Η ιστορική ευθύνη της Γερμανίας στην εξόντωση των αλλότουρκων πληθυσμών το 1915.

ΤΟΥ ΜΙΧΑΛΗ ΚΟΚΚΙΝΑΡΗ

Παιδίατρος-Συγγραφέας

Έτοιμη να “πληρώσει το τίμημα” η Τουρκία αν ανεξάρτητοι ιστορικοί κρίνουν τη χώρα ένοχη για τις σφαγές των Αρμενίων το 1915.Για αυτό διαβεβαίωσε ο Τούρκος πρόεδρος, Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πάντως στις σχετικές δηλώσεις του απέφυγε τον όρο “γενοκτονία”.
Διαβάζουμε στο πρωτοσέλιδο άρθρο της Panhellenic post:“Εάν τα αποτελέσματα των ερευνών αποκαλύψουν ότι εμείς διαπράξαμε ένα έγκλημα, εάν πρέπει να πληρώσουμε το τίμημα για αυτό, θα λάβουμε τα απαραίτητα μέτρα”, επισήμανε ο Ερντογάν κατά τη διάρκεια μιας τηλεοπτικής συνέντευξης που παραχώρησε στο κρατικό τηλεοπτικό δίκτυο TRT.
Οι τουρκικές αρχές αρνούνται κατηγορηματικά ότι η οθωμανική αυτοκρατορία είχε οργανώσει τη συστηματική σφαγή του πληθυσμού των Αρμενίων κατά τη διάρκεια του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου.

Η Άγκυρα έχει αναγνωρίσει τον θάνατο περίπου 500.000 Αρμενίων, που είχαν ταχθεί στο πλευρό της αντιπάλου της Ρωσίας, κατά τη διάρκεια μαχών ή εξαιτίας του λιμού. Οι Αρμένιοι από την πλευρά τους μιλάνε για μια γενοκτονία περίπου 1,5 εκατ. ανθρώπων.»
Λίγο καιρό πριν,σε σχετικό μας άρθρο για τους όρους γενοκτονία και εθνοκάθαρση σημειώναμε: 

«Υπάρχουν λαοί που διστάζουν ακόμη και να αναφερθούν σ’αυτές σαν να πρόκειται έτσι να τις ξορκίσουν!
Το “Αρμενικό Ζήτημα”για παράδειγμα είναι ο κοψός τρόπος για να αναφερθεί ο ερευνητής στη γείτονα Τουρκία στο γεγονός της εξόντωσης 1.500.000 τούρκων υπηκόων αρμενικής καταγωγής ,το 1915 ,από τις αρχές της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Ας μη γελιόμαστε.
Η αναγνώριση της γενοκτονίας μιας εθνοτικής ομάδας,μικρής ή μεγάλης από ένα κράτος συνεπάγεται νομικές και οικονομικές συνέπειες,αλλά και άλλες,τις οποίες δύσκολα μπορεί κάποιος να προβλέψει.
Κάποτε όμως πρέπει να μάθουμε να μιλάμε ανοιχτά για όλ’αυτά τα ζητήματα και να συνεξετάζουμε τους παράγοντες που ευνοούν τις συνθήκες που γεννούν τις προϋποθέσεις για γενοκτονίες,εθνοκαθάρσεις και ολοκαυτώματα.»
Ωστόσο θα μού επιτρέψετε να παραθέσω την άποψή μου για το ζήτημα εκθέτοντας τα συμπεράσματά μου από την ιστορική μελέτη εκείνης της σκοτεινής περιόδου,που μπορεί τελικά να  είναι χρήσιμα για την τελική ετυμηγορία του ιστορικού ερευνητή.

«Με το μυθιστόρημά μου “Αγνοούμενος”(Μικρασία 1919-1922),Εκδόσεις Αρμός,Αθήνα 2000,που στην ουσία είναι πολεμικά ενθυμήματα του στρατιώτη Στυλιανού Σαββαϊδη,επιχείρησα να κατανοήσω και να αναλύσω το πολύπλευρο ζήτημα της Μικρασιατικής Καταστροφής,”φορώντας”τη χακί στολή ενός στρατιώτη,που από τη Σμύρνη βρέθηκε στην Πέργαμο,την Προύσσα,πέρασε από το ματωμένο μονοπάτι στα Τσόγκαρα,βρέθηκε στο Εσκή-Σεχήρ,στο Αφιόν Καραχισάρ,πολέμησε στο Σαγγάριο και έζησε τη μεγάλη υποχώρηση μέχρι τα Μικρασιατικά

Όταν λοιπόν μελετούσα πηγές και βοηθήματα για το μυθιστόρημα αυτό, κατανόησα για πρώτη φορά πως το Ολοκαύτωμα των Εβραίων,η ναζιστική “Τελική Λύση”για την εθνοκάθαρση της Γερμανίας από τους Εβραίους,αποτελούσε τελικά μέρος της γερμανικής μεθοδολογίας για εθνοκάθαρση,που ήδη είχε εφαρμοστεί με επιτυχία στη διάρκεια του Α’Παγκοσμίου Πολέμου από την  Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Στο εισαγωγικό σημείωμα του μυθιστορήματος σημειώνω:

“Όταν λοιπόν το 1908 επικράτησε το Κίνημα των Νεοτούρκων,το στρατιωτικό κομιτάτο που ανέλαβε να αφυπνίσει την εθνική συνείδηση των τούρκων,αγκιστρώθηκε στο άρμα το γερμανικού επεκτατισμού,που εκείνη ακριβώς την εποχή αναζητούσε “δια ξηράς” επικοινωνία με την Ινδία,καθώς στη θάλασσα κυριαρχούσε η Αγγλία.Έτσι οι γερμανοί σύμβουλοι των τούρκων και κυρίως ο στρατηγός Λίμαν Φον Σάντερς,υποδεικνύουν ήδη από το 1913 στους  Νεοτούρκους την εκδίωξη των ελληνικών πληθυσμών από τα μικρασιατικά παράλια του Αιγαίου.Οι διώξεις που συστηματοποιήθηκαν κυρίως μετά την έναρξη του Α’Παγκοσμίου Πολέμου,στηρίχτηκαν στη γερμανική εφευρετικότητα,που θα τη δούμε να ολοκληρώνεται αργότερα στα στρατόπεδα συγκέντρωσης των εβραίων στο Β’Παγκόσμιο Πόλεμο.

Δείγμα μόνο αυτής της εφευρετικότητας είναι τα “Τάγματα Εργασίας”,τα περίφημα “Αμελέ Ταμπουρού”,όπου στρατολογούνται και θανατώνονται με φρικτό τρόπο χιλιάδες νέοι άνθρωποι από τα μικρασιατικά παράλια.Σ’αυτές τις συστηματικές διώξεις του ελληνικού στοιχείου πρέπει να προσθέσουμε και τους διωγμούς άλλων μειονοτήτων και κυρίως των αρμενίων ,ο αφανισμός των οποίων κορυφώνεται το 1915.Συμπερασματικά η εθνοκτονία των αλλότουρκων πληθυσμών της Μικρασίας δεν είναι παράπλευρη απώλεια ενός σκληρού πολέμου,αλλά πολιτική απόφαση των Νεοτούρκων να επιτύχουν την εθνοκάθαρση της Τουρκίας καθ’υπόδειξη του Γερμανικού παράγοντα.”