Στέλλα Κοκόλη: Είμαι Ελληνίδα του εξωτερικού!

ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΣΤΟΝ ΧΡΗΣΤΟ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η συνάντηση και η συνομιλία με την Στέλλα Κοκόλη (Stella Kokolis) είναι πάντα μία ευχάριστη, διδακτική εμπειρία.  Πενήντα  χρόνια πάνω στην  σχολική έδρα,  σε αμερικανικό έδαφος,  έμαθε να είναι και δασκάλα και  Ελληνίδα. Και παραμένει και τα δύο.  Από το 2006 είναι ιδρύτρια  και  Πρόεδρος  του Federation of Hellenic Educators στην Αμερική.

Η Στέλλα Κοκόλη, το γένος Βολίκα, από τη Νέα Υόρκη, η οποία έχει επανειλημμένα διακριθεί και τιμηθεί για το εκπαιδευτικό και φιλανθρωπικό της έργο, καθώς και για τις εκκλησιαστικές, κοινοτικές και πολιτικές της δραστηριότητες, δεν μασάει τα λόγια της.  Οι κουβέντες της έχουν συναισθηματική φόρτιση. Είναι καταστάλαγμα εμπειρίας. Από την εποχή που ήταν στενή συνεργάτης του Μακαριστού Αρχιεπισκόπου Ιακώβου μέχρι τα σήμερα που –αν και συνταξιούχος πλέον- παραμένει πάντα στις αγωνιστικές επάλξεις της ελληνόφωνης εκπαίδευσης στο νέο κόσμο, θεωρείται ως μία εκ των γνησίων εκφραστών των προβλημάτων και των  εκπαιδευτικών θεμάτων της ομογένειας των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής.

Μας μίλησε, έτσι,  για όλους και για όλα.  Την ομογένεια και την ελληνικότητά της. Για την Ελληνική Γλώσσα και το Υπουργείο Παιδείας με τις άστοχες παρεμβάσεις του. Για κείνο το κακόηχο «διασπορά» και την περηφάνια της κάθε φορά που αυτοσυστήνεται ως «Ελληνίδα του εξωτερικού».

Μίλησε για τα προβλήματα της ελληνόγλωσσης εκπαίδευσης στην Αμερική,  για την ομοσπονδία Ελλήνων Εκπαιδευτικών και τη δράση της, για την Αρχιεπισκοπή Αμερικής , τα εκπαιδευτικά της προγράμματα, για τις δυσκολίες των Ελλήνων εκπαιδευτικών στην αλλοδαπή.

Δεν μάσησε τα λόγια της όταν τη ρωτήσαμε πως βλέπει τη σημερινή κατάσταση στην Ελλάδα, ούτε χαρίστηκε όταν εξέφρασε την κάθετη διαφωνία της με την επαπειλούμενη εξοστράκιση των Θρησκευτικών από τα σχολεία. «Η Θρησκεία είναι Ελληνικός Πολιτισμός», είπε.

Το ίδιο αγανάκτησε με τα περί «εθνοκάθαρσης» και  άλλες επικίνδυνες εθνικά θέσεις ορισμένων πολιτικών. Εμείς, είπε, «δώσαμε και εξακολουθούμε να δίνουμε  μάχες στα Ηνωμένα Έθνη, στο Λευκό Οίκο για τα εθνικά μας θέματα. Μας απογοητεύουν τέτοιες θέσεις».

Αντίθετα, εξέφρασε τον ενθουσιασμό της για τα στελέχη του Υπουργείου Εξωτερικών πλέκοντας και το εγκώμιο του επικεφαλή της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού Μιχάλη Κόκκινου.

Η κυρία Στέλλα Κοκόλη με τον εκδότη-διευθυντή της Panhellenic Post Χρήστο Μαλασπίνα.

Η συνέντευξη

Απλή, καταδεκτική και εγκάρδια, τη συναντήσαμε στο λόμπυ κεντρικού αθηναϊκού ξενοδοχείου. Έξω ζεστός, σχεδόν καλοκαιρινός, ο καιρός. Μέσα, η ίδια χαμογελαστή και μεστός ο λόγος της. Θαρρείς και επιλέγει  τις κουβέντες για να ειπωθούν μόνον αυτές που έχουν αξία και νόημα.  «Είμαι πολύ χαρούμενη και ευτυχής που βρίσκομαι στην όμορφη Ελλάδα μας.  Στην πατρίδα –που για μένα είναι η πατρίδα της καρδιάς μου- εδώ συνάντησα  το φως, τον ήλιο!  Τη λατρεύω την Ελλάδα και για πενήντα χρόνια τώρα πιστεύω εργάζομαι για την Ελλάδα και τον Ελληνικό Πολιτισμό στην άλλη άκρη του Ατλαντικού».

Τα λόγια αβροφροσύνης για την ταπεινότητά μας,  περίσσεψαν:  «Σας ευχαριστώ, κύριε Μαλασπίνα, που πάντα με δέχεστε με ευγένεια και για δεύτερη φορά μου ζητάτε και σας παραχωρώ συνέντευξη.  Σας ενθυμούμαι από τη Νέα Υόρκη, τον φίλτατο Εθνικό Κήρυκα, τι ωραία τα γράφατε. Και χαίρομαι να βλέπω πρόσωπα γνωστά μου που συνεχίζουνε να εξασκούν το επάγγελμα  του δημοσιογράφου  με αγάπη, με αφοσίωση και με πρόοδο,  για το καλό των Ελλήνων της Αμερικής και όχι  μόνον, και των άλλων Ηπείρων».

