας μας, ἡ ὀρθόδοξη πίστη καὶ τὸ ἐθνικό μας φρόνημα. Γιατί μὲ ἐξανεμισμένη ἀπὸ τὸ ἕνα μέρος τὴν ἐθνική μας ἀξιοπρέπεια καὶ συνοχὴ σὲ ἀγόνους προοδευτισμοὺς καὶ ἐπικίνδυνους πειραματισμοὺς καὶ ἀπὸ τὸ ἄλλο μέρος μὲ ἐξουθενωμένη τὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ περιθώριο τῆς δημόσιας ζωῆς στὸ ὄνομα τῆς θρησκευτικῆς οὐδετερότητας καὶ δῆθεν ἀπελευθέρωσης, τὸ Ἔθνος δὲν θὰ μπορέσει νὰ ἐπιβιώσει παρὰ «σὰν φάντασμα σὲ σπίτι κολασμένων». Τότε τὰ ὁποιαδήποτε προγράμματα οἰκονομικῆς βοήθειας καὶ εὐρωπαϊκῆς σύγκλισης θὰ ἀποδειχθοῦν στηρίγματα ἀτελέσφορα ποὺ δὲν θὰ μπορέσουν νὰ μᾶς σώσουν ἀπὸ τὸν ἐξανδραποδισμό. Ἂς μὴν ξεχνᾶμε ὅτι γιὰ τὴν ἐλευθερία καὶ τὴν εὐσέβεια θυσίασαν οἱ ἥρωές μας τὴν ζωή τους, γιατί ἤξεραν ὅτι χωρὶς αὐτὲς δὲν μποροῦσαν νὰ ζήσουν ἐκεῖνοι, ἀλλὰ οὔτε καὶ ἐμεῖς.