Ξεκάθαρο μήνυμα για τη Γενοκτονία των Ποντίων έστειλε από τη Χίο ο Πρόεδρος

Χίος. Με δύο φράσεις ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας Προκόπης Παυλόπουλος έστειλε την “επιστημονική άποψη” του Υπουργού Παιδείας κ. Φίλη περί δήθεν “Εθνοκάθαρσης” και όχι “Γενοκτονία” του Ποντικαού ελληνισμού στα “αζήτητα” και το μόνο ζήτημα τώρα που υπάρχει είναι εάν ο κ. Φίλης θα εξακολουθήσει να παραμένει στο Υπουργείο του μετά και το “΄άδειασμα” από τον Πρώτο Πολίτη της χώρας.

Οι δύο φράσεις του κ. Παυλόπουλου, επιστήμων και ο ίδιος, με τις οποίες “αποδόμησε” την “επιστημονική άποψη” του υπουργού Παιδείας, είναι οι ακόλουθες: «Ο ποταμός αίματος της σφαγής της Χίου δείγμα γραφής δυστυχώς της τουρκικής βαρβαρότητας». και: “Η μακραίωνη συμβολή της Χίου και των Χιωτών στη διαμόρφωση της ιστορίας των Ελλήνων. Κύριο σημείο αυτής της συμβολής, ήταν ο ποταμός αίματος της σφαγής της Χίου δείγμα γραφής δυστυχώς της τουρκικής βαρβαρότητας».

Αλλά για να μην μένει καμία αμφιβολία, ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας από το νησί της Χίου όπου βρέθηκε  για τις εκδηλώσεις της 103ης επετείου από την Ενσωμάτωσή της στον εθνικό κορμό- έστειλε σαφέστατο μήνυμα για την ανάγκη να διατηρηθεί ζωντανό στη συνείδηση των πολιτών το μαρτύριο των Eλλήνων του Πόντου, αλλά και των Eλλήνων της Μ.Ασίας.

“«Η Χίος, με τους ‘κρουνούς’ του ιερού αίματος των μαρτύρων κατοίκων της κατά την βάρβαρη Σφαγή της 30ής Μαρτίου 1822 από τους Τούρκους, πότισε το δένδρο της Ελευθερίας, η οποία υπήρξε το επιστέγασμα της Εθνεγερσίας του 1821.

» Και ήταν η Σφαγή αυτή που συγκλόνισε την Ευρώπη και σμίλεψε την φιλελληνική της συνείδηση, μεσα από εμβληματικά δείγματα πνεύματος και τέχνης, όπως είναι το ποίημα του Ουγκώ Το Ελληνόπαιδο και ο πίνακας του Ντελακρουά Η Σφαγή της Χίου.

» Στις 11 Ιουνίου 1822 ο πυρπολητής Κωνσταντίνος Κανάρης έκαψε, στο λιμάνι της Χίου, την τουρκική ναυαρχίδα, απαντώντας με όρους ηρωικού συμβολισμού για την Σφαγή. Δυστυχώς, η Σφαγή της Χίου ήταν απλώς ο προάγγελος της τουρκικής θηριωδίας.

» Η οποία, στην συνέχεια, γιγαντώθηκε κατά του Ελληνικού Έθνους με την γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου και των Ελλήνων της Μικράς Ασίας.

» Τη μνήμη αυτή του μαρτυρίου των προγόνων μας την κρατούμε άσβεστη στην ιστορική μας συνείδηση ως εθνικό χρέος.

» Και την υπενθυμίζουμε στο διηνεκές προς την γείτονα Τουρκία όχι για λόγους εκδίκησης –που, άλλωστε, είναι αίσθημα άγνωστο στον πολιτισμό των Ελλήνων- αλλά για να την ωθήσουμε να αντιληφθεί, ιδίως υπό την σημερινή κρίσιμη συγκυρία του προσφυγικού δράματος που αφορά πρωτίστως τον Άνθρωπο και την αξία του, ότι η ειρηνική συνύπαρξη και ο αλληλοσεβασμός, με βάση του κανόνες του συνόλου του διεθνούς δικαίου, θα αποτελούσε κι ένα είδος έμπρακτης συγγνώμης καθώς και ανάληψης των ευθυνών της έναντι της Ελλάδας και της Ιστορίας της.»