Η διακεκριμένη Εκπαιδευτικός κυρία Στέλλα Κοκόλη.

Δεν θελήσαμε  να την διακόψουμε. Όταν μιλά η Στέλλα Κοκόλη, αξίζει μόνον ακούς!  Το δημοσιογραφικό καθήκον, όμως, άλλα επιτάσσει…

Μα και σεις  οι απόδημοι έχετε προσφέρει τόσα πολλά στην Ελλάδα, παρατηρήσαμε,  για να λάβουμε την απάντηση: «Εμείς οι Έλληνες που είχαμε γεννηθεί στην Ελλάδα, και όπως τους αποκαλώ, γηγενείς Έλληνες –αναφέρομαι στην κατηγορία τη δική μου- και η τύχη μας έφερε πέρα από τον Ατλαντικό Ωκεανό- πράγματι έχουμε  κάποια ιδιαιτερότητα. Ιδιαιτερότητα στα συναισθήματά μας προς την Ελλάδα. Αλλά και γενικά στην δημιουργία μας».

Εκτιμώ από τα λεγόμενά σας ότι σας λείπει η Ελλάδα! Έτσι είναι;  «Ναι, αυτό  είναι αλήθεια! Μας έλειψε η Ελλάδα! Ξέρετε κύριε Μαλασπίνα, εσείς εδώ το παίρνετε ότι είναι η πατρίδα μου, δεν τη στερηθήκατε ποτέ, οπότε  δεν σκέπτεσθαι  το  πώς θα ήμουν αν δεν ζούσα στην Ελλάδα»!

Σας ερωτώ, λοιπόν, μια και το θέσατε, ποια πιστεύετε ότι ήταν η κατάληξη του ταξιδιού σ΄ άλλες χώρες και σ΄ άλλες πολιτείες; «Να σας πω. Και καλή και κακή!  Καλή διότι έχουμε γίνει  πάρα πολύ καλοί Έλληνες, αγαπάμε την Ελλάδα.  Και κακή,  γιατί κάποιες φορές νοσταλγούμε και σκεπτόμαστε γιατί να είμαστε εμείς αυτοί που φύγαμε από την πατρίδα μας!»

Η νοσταλγία, ο νόστος, ή  Παράπονο;  «Όλα μαζί.  Παράδειγμα, εμείς οι Έλληνες της Αμερικής που γεννηθήκαμε στην Ελλάδα,  δεν θέλουμε να μας αποκαλούν Έλληνες της Διασποράς ή  ξενιτεμένους ή τυχοδιώκτες.  Αυτό μας πειράζει. Εγώ λέω πάντα είμαι Ελληνίδα του εξωτερικού. Αλλά είμαι Ελληνίδα. Ελληνικής καταγωγής, αμερικανικής υπηκοότητας».

Πως θα περιγράφατε την  σταδιοδρομία  σας στην Αμερική;   «Γενικά,  ευγνωμονούμε το γεγονός  ότι  μπορέσαμε και δημιουργήσαμε και στην Αμερική τη ζωή  μας ευχάριστα, αλλά μπορέσαμε να διαιωνίζουμε και τον Ελληνικό Πολιτισμό με απόλυτη ελευθερία.  Εγώ το έκανα αυτό ως εκπαιδευτικός στα σχολεία μου, στα δικά μου, στα δημόσια  και στα ιδιωτικά σχολεία της Αρχιεπισκοπής. Πάντοτε προσπαθούσα να διδάξω ιστορία, Γλώσσα, πολιτισμό και αγάπη προς την Ελλάδα. Και το  κατόρθωσα αυτό για 46 χρόνια.

Τα τελευταία τέσσερα χρόνια είμαι συνταξιούχος από το αμερικάνικο δημόσιο. Δίδαξα ελληνικά σε σχολεία δημόσια με ελληνικό πρόγραμμα, αλλά και σε πάρα πολλά ελληνικά απογευματινά σχολεία και ημερήσια και πρωινά (Σαββατιανά)».

Ποιο είναι το αποθησαύρισμα των χρόνων αυτών;  «Είμαι πολύ υπερήφανη. Στο βιβλίο μου που τελειώνω τώρα, (από τον Οίκο Σιδέρη πρόκειται να παραλάβω τα τελευταία αντίγραφα) είναι το ταξίδι μου από την Ελλάδα στην Αμερική και η ζωή μου για τα 50 χρόνια που έζησα εκεί. Αισθήματα, επιτυχίες, απογοητεύσεις, προσπάθειες. Όλα  αυτά αναφέρονται μέσα στο βιβλίο. Είμαι ευγνώμων και στις δύο πατρίδες».

«Το 2006, με τη βοήθεια του Μακαριστού θα έλεγα –γιατί ήταν άγιος άνθρωπος- Θόδωρου Σπυρόπουλου ίδρυσα την Ομοσπονδία Ελλήνων Εκπαιδευτικών.  Με τον Αρχιεπίσκοπο Ιάκωβο είχαμε συζητήσει για το θέμα ίδρυσης της ομοσπονδίας αλλά δεν είχαμε καταλήξει, μου είχε πει να γίνει προσεκτικά ένα σωματείο.

