Η κατά Θουκυδίδη έννοια του «λέγοντας την αλήθεια», στην Ομογένεια

ΣΕΙΡΑ ΑΡΘΡΩΝ ΓΙΑ ΤΗΝ ΟΜΟΓΕΝΕΙΑ ΤΗΣ ΑΜΕΡΙΚΗΣ –Πρώτο

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Όταν στις αρχές του Μάϊου του 2010 η τότε διοίκηση του Ελληνοαμερικανικού Εθνικού Συμβουλίου (ΕΣΕ) παρέδωσε τα ηνία στον προηγούμενο πρόεδρο, Πολ Κοτρότσιο, στην ομιλία του ο απερχόμενος πρόεδρος Μανώλης Βελιβασάκης είχε πει ότι δεν θα προέβαινε σε απολογισμό έργου διότι «δεν επιτελέστηκε ομολογουμένως αξιόλογο έργο». Και διευκρίνισε: «Δεν επιτελέσαμε έργο γιατί δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε και να καταρτίσουμε προγράμματα και να εργασθούμε συλλογικά κι αρμονικά. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο σε καβγάδες, πισώπλατα μαχαιρώματα και τηλεφωνικές συνωμοσίες».

Είχε μάλιστα αναφερθεί στις αλλαγές της σύνθεσης και της νοοτροπίας της ομογένειας και στην ανάγκη εκσυγχρονισμού των δομών της. Είχε, καταδείξει, με μία ομιλία από καρδιάς, ότι «ο μεγαλύτερος εχθρός του Ελληνισμού, όπου και αν αυτός διαβιεί, είναι ο εαυτός του». Ο εχθρός μας είπε «είμαστε εμείς οι ίδιοι. Είναι ο ατιθάσευτος εγωισμός, η φιλαυτία και ο ελληνικός ‘ξερολισμός’ επί παντός επιστητού».

Θυμηθήκαμε την αφήγηση αυτή του π. προέδρου του Εθνικού Συμβουλίου Πολ Κοτρότσιου, αντιγραμμένη εδώ από την «Hellenic News of America», ο οποίος επιβεβαιώνοντας του λόγου το αληθές είχε προσθέσει ότι τα όσα κατήγγειλε ο κ. Βελιβασάκης είχαν ισχύσει και για την περίοδο της δικής του προεδρίας (2010-2015). Τα θυμηθήκαμε, με αφορμή τις τελευταίες σπασμωδικές κινήσεις κάποιων ομογενών, γύρω από το θέμα της ψήφου των Αποδήμων Ελλήνων ψηφοφόρων.

Δυστυχώς, τα όσα με ειλικρίνεια τόνιζαν τότε οι Μανώλης Βελιβασάκης και Πολ Κοτρότσιος,  σηματοδοτούν και σήμερα την κατάσταση που επικρατεί στην ελληνική παροικία της Αμερικής τουλάχιστον, αν όχι και άλλων ανά τον κόσμο παροικιών μας.

Την  ίδια εικόνα μιας παθογένειας της σημερινής ομογένειας, έδωσε, εξάλλου, και ο Νίκος Μούγιαρης, άλλος ομογενής που ασχολήθηκε με τα κοινά, σε πρόσφατη συνέντευξή του στην αθηναϊκή εφημερίδα «Καθημερινή». Τα ίδια επανέλαβε και δια ζώσης, στην ομιλία του κατά τη βράβευσή του την Δευτέρα 27 Ιουνίου 2016, στο «2016 CAPITAL LINK CSR LEADERSHIP AWARD» ως αναγνώριση της πολύπλευρης προσφοράς και φιλανθρωπικής του δράσης στην Ελλάδα, στην Κύπρο και στην Ομογένεια.

Στην εν λόγω συνέντευξη, ο Νίκος Μούγιαρης δήλωσε πως «παρά τη συμμετοχή του σε πολλές οργανώσεις, είναι απογοητευμένος από την αδυναμία της ελληνοαμερικανικής κοινότητας <να αλλάξει σελίδα> και να αξιοποιήσει την οικονομική της ισχύ (δεύτερη πιο πλούσια κοινότητα στην Αμερική), αλλά και την πνευματική (πρώτη σε μόρφωση) και να βοηθήσει πραγματικά την Ελλάδα και την Κύπρο στο γεωπολιτικό πεδίο και στο οικονομικό».

Τόνισε, επίσης, πως «είμαι στην Αμερική πάνω από 50 χρόνια. Είδα πολλούς από εμάς να πετυχαίνουμε σε ό,τι επιλέξαμε να κάνουμε. Επαγγελματίες, ακαδημαϊκοί, επιστήμονες, επιχειρηματίες. Μερικοί διέπρεψαν και στην πολιτική. Ως μονάδες πετυχαίνουμε. Με λύπη, όμως, βλέπω ότι η οργανωμένη Ομογένεια φθίνει. Τα σωματεία και οι ομοσπονδίες κινδυνεύουν να αφανιστούν. Δεν είναι ικανά να ελκύσουν τους νέους μας, αυτούς τους απίστευτους νέους επαγγελματίες».

