Στον Χρήστο Τομαρά

ΤΟΥ  ΧΡΗΣΤΟΥ  ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Κάθε φορά που η λυπητερή στερνή καμπάνα χτυπάει για έναν μεγάλο Έλληνα του εξωτερικού, ο Ελληνισμός δεν γίνεται μόνον φτωχότερος.  Γίνεται  και περισσότερο μελαγχολικός.  Σαν να μικραίνουν τα σύνορα. Σαν να στενεύουν οι ορίζοντες…

Ο Χρήστος Τομαράς, ήταν ένας από αυτούς. Τους μεγάλους Έλληνες του απανταχού Ελληνισμού.

Ήταν επιτυχημένος επιχειρηματίας; Ασφαλώς ναι. Ήταν  γνήσιος πατριώτης; Σίγουρα, ναι. Ήταν γενναιόδωρος;  Το  Ίδρυμα που εγκαθίδρυσε, το PanHellenic Scholarship Foundation, το διαλαλεί. Ήταν  ηγέτης; Η θητεία του στο Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού, το επιβεβαιώνει.

Ήταν, όμως, πολλά περισσότερα από όλα αυτά. Ήταν Άνθρωπος.

Ήταν και ηγέτης. Είχε όραμα. Είχε ευγένεια.

Ο Χρήστος Τομαράς ήταν από τους ελάχιστους ανθρώπους που, από σεβασμό στο έργο του και εμπιστοσύνη στην κρίση του,  είχαμε ενημερώσει και ζητήσει τη γνώμη του, τον Ιανουάριο του 2012, όταν ετοιμαζόμαστε να κάνουμε το πείραμα του PanHellenicPost,  που απέβλεπε στην ψηφιακή σύγκλιση  της πανομογενειακής κοινότητας αναμεταξύ τους και με την πατρίδα.

Μιλήσαμε  στο τηλέφων0 περισσότερο από μισή ώρα. Το καταστάλαγμα των θέσεων που τότε μας ανέπτυξε, ήταν η αγωνία του για το μέλλον της ομογένειας όπου γης.  Μας είπε, καταλήγοντας: «Χρήστο, κάποιος πρέπει να κάνει το πείραμα, για να δούμε. Και αυτός πρέπει να είσαι εσύ».

Δεν μας δόθηκε έκτοτε η ευκαιρία, δυστυχώς, να του πούμε πόσο μέσα έπεσε στα όσα μας είχε πει για πρόσωπα και πράγματα της ομογένειας.  Ούτε για το πόσο εντυπωσιακά προφητικά ήταν όσα  μας είχε αναπτύξει ως προβλέψεις του και ως προβληματισμοί του  για την ηγεσία, τις οργανώσεις, τις δυνατότητες και την πορεία της ελληνικής Ομογένειας στην Αμερική και παντού.

Έκδηλοι  ήταν οι φόβοι του για την πορεία της ελληνικής Γλώσσας, τους οποίους ο ίδιος προσπάθησε να κατανικήσει με το Ίδρυμα που δημιούργησε, με τις Υποτροφίες που έδωσε και τη Στήριξη που παρείχε στους Ελληνοαμερικανούς φοιτητές.

Μαρκέτος, Ιάκωβος,  Άθενς, Σπυρόπουλος, Τομαράς. Πέντε σύγχρονοι  ομογενείς,  που σημάδεψαν την πορεία του Ελληνισμού.  Ο καθένας με τον τρόπο του. Ο καθένας με το δικό του εκτόπισμα. Ο καθένας  με τις δικές του προσλαμβάνουσες. Όλοι, όμως, με ένα κοινό γνώρισμα: Τον άδολο πατριωτισμό.

Οι μέρες που θα έλθουν, θα είναι φτωχότερες χωρίς αυτούς. Γι αυτό,  ανάγκη είναι να αναδειχθούν νέοι ηγέτες στον ομογενειακό χώρο. Αλλά αυτό δεν θα συμβεί, εάν δεν μπει «νέο αίμα» στις οργανώσεις όλων των βαθμίδων. Χρειαζόμαστε νέους ανθρώπους να αναδείξουν το ταλέντο τους.  Να αναπτύξουν τις όποιες ηγετικές τους ικανότητες.  Οι νέοι, κοντά στους παλιούς, με την εμπειρία και τη γνώση, θα δώσουν το νέο ζωηρό σπινθήρα, που θα αναζωπυρώσει παγκοσμίως τη φλόγα του Ελληνισμού.

Οι κρίσιμες περιστάσεις  που περνάει ο Ελληνισμός,  ας γίνουν το εφαλτήριο να αναδειχθούν οι αυριανοί ηγέτες.

Αυτό θα είναι το καλύτερο μνημόσυνο στη μνήμη  του Χρήστου Τομαρά, που διέθεσε τις δικές του δυνάμεις στην υπηρεσία της πατρίδας, της ομογένειας και του Ελληνισμού.

Αιωνία του η Μνήμη.