Υπήρξα πρόεδρος του Ανωτάτου Εκπαιδευτικού Συμβουλίου επί εποχής Ιακώβου, όπως ξέρετε,  και σε διάφορες πολιτιστικές οργανώσεις,  εκάναμε  κάτι γεύματα που έχουν αφήσει ιστορία στην Αμερική στο «Waldorf Astoria» με 1000-1200 άτομα, με εκλεκτούς προσκεκλημένους, από Προέδρους, Κυρίες των Προέδρων, Ηθοποιούς, Ηγέτες από την Ελλάδα, την Ευρώπη , Η κυρία Κλίντον, η Κυρία Μπους είχαν έρθει. Αυτά όλα επί μακαριστού Ιακώβου».

Η κυρία Στέλλα Κοκόλη με την ανιψιά της Όλγα Βενέτη.  Η Όλγα Βενέτη θα μας ταξιδέψει σήμερα Δευτέρα 4 Απριλίου 2016, στην Αίθουσα “Παρνασσός” της Αθήνας σε κοσμοπολίτικες μελωδίες των Bart Howard, Michel Legrand, Pink Martini καθώς και σε τραγούδια Ελλήνων συνθετών μιας άλλης νοσταλγικής εποχής .

Ο κάθε σύλλογος αντιπροσωπεύει –εάν δεν είναι εγγεγραμμένα μέλη-  τους απόδημους δασκάλους της Περιφέρειας. Δηλαδή, με μία έρευνα που έκανα,  έχουμε γύρω στους 1.800 δασκάλους.  Ανήκουν ή ως μέλη θυγατρικά στους συλλόγους ή ως απλώς μέλη που έρχονται σε γενικές συνελεύσεις κλπ.».

Σύγχρονη εποχή, σύγχρονες μέθοδοι επικοινωνίας, τι άλλαξε με τη δημιουργία της Ομοσπονδίας; Βοηθήθηκαν οι δάσκαλοι;   «Είμαστε πολύ ευχαριστημένοι από την ύπαρξη της ομοσπονδίας.  Ερχόμαστε σε επαφή με μέλη, συναδέλφους δασκάλους οι οποίοι μέχρι τώρα δεν είχαν την  ευκαιρία να ξέρουν τι γίνεται από το ένα μέρος της Ηπείρου στο άλλο. Τώρα μπορούμε και μιλάμε  μέσω του τηλεδικτύου και της επικοινωνίας. Με  έναν αριθμό μπορούμε να εισέλθουμε πολλοί και να μιλάμε για ώρες και ο άλλος να είναι Καλιφόρνια, ο άλλος Νέα Υόρκη κλπ. Αυτό είναι ένα πολύ αξιόλογο αποτέλεσμα της τεχνολογίας, και σας το λέω εγώ, που γενικά δεν πιστεύω στην μοντέρνα τεχνολογία, αλλά αυτό είναι κάτι που σε βοηθάει πάρα πολύ».

Μια Ομοσπονδία δεν είναι μόνον προβλήματα, συζητήσεις και λύσεις. Είναι και κοινωνικός ο ρόλος της. Για παράδειγμα η Ομοσπονδία Εκπαιδευτικών , διοργανώνει διάφορες γιορτές σε διάφορα μέρη. « Το αποκορύφωμα των γιορτών είναι όταν έχουμε συνεστιάσεις με τιμητικές διακρίσεις επισήμων,  εκπαιδευτικών  καθηγητών , αρχιεπισκόπων κλπ. Αυτά γίνονται συνήθως δύο φορές το χρόνο. Φέρνουμε συνήθως μια υψίφωνο, ένα κλασσικό πρόγραμμα, από την Ελλάδα ή από διάφορες Πολιτείες της Αμερικής . Η τελευταία που κάναμε ήταν στην  Φλώριδα στις 7 Φεβρουαρίου και είχε εξαιρετική επιτυχία. Τιμήσαμε έναν ιερέα, μία δασκάλα και τον διευθυντή των  επτά Charters schools, -εσείς γνωρίζετε τι σημαίνει – αλλά για τους Έλληνες  αναγνώστες σας να πω ότι είναι δημόσιο σχολείο με χρήματα της Πολιτείας, ελληνικού, όμως,  ενδιαφέροντος γιατί διδάσκεται η ελληνική Γλώσσα και όχι μόνο σε ελληνόπουλα αλλά και σε ξένα παιδιά”.

Και τα κλασικά σχολειά της Αρχιεπισκοπής που έμαθαν γράμματα ελληνικά σε αναρίθμητα ελληνόπουλα μέχρι σήμερα; «Θα ήτανε απόλαυση και  ευτυχία, κ. Μαλασπίνα, να είχαμε τα ημερήσια σχολεία που είχε η Αρχιεπισκοπή. Δυστυχώς, δεν μπορούν να κρατηθούν τα σχολεία αυτά διότι άλλοι γονείς δεν στέλνουν τα παιδιά τους που είναι πια τρίτης γενιάς, δεν θέλουνε  να τα πάνε σε αμιγώς ελληνικό σχολείο, προτιμούν στα δημοσία κλπ. Και το δεύτερο είναι ότι δεν έχουνε χρήματα πια οι Κοινότητες…»

