Η ομογένεια, τα προξενεία και το εθνικό κέντρο

ΓΝΩΜΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η ελληνική Πολιτεία διαχρονικά (άλλοτε συχνότερα και άλλοτε σπανιότερα) συνηθίζει να αιφνιδιάζει την Ομογένεια με νόμους και αποφάσεις για θέματα που την αφορούν ή που έχουν επιπτώσεις στη ζωή και την εξέλιξή της, δίχως, όμως, και να την ερωτά.

Δεν την ρώτησε όταν δημιούργησε το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) ούτε και όταν το απενεργοποίησε, η κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ. Δεν ζήτησε τη γνώμη της και σήμερα, όταν νομοθέτησε για την ελληνόγλωσση εκπαίδευση των παιδιών των ομογενών. (Άσχετο και ατελέσφορο το εκ των υστέρων «πέρασμα» του Νομοσχεδίου από την δημόσια διαβούλευση. Γνωρίζουν και στο Υπουργείο Παιδείας, ότι η συντριπτική πλειοψηφία των ομογενών είτε δεν γράφει ελληνικά είτε δεν ασχολείται με το ελληνικό Διαδίκτυο. Άρα η πρόσβαση στην “Διαφάνεια” είναι εκ των πραγμάτων πολύ μικρή).

Αυτά, είναι δύο, μόνον από τα αναρίθμητα παραδείγματα που θα μπορούσε κανείς να επικαλεσθεί για του λόγου το ακριβές.

Έτσι, η κίνηση των Ελλήνων ομογενών της Γαλλίας να αποστείλουν επιστολές στους δύο Προέδρους, της Ελλάδας Προκόπη Παυλόπουλο και της Γαλλίας Φρανζουά Ολάντ προκειμένου να διεκδικήσουν το αυτονόητο, την διατήρηση εν λειτουργία του Προξενείου τους, ήταν η μόνη τους διέξοδος.  Ταυτόχρονα ήταν και ιστορική πράξη. Το ελληνικό Προξενείο της Μασσαλίας, αλλά και όλα τα ελληνικά Προξενεία, δεν είναι απλώς ένα κατάστημα το οποίο εξυπηρετεί την ομογένεια στις γραφειοκρατικής φύσεως υποθέσεις της.

Κάθε Προξενικό Γραφείο –Έμμισθο ή άμισθο- είναι η ίδια η Ελλάδα στις εσχατιές του κόσμου. Είναι ο υπαρκτός σύνδεσμος της αποδημίας με τη γενέτειρα. Είναι η αίσθηση ότι η γαλανόλευκη που κυματίζει στα μπαλκόνια τους, «σκεπάζει» τους Έλληνες εκτός. Ότι δεν είναι μόνοι, εγκαταλελειμμένοι και απροστάτευτοι. Ότι η πατρίδα είναι «παρούσα» και έτοιμη να τους υποστηρίξει κάθε στιγμή που ήθελε το χρειασθούν! Αλλά και να σπεύσουν εκείνοι να προσφέρουν τις προς την πατρίδα εθελοντικές υπηρεσίες τους κάθε φορά που η ανάγκη το καλούσε (π.χ. Βαλκανικοί Πόλεμοι, Β΄Παγκόσμιος Πόλεμος, Τουρκική Εισβολή στην Κύπρο κλπ.).

Πώς, λοιπόν, για μια χούφτα Ευρώ, αποφασίζει το Υπουργείο Εξωτερικών να κόψει τους δεσμούς αυτούς;

Πώς αποφασίζει να αποτραβηχτεί η ελληνική κρατική παρουσία από μία ευρωπαϊκή πόλη (σήμερα την Μασσαλία, αύριο κάποια άλλη) όπου ζουν χιλιάδες Έλληνες, που καιροφυλακτούν οι Τούρκοι και της οποίας, το κάτω – κάτω η ιστορία της χάνεται στα βάθη 27 αιώνων με το ελληνικό στοιχείο να πρωτοστατεί και σε αυτή τούτη την ίδρυσή της;

Έχουν εξαντλήσει, το υπουργείο Οικονομικών, το υπουργείο Εξωτερικών και όλα τα υπουργεία, κάθε άλλη δυνατότητα οικονομιών και έπρεπε να κλείσουν και τα Προξενεία; Όπως κλείνουν σχολεία, όπως βάζουν φρένο στις αποσπάσεις εκπαιδευτικών από την Ελλάδα;  Όπως αρνούνται την διευκόλυνση της επιστολικής ψήφου; Όλα με θύμα την Ομογένεια;

Και στον αντίποδα, τι έχουμε; Με πρόφαση ότι πρέπει να εξασφαλισθεί στο μέλλον η ανάδειξη «Ρωμιού Πατριάρχη της Πόλης», δεκάδες Έλληνες Ιεράρχες της Ομογένειας, υποχρεώνονται να λάβουν και Τουρκική υπηκοότητα!