Ο κ. Μούγιαρης μίλησε με αποκαρδίωση για την Εκκλησία, τονίζοντας πως «το μόνο οργανωμένο ίδρυμα της Διασποράς, φθίνει και αυτή. Αν και θεματοφύλακες της ελληνικής γλώσσας και παιδείας, προτιμούν να κλείνουν σχολεία και να χτίζουν μεγαλοπρεπείς εκκλησίες».

Σε άλλο σημείο είπε: «Γιατί δεν μπορούμε να βοηθήσουμε την Ελλάδα και την Κύπρο να γίνουν παγκόσμιες δυνάμεις, π.χ. στη μεσογειακή και ελληνική δίαιτα; Να γίνουν κύριοι προορισμοί στον τουρισμό, τον θερινό, αλλά και τον πολιτιστικό και τον θρησκευτικό; Να βοηθήσουμε τους νέους επιχειρηματίες που έχουν απίστευτες ιδέες και εφευρέσεις να προωθήσουν τις τεχνολογίες τους με πιο αποτελεσματικό τρόπο;».

Έχουμε, επομένως, μέσα σε μία εξαετία (2010-2016) την «εξομολόγηση» τριών προβεβλημένων ομογενών που συντείνουν, συνειρμικά, στην ίδια διαπίστωση.  Στην ύπαρξη μιάς “αλλαγής της σύνθεσης και της νοοτροπίας της ομογένειας” που τροφοδοτεί ένα  «κενό»,  μέσα στο οποίο αναδεικνύονται κάποιες από τις παθογένειες του ελληνικού χαρακτήρα.

Πόση αλήθεια κρύβουν οι διαπιστώσεις αυτές των τριών ομογενών; Αν λάβουμε υπόψη  ότι κατά Θουκυδίδη, η έννοια του «λέγοντας την αλήθεια» μπορεί να υπαινίσσεται πολλά διαφορετικά πράγματα και εάν αναλογισθούμε ότι «η λογική είναι η μόνη αξία πάνω στην οποία μπορεί να στηριχθεί ο άνθρωπος», τότε ανατρέχοντας στην νεότερη ιστορία της ομογένειας της Αμερικής θα διαπιστώσουμε πως αν και πάντα συνυπήρχαν και τα αρνητικά στοιχεία του χαρακτήρα του¨Έλληνα και στην ξενιτιά, εντούτοις, όταν οι πολλοί «εντάσσονταν» στο σύστημα γινόντουσαν πολύτιμη εθνολογική ομάδα, με σημαντική προσφορά στο τοπικό κοινωνικό σύνολο, ιδιαίτερα χρήσιμη για τη χώρα υποδοχής, αλλά και για την πρώτη πατρίδα.

Το ερώτημα, επομένως, που χρίζει απάντησης είναι τι ήταν αυτό που τα κρίσιμα χρόνια του μεταναστευτικού κύματος την περίοδο του 1940-1960, όταν έφθαναν τα καραβάνια των Ελλήνων μεταναστών στην Αμερική, και αργότερα, τη δεκαετία 1970 -1980 όταν μπήκε το  «νέο αίμα», τι ήταν αυτό που συντέλεσε στο να ξεχωρίσει η «φουρνιά» αυτή των χιλιάδων Ελλήνων μεταναστών σε αποτελεσματικότητα, σπουδαιότητα και επιτεύγματα, απ΄ όλες τις προηγούμενες μεταναστευτικές περιόδους στην πορεία του ελληνισμού της Αμερικής και, κατά τα εξομολογούμενα, και της σημερινής;

Το ερώτημα αποκτά, μάλιστα, ιδιαίτερη βαρύτητα αν αναλογισθεί κανείς ότι στην τριανταετία της άνθησης της ομογένειας της Αμερικής (1950-1980), υπήρξαν στην γενέτειρα περίοδοι μεγάλης κοινωνικής και πολιτικής έντασης, με κορύφωση την εφτάχρονη δικτατορία (1967-1974) και την τουρκική εισβολή στην Κύπρο. Γεγονότα τα οποία θα μπορούσαν να είχαν πυροδοτήσει τα χειρότερα ένστικτα της φυλής, του διχασμού και του αλληλοσπαραγμού, όπως τόσες και τόσες φορές συνέβη στο παρελθόν και που είχαν «μεταλαμπαδευτεί» κάποτε και στην Αμερική. Να, λοιπόν, μερικά «διαφορετικά πράγματα» που μπορεί να συνιστούν το κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια».

ΘΑ ΣΥΝΕΧΊΣΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