Οικονομικά προβλήματα και στην Αμερική; «Μάλιστα. Ξέρετε,  έχει επέλθει κάποια αλλαγή  στην οικονομική ευχέρεια της Αμερικής.  Όχι ότι τα πράγματα είναι απελπιστικά, αλλά δεν έχουν οι κοινότητες τα χρήματα που είχανε, διότι άλλοι Έλληνες δεν πάνε στις εκκλησίες, άλλοι Έλληνες μεγιστάνες –διότι υπάρχουν Έλληνες με πάρα πολλά χρήματα στο εξωτερικό στην Αμερική- προτιμούν να τα δίνουν σε άλλες δραστηριότητες, π.χ. στο μητροπολιτικό Μουσείο, 100 εκατομμύρια στο Σικάγο…»

Πράγματι, ακούστηκε αυτό , και απορήσαμε όλοι. Στο Σικάγο;  « Τι να σας πω. ακούς κάτι  ποσά και ζαλίζεστε. Εγώ τους λέω, δείτε, εκεί που δίνετε 100 εκ. δώστε 99 εκ. τι θα πάθουν; Δεν θα τα δεχθούν;  Δεν θα σας αφιερώσουν τους ίδιους ύμνους; Και δώστε 1 εκ. σ΄ αυτό που λέγεται Ελληνική Παιδεία». Δεν δίνουν, όμως… «Δεν δίδουν.  Το ευτύχημα είναι ότι έχω μεγάλη εκτίμηση από τις Πολιτείες και εκτός Νέας Υόρκης. Τα γράμματα που λαβαίνω τα τηλεφωνήματα που παίρνω. Τις κάρτες που μου στέλνουν είναι μία ικανοποίηση που δεν μπορώ να την περιγράψω.  Μπράβο Στέλλα που ποτέ δεν είχαμε αυτή την αίγλη. Αυτή την πολυτέλεια να μιλάμε μαζί  να είμαστε μαζί να ξέρουμε διαρκώς τι γίνεται από τη μία στην άλλη άκρη, να έρχεσαι εδώ και να αναπτερώνεις το ηθικό μας και να μας δίνεις δύναμη για να συνεχίσουμε το έργο μας».

»Το άλλο είναι ότι έχω άμεση συνεργασία με το Διευθυντή Παιδείας της Αρχιεπισκοπής  τον Δρ. Ιωάννη Ευθυμιόπουλο με τον οποίο συνεργάζομαι πάρα πολύ στενά. Έχουμε κάνει συνέδρια, Τώρα τέλη Οκτώβριο αρχές Νοεμβρίου στη Φλώριδα  θα γίνει ένα μεγάλο Συνέδριο το οποίο είναι καλό για τους δασκάλους της περιοχής,  θα παρουσιαστούν και τα βιβλία της Αρχιεπισκοπής  αλλά και να μπορέσουμε να τιμήσουμε ορισμένους παράγοντες  στην περιφέρεια εκεί. Η τελετή θα γίνει στα charter Schools,  επτά έχει ο Στιβ Χριστόπουλος, και ένα έχει η Αθηναϊκή Ακαδημία με υπεύθυνο επιχείρησης τον  Άλεξ Βελούδος, ένα εκπληκτικό παιδί το οποίο  έχει κάνει θαύματα σ΄ αυτήν την Ακαδημία, που δεν πήγαινε και τόσο καλά και τώρα βλέπω ότι  έχει 300 παιδιά και περιμένουν άλλα 400 να μπούνε μέσα! Μία θαυμάσια Σχολή με ελληνικό ενδιαφέρον,. Ελληνική Γλώσσα,  εξωτερικά με κίονες Ιωνικού Ρυθμού και χαίρομαι όταν πηγαίνω και το βλέπω».

Όλα αυτά  τα προγράμματα μέσα από την Ομοσπονδία… <Ναι. Επίσης έχουμε ένα Πρόγραμμα σε συνεργασία με τον κ.  Ευθυμιόπουλο για την Κύπρο, θα πραγματοποιηθεί και εφέτος  ένα Συνέδριο. Η Ακαδημία Κύπρου έχει μία εξαιρετική διευθύντρια   η οποία είναι πολύ μορφωμένη ξέρει το σύστημα της Παιδείας, έχει σπουδάσει στο Λονδίνο.  Η Κύπρος γενικά χρησιμοποιεί πάρα πολύ καλές μεθόδους.

Είμαι πενήντα χρόνια δασκάλα όλων των βαθμίδων και πανεπιστημιακής,  καταλαβαίνετε πόση πείρα έχω. Αυτό το Συνέδριο είναι πραγματικά εξαίρετο για να μορφωθούν οι δικοί μας δάσκαλοι στην Αμερική».

Είπατε τη μαγική λέξη. Προτιμάτε ομογενείς δασκάλους ή Έλληνες αποσπασμένους;  «Θέλουμε και τα δύο. Κοιτάξτε, κάνω  μεγάλη προσπάθεια να μπορέσουμε να βγάλουμε δικούς μας δασκάλους.  Διότι όπως είπαμε και προηγουμένως, το δεύτερο πρόβλημα είναι  τώρα που η Ελλάδα δεν μπορεί αν στέλνει πλέον αποσπασμένους.   Μέχρι τώρα είχαμε την ευκαιρία και την ευτυχία  και την ευχαρίστηση να δεχόμαστε αποσπασμένους δασκάλους  από την Ελλάδα.