«Κύριε Πρόεδρε, για εμάς τους Έλληνες της Γαλλίας, είναι αδιανόητο η επίσημη Ελλάς να απουσιάζει από το συγκεκριμένο μεσογειακό κομμάτι της Γαλλίας», αναφωνούν οι ομογενείς της Μασσαλίας. Ήταν ανάγκη να το πουν; Δεν το αντιλαμβάνονται στο λεγόμενο εθνικό κέντρο ότι όταν το λιμάνι της πόλης βρίσκεται γενιές τώρα στα χέρια των Ελλήνων, δεν μπορείς να το αποκόπτεις από το Προξενείο τους;

Είναι δυνατόν να αναγκάζουμε τους ομογενείς να υποστηρίζουν ότι «…η απόφαση αυτή είναι για κάποιους προδοτική. Για εμάς είναι θλιβερή, απογοητευτική , εσφαλμένη, παράλογη αλλά και εθνικά επιζήμια»;

Όλα αυτά είναι γνωστά στους Έλληνες μανδαρίνους. Αλλά στην γενική συρρίκνωση της ελληνικής ιδέας  και στην αντικατάστασή της από κομματικές ιδεοληψίες,  όλα μπορούν να συμβούν. Ακόμη και να κλείνουμε Προξενεία όταν «πολλές χώρες ανοίγουν Προξενεία στην γαλλική αυτή μητρόπολη». Και όταν η Τουρκία διαθέτει στην ίδια πόλη «τεράστιο Γενικό Προξενείο».  Και όταν προσπαθούν «… εδώ και καιρό, με ισχυρό μηχανισμό προπαγάνδας (καράβια, εκθέσεις, έντυπα) να εμφανιστούν ως ιδρυτές της Citée Phocéenne, όπως αποκαλούν οι Γάλλοι τη Μασσαλία, με τον ισχυρισμό ότι η Foçe, η αρχαία Φώκαια από όπου ήρθαν εδώ οι Έλληνες, το 600 π.Χ. περίπου, βρίσκεται στην Τουρκία”.

Το (κάθε) Ελληνικό Προξενείο είναι αυτό που αντιμετωπίζει τις τουρκικές προκλήσεις, κινητοποιώντας διακριτικά με τους τρόπους που γνωρίζει, Έλληνες και Αρμενίους, εναντίον των τουρκικών κινήσεων παραχάραξης της ιστορίας μας.

Προφανώς όλα αυτά είναι «ψιλά γράμματα» για το Υπουργείο Εξωτερικών. Και εγκαταλείπει στην τύχη τους περισσότερους από 30.000 αποδήμους, οι οποίοι για να εξυπηρετηθούν θα πρέπει να μεταβαίνουν στη Πρεσβεία στο Παρίσι, δηλαδή σαν να πηγαίνει κανείς από την Αθήνα στη Σόφια!

Συγγνώμη, αλλά αν πρέπει ντε και καλά να γίνουν οικονομίες, γιατί, αντί για τα Προξενεία, δεν κλείνουν την Γενική Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού; Τι έχει προσφέρει όλα αυτά τα χρόνια λειτουργίας της στον Απόδημο Ελληνισμό; Πέραν από τους παχυλούς προϋπολογισμούς και τις εθιμοτυπικές επισκέψεις, από τη μια και από την άλλη πλευρά, ποιο είναι το έργο της; Γιατί δεν ερωτάται η ομογένεια τι ιδέα έχει για την ΓΓΑΕ;

Δεν πρόκειται για τα πρόσωπα. Αυτά έρχονται και παρέρχονται. Μιλάμε για τους θεσμούς. Και αυτοί, εάν δεν μπορούν να αποδεικνύουν τη χρησιμότητά τους, δεν έχουν λόγο ύπαρξης. Και ας μην αιφνιδιάζουμε κάθε τόσο την Ομογένεια και τον Απόδημο Ελληνισμό στερώντας του το οξυγόνο.  Όταν θα αντιληφθεί το εθνικό κέντρο τα προβλήματα που καθημερινά αντιμετωπίζουν στον τόπο κατοικίας τους οι Απόδημοι, τότε θα θεωρεί αδιανόητο να κλείνει τα Προξενεία.

Ελπίζουμε οι δύο Πρόεδροι να υπερασπιστούν το αυτονόητο!