Δυστυχώς,  λόγω της οικονομικής κρίσεως της Ελλάδας δεν μπορούμε πλέον να λαμβάνουμε  δασκάλους, τουλάχιστον  όπως παίρναμε πρώτα.

Γι αυτό θα πρέπει  ή να μετεκπαιδεύσουμε δασκάλους ή να βγάλουμε δικούς μας  στην Αμερική. Το τεστ της ελληνομάθειας ίσως μας βοηθήσει . Η τελευταία βαθμίδα της ελληνομάθειας θα μπορέσουμε να έχουμε παιδιά δικά μας που ξέρουν τη γλώσσα.  Κάναμε μια προσπάθεια, με την άλλη κυβέρνηση, δεν ξέρω τι θα γίνει με τούτη, με  το Υπουργείο Παιδείας.   Προσπαθούμε μήπως δοθεί από το υπουργείο Εσωτερικών ή το υπουργείο Εξωτερικών  κάποια λύση ώστε να μπορέσουμε να  στέλνουμε παιδιά δικά μας που ξέρουν τη γλώσσα –το καλοκαίρι είναι όλα τα ιδρύματα εδώ στην  Ελλάδα άδεια-.  Θα μπορούσανε να μείνουμε για δύο θερινές περιόδους για να πάρουνε μία μετεκπαίδευση. Για να γίνουν δάσκαλοι στην Αμερική,  εφόσον έχουμε πανεπιστήμια που έχουν την ελληνική γλώσσα  και δίνουν και διπλώματα».

Η άλλη προσπάθεια που κάναμε με την Ομοσπονδία, ήτανε  να παρακαλέσουμε  το State Department να αλλάξει τη βίζα  J1  (την παίρνουν όλοι οι Έλληνες για εργασία) από τρία σε πέντε χρόνια. Με τους άλλους ιθύνοντες, με βουλευτές  και  γερουσιαστές κατορθώσαμε να γίνει αυτό.

Από καιρού εις καιρόν έχουμε διάφορα προβλήματα βέβαια,  είχαμε φθάσει μέχρι το Στέητ Ντιπάρτμεντ και προσπαθούμε μήπως το State Department μπορέσει  να δώσει βίζες σε ορισμένους «professional” εργαζόμενους , καθηγητές,  δασκάλους, δικηγόρους κλπ. Δεν το ξέρουμε ακόμα αν θα δοθεί αυτό».

Τα θέματα που απασχολούν την ομογένεια είναι πολλά. Ισως όχι του ίδιου βαθμού σοβαρότητας, αλλά, πάντως, το κάθε πρόβλημα έχει το δικό του ειδικό βάρος. Που κατατάσσετε εσείς το πρόβλημα της επανασύστασης του ΣΑΕ, π.χ.;  «Το ΣΑΕ, ιδιαίτερα με ενδιαφέρει διότι ήμουνα από  τα σπάργανα του ΣΑΕ όταν ξεκίνησε το 1995 μέχρι  τώρα που σταμάτησε.  Θα ήθελα να ξαναγίνει το ΣΑΕ βεβαίως με ορισμένες αλλαγές και ονομασίας και πράξεως και  προγραμμάτων. Εγώ ήμουνα πάντοτε της ιδέας ότι το ΣΑΕ πρέπει να γίνεται με αντιπροσώπους  από την Αμερική ιδίοις εξόδοις. Ο κάθε ένας  καλείται  να πληρώσει. Εάν αγαπάς κάτι θα βρεις τον τρόπο ή προσωπικά ή  μέσω οργανισμού να ανταποκριθείς στα έξοδα. Δεν είναι σωστό να πληρώνει η Ελλάδα τα εισιτήρια».

Καταθέτει. Μάλιστα, με παρρησία τη δική της εμπειρία και απογοήτευση  «φθάνανε στην Ελλάδα  όλοι αυτοί οι σύνεδροι και εμφανιζόντουσαν μία φορά! Μετά χανόντουσαν!»

«Όταν μου δόθηκε η ευκαιρία να είμαι στο βήμα, το επεσήμανα:  Έλεγα, μα που είναι ,όλοι; Που βρίσκονται; Εδώ ήρθαμε για ένα σκοπό όχι να πάμε να φάμε στα βαρελάδικα της Θεσσαλονίκης! Ήρθαμε να μιλήσουμε, να λύσουμε προβλήματα, να έχουμε επαφές με τους αντιπροσώπους της κυβέρνησης, να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας και να δούμε τι μπορούμε να κάνουμε για το καλύτερο και της Ελλάδος και της Ομογένειας».

Δυστυχώς, όμως, έτσι συνέβαινε εκείνα τα χρόνια. «Εγώ θα ήθελα αυτοί που θα έρθουν εφεξής για συνεδριάσεις του ΣΑΕ να πληρώνουνε τα έξοδά τους,. Εκτός εάν η Ελλάδα θέλει να κάνει μία σύντομη (και όχι 8 ημέρες!)  φιλοξενία, ε, δεν θα χαθεί ο κόσμος! Να είναι συγκεκριμένος ο στόχος, συγκεκριμένα τα συνέδρια, συγκεκριμένες οι συνεδριάσεις. Μία ή το πολύ δύο διανυκτερεύσεις».

Άλλο πρόβλημα, σημαντικό και αυτό, η ψήφος των Ομογενών.  «Είμαι υπέρ της ψήφου  των ομογενών,  είμαι υπέρ της ιδέας.  Ιδίως εμείς που έχουμε γεννηθεί στην Ελλάδα, θα θέλαμε να έχουμε  δικαίωμα ψήφου. Είναι προνόμιο, είναι υποχρέωση και καθήκον κάθε πολιτισμένου ανθρώπου. Εμείς ζούμε στην μεγαλύτερη δημοκρατία του κόσμου και δεν έχουμε δικαίωμα ψήφου στην πατρίδα μας!

»Αυτό που δεν θέλω είναι να γίνει αυτό που είχε προτείνει τότε ο πρόεδρος του ΣΑΕ Στέφανος Ταμβάκης –τον οποίο γνώριζα καλά και εκτιμούσα αν και διαφωνούσα σε πολλά πράγματα μαζί του- να μην γίνονται κόμματα, διαβουλεύσεις και πολιτικές συγκεντρώσεις στο εξωτερικό. Δηλαδή να είμαστε τώρα  στην Αστόρια, στη Νέα Υόρκη- λέω Αστόρια που είναι η καρδιά του ελληνισμού- και να βλέπεις  ο κ. Χ να  είναι βουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ και να τρέχει για το κόμμα του και ο κ. Υ είναι βουλευτής της ΝΔ και να τρέχει κι αυτός για το δικό του κόμμα.

Μ΄ αρέσει ο καθένας να έχει δικαίωμα ψήφου να ψηφίζει για την εκλογική του περιφέρεια στην Ελλάδα.  Να υπάρχουν ορισμένοι αντιπρόσωποι να μιλάνε, όπως π.χ. ένας πρόεδρος ομοσπονδίας, ναι, αλλά όχι να είναι βουλευτές».

Και η πολιτική  κατάσταση στην Ελλάδα; Πώς μοιάζει στα μάτια ενός Έλληνα μεν, που όμως έρχεται σπάνια στη χώρα;  «Εγώ, κύριε Μαλασπίνα, είναι μία από αυτές που είπατε, μόνο που δεν έρχομαι και τόσο σπάνια στην Ελλάδα. Τώρα, η πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα που με ρωτήσατε. Αυτό  που βλέπουμε εμείς όταν ερχόμαστε στην πατρίδα,  είναι μια άλλη εικόνα. Βέβαια αν πάει κανείς στα νησιά και δει αυτά που γίνονται με τους πρόσφυγες, θα εκτιμήσει ότι  υπάρχει ανάγκη μεγάλη στην Ελλάδα, το πρόβλημα είναι μεγάλο.

»Εδώ στην Αθήνα, δεν ξέρω, μοιάζει να σαν μην υπάρχει κανένα πρόβλημα. Φαίνεται ότι ο κόσμος  κατά κάποιο τρόπο τα καταφέρνει. Ιδίως εάν πας σε τουριστικές περιοχές , δεν βλέπεις μεγάλη δυστυχία. Αυτό που είναι δυστυχία είναι η γενική πολιτική κατάσταση που επικρατεί. Και τι βλέπω. Βλέπω ακαταστασία, δεν υπάρχει συνοχή,  άλλα λέει  το ένα υπουργείο, άλλα λέει το άλλο.  Μία απογοήτευση εισπράττω. Ιδίως είμαι απογοητευμένη με  το Υπουργείο Παιδείας! Λίαν απογοητευμένη».

Άλλο «αγκάθι» στις σχέσεις της ομογένειας με την πατρίδα!  «Είμαι απογοητευμένη διότι σαν εκπαιδευτικός που διαιωνίζω τη γλώσσα τον πολιτισμό τα ήθη τα  έθιμα,  που μιλάω για Ελλάδα στα Ηνωμένα Έθνη, στη Βουλή στο Λευκό Οίκο στο Καπιτώλιο, έρχομαι σε δύσκολη θέση και δεν κατανοώ όσα λέγονται εδώ.

» Κάθε χρόνο, την πρώτη Πέμπτη του Ιουνίου, μαζεύουμε όλα τα παιδιά από διάφορες περιοχές όσα μπορούν να έρθουν και συγκεντρωνόμαστε μπροστά στο Καπιτώλιο.  Δένουν τα χέρια τους  απέξω από το Καπιτώλιο και μιλάνε Ελληνικά και έχουμε την Ημέρα της Ελληνικής Γλώσσας!  Είναι και  αυτό ένα Πρόγραμμα της Ομοσπονδίας. Περνάνε  όλοι οι γερουσιαστές και οι βουλευτές, ακούνε   ελληνική μουσική, έχουμε και  πολλούς φιλέλληνες που τους τιμάμε και έρχονται και ενθουσιάζονται! Τους  λέμε «you must speak Greek» και όλοι οι γερουσιαστές κάτι λένε στα ελληνικά, άλλος, <γειά σου>, άλλος <καλημέρα>,  άλλος  <Ελλάδα>, είναι μερικοί που ξέρουν κιόλας ελληνικά, μας μιλάνε!

»Αυτό το κάνουμε από αγάπη από ενθουσιασμό. Το βάρος που φέρουμε της ευθύνης να βοηθήσουμε την Ελλάδα. Να μείνει η Ελλάδα, Ελλάδα!  Η Ελλάδα είναι Πνεύμα. Δεν είναι η Ελλάδα αυτών των ολίγων, που βάζουν μπουρλότο και φωνάζουνε. Η Ελλάδα είναι Ιδέα. Έτσι θέλουμε να την βλέπουμε εμείς και έτσι την  βλέπουμε.  Φοβάμαι ότι δεν την αγαπάνε την Ελλάδα οι Έλληνες!! Βέβαια, πάντα υπήρχανε πολιτικά πάθη, πάντοτε υπήρχαν διαμάχες. Αυτό, όμως, που γίνεται τώρα, είναι άνευ προηγουμένου!  Υπάρχουνε προβλήματα  και τα κάνουμε πιο μεγάλα».

Από προβλήματα, άλλο τίποτα! Εθνικά, Οικονομικά κλπ. Πώς τα αξιολογείτε εσείς στο εξωτερικό, ρωτήσαμε.  «Ξέρετε, μας φαίνεται κάπως. Λέμε, με τόσο σοβαρά προβλήματα η Ελλάδα, τι δουλειά έχει η κυβέρνηση αυτή τη στιγμή να ασχολείται με το να καταργηθούν, λέει, τα θρησκευτικά, να αλλάξουν τα βιβλία!  Αυτό είναι το θέμα; Η Γενοκτονία των Ποντίων να γίνει <Εθνοκάθαρση>;  Τι πράγματα είναι αυτά;  Εμείς, οι Έλληνες του εξωτερικού, έχουμε αγωνιστεί για τα θέματα αυτά. Έχουμε κάνει άλματα εις ύψος, να πάμε στα Ηνωμένα Έθνη, στην Ουάσιγκτον να φωνάζουμε, να παρακαλάμε να αναγνωρίσουν αυτή την καταστροφή σε βάρος του ελληνισμού που έγινε τότε από τους Οθωμανούς Τούρκους και κατασπάραξαν τόσο ελληνικό και Αρμένικο πληθυσμό. Και τώρα λέει ήταν «στριμωξίδι», ήταν «εθνοκάθαρση»!  Εγώ δεν το παραδέχομαι αυτό!   Και δεν πρέπει να αφήνουμε να  γίνονται τέτοια πράγματα. Ο Παππούς μου σκοτώθηκε στη Σμύρνη, δεν τον είδαμε ποτέ, δεν γύρισε… Δεν <στριμώχθηκε>, σκοτώθηκε!»

Δεν έχετε άδικο! Η επιστημοσύνη, βλέπετε…  «Τουλάχιστον ας τα αφήσουμε ανενόχλητα.  Είναι δυνατόν να βγάλουμε τη Θρησκεία από τα σχολεία;  Η θρησκεία για την Ελλάδα  είναι  Πολιτισμός! Χριστιανισμός και πολιτισμός είναι ένα! Διότι ο πολιτισμός μας έχει ξεκινήσει μέσα από την αρχαία ελληνική θρησκεία.  Θρησκεία ήταν ο πολιτισμός μας.  Και μόνον θρησκεία.. λατρεία, Δύναμη, Ελπίδα, φως,  Δημοκρατία! Αυτός ο πολιτισμός εισήλθε μέσω του Χριστιανισμού και παρέμεινε. Και σήμερα λέμε να βγάλουμε τα θρησκευτικά» …

Θέλουν, λέει, να βάλουν και τις άλλες θρησκείες επί  ίσιοις όροις… γιατί έχουμε, λένε, μετανάστες! Ξέρετε εάν η Αμερική ή η Γερμανία που έχουν εκατομμύρια μετανάστες διαφόρων θρησκευμάτων, αν  άλλαξαν τα σχολικά τους βιβλία; «Κοιτάξτε, δεν λέω ότι δεν πρέπει να βγάλουμε καινούργια βιβλία. Δεν λέω ότι δεν πρέπει  να εκσυγχρονίζονται τα βιβλία. Αλλά εγώ που είμαι τόσα χρόνια δασκάλα. Αυτό που λέτε δεν το έχω δει.  Και όταν εγώ ήμουν στο ελληνικό σχολείο και το Γυμνάσιο μάθαινα ελληνικά, μάθαινα και για τις άλλες θρησκείες. Δεν υπήρχε  κανένας προσηλυτισμός. Όπως στη Χριστιανική θρησκεία  δεν υπάρχει προσηλυτισμός. Ούτε βλέπω όλα τα χρόνια που υπάρχουν τα θρησκευτικά στα σχολεία,  να έκαναν φανατικούς, θρησκόληπτους!

»Οι φανατικοί, κύριε Μαλασπίνα, το ξέρετε,  είναι φανατικοί και ανήκουν αλλού. Δεν είναι επειδή πήραν θρησκευτικά στα σχολεία! Ας αναδιαμορφωθεί το μάθημα, αλλά όχι να βγουν τα θρησκευτικά από τα σχολεία. Η θρησκεία μας είναι ελπίδα, είναι αγάπη! Αυτό  μένει από όλα τα θρησκευτικά. Τώρα, σ΄  ό,τι αφορά αυτό που ακούγεται ότι θα βγάλουν  τα ιερά άμφια, ε  αυτό είναι όπως φοράμε τη στολή του τσολιά και έρχεται  από το Βυζάντιο. Δεν με ενδιαφέρει. Αλλά η θρησκεία… Πρέπει να έχεις Θεό μέσα σου!  Οι Έλληνες μεγαλούργησαν  και δημιούργησαν τη Δημοκρατία του κόσμου και τον Πολιτισμό του κόσμου, τη Φιλοσοφία του κόσμου, μέσα από θρησκευτικές  λατρείες.  Κανένας δεν το βλέπει έτσι; Είμαι πολύ εναντίον αυτής της γραμμής του Υπουργείου Παιδείας».

Είσθε ενήμερη για τις αλλαγές που απεργάζεται το Υπουργείο Παιδείας;   «Όταν θέλει αλλαγές, θα πρέπει να ρωτάει και εμάς τους Απόδημους. Γιατί είμαστε 9 εκατομμύρια εκτός Ελλάδος. Δεν είναι μόνο τα 3 εκατομμύρια που εδώ στην Ελλάδα ασχολούνται –γιατί τα άλλα 5-6 εκ. αγρόν ηγόρασαν- αλλά εμείς ξέρουμε τι γίνεται. Στην Αυστραλία διδάσκουν ελληνικά τα σχολεία τα Δημόσια!  Ως δεύτερη Γλώσσα!  Και ‘μείς καταργούμε τον πολιτισμό μας; Η θρησκεία είναι Πολιτισμός.

Έσταζαν πίκρα τα λεγόμενά της. Σε πλήρη αντίθεση με την ευγενική της καλοσυνάτη μορφή. Προφανώς είναι αυτό που λένε «με έβγαλε απ΄ τα ρούχα μου»! Κάτι που να σας ευχαρίστησε στην επίσκεψη σας; «Α, ναι, ευχαριστώ για την ερώτηση! Εκεί  που έμεινα πάρα πολύ ευχαριστημένη, είναι με το Υπουργείο Εξωτερικών. Από τον Γενικό Διευθυντή της Γενικής Γραμματείας Απόδημου Ελληνισμού Μιχάλη Κόκκινο, τους ανθρώπους εκεί που υπάρχουν, έμεινα πολύ ενθουσιασμένη διότι μιλούν τη γλώσσα μου,  δηλαδή τη  συναισθηματική μου γλώσσα, όχι τη γλώσσα της πιάτσας. Και χάρηκα πάρα πολύ που είναι διαθέσιμοι για κάθε επαφή για κάθε επικοινωνία, για κάθε συνεργασία.  Έμεινα ενθουσιασμένη με το Γενικό Διευθυντή και με τους ανθρώπους μέσα στην ΓΓΑΕ  που υπήρχανε  και που τους ξέρω από πάρα πολλά χρόνια. Ο κ. Μιχάλης Κόκκινος ήλθε πρόσφατα στην Αμερική. Είναι  αξιόλογο παιδί και του εύχομαι καλή σταδιοδρομία και να μην μείνει στα επιμέρους, αλλά να κοιτάξει το μέλλον του. Αυτό του ευχήθηκα».

Σε γενικότητες, αυτή είναι η αγωνιζόμενη ελληνίδα της Αμερικής  που έχει βοηθήσει πάρα πολλούς Έλληνες, που φθάνουν στις ΗΠΑ. Πιστεύει στον Ελληνικό Πολιτισμό, στο Ελληνικό Πνεύμα. Στους Ελληνικούς Ολυμπιακούς Αγώνες. Αγωνίζεται όπου μπορεί. Στα Ηνωμένα Έθνη όπου προγραμματίζει μία εκδήλωση για το αθάνατο ελληνικό Πνεύμα:  «Αυτά δώσαμε στον Κόσμο. Την εκεχειρία για τους Πολέμους. Αυτό θέλουμε σήμερα. Να σταματήσει αυτό το κακό που έχει δημιουργηθεί τώρα εκεί κάτω . Μακελειό γίνεται στη Μέση Ανατολή. Φοβόμαστε να ταξιδέψουμε.  Αυτοί είναι φανατικοί!  Αυτοί οι άνθρωποι πρέπει να τιμωρηθούν. Δεν πιστεύω στον  Τραμπ,  που λέει θα διώξει τους Άραβες, αλλά αυτοί που φέρονται έτσι πρέπει να τιμωρηθούν, πρέπει να σταματήσει αυτός ο φανατισμός εναντίων των παιδιών μας  και ημών των ιδίων».

Το μέλλον της ομογένειας, πώς το βλέπει; Μάλλον απαισιόδοξα. Εκτός εάν: «Όσο υπάρχουν τα Σωματεία και εμείς οι Έλληνες,  θα διατηρηθεί ακέραιος ο Ελληνισμός. Μια άλλη γενιά, ίσως ακόμα προσπαθήσει.  Αλλά η μετέπειτα γενιά εξαρτάται τι υπόβαθρο θα δώσουμε,  τι συνεργασία με την Ελλάδα θα γίνει,  τι προετοιμασία της καινούργιας εποχής, τι βάση θα δώσουμε στα παιδιά μας  στο εξωτερικό για να συνεχίσουνε. Μ’  αυτή την ακαταστασία που γίνεται στην Ελλάδα, μ’  αυτήν την δυσμενή κατάσταση που εκπέμπεται από το διεθνή τύπο, τα πράγματα είναι δύσκολα. Είναι, θα έλεγα, τραγικά».