Ο Λόγος σε Σας: Σε τι χώρα ζούμε…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Πήγα στο λογιστή να τυπώσει τα τέλη κυκλοφορίας μου. Ναι, σωστά καταλάβατε! Αυτά που θα μείωνε ο Τσίπρας, αλλά το άφησε να το κάνει …από  χρόνου, λέει!  Φέτος κυνηγάει το χρέος! Που να τα προκάμει όλα!

Εκεί, λοιπόν που τα λέγαμε με το λογιστή και βρίζαμε -καταλαβαίνετε ποιους- εισέβαλε ένας πελάτης. Αναψοκοκκινισμένος και μπαρουτοκαπνισμένος!  «Θα σκοτώσω άνθρωπο», λέει πριν πει καλημέρα!

-Τι έγινε φίλε μου, τον ρωτάει  ο λογιστής…

-’Έγινε ότι πήγα στην εφορία και λίγο έλειψε να με πάνε μέσα…

-Μα γιατί;

-Ακούστε να καταλάβετε σε τι χώρα ζούμε! Είχα παρκάρει το αυτοκίνητο στο Πασαλιμάνι, κοντά στον “Σκλαβενίτη”. Πέρασαν  κάποιοι αστυνομικοί, εγώ δεν τους είδα, μου έκοψαν κλήση και μου πήραν και τις πινακίδες! Για δύο λεπτά… Ταξιτζής είμαι ξέρω τη διαδικασία, πήγα στην Τροχαία Πειραιώς. Εκεί μου είπαν ότι δεν τους είχαν πάει τις πινακίδες μου! Άρχισα να το ψάχνω το πράγμα και ανακάλυψα, τέλος, ότι για άγνωστο λόγο τις είχαν πάει στην ΓΑΔΑ, στην Αθήνα!

Πάω εκεί. Λέω πως μπορώ να τις πάρω πίσω; Μου λένε πρέπει πρώτα να πληρώσεις το πρόστιμο… Ρωτάω, πόσο είναι; Μου λένε 500 ευρώ!

Τι να κάνω, επαγγελματίας είμαι, το αυτοκίνητο το χρειάζομαι, είπα να πληρώσω. –Όχι, εδώ, μου λένε. Θα πας στην Εφορία σου, στον Πειραιά!

Μια και δυο, αξημέρωτα που λέει ο λόγος, πάω στην εφορία (μου!)  Περιμένω στην ουρά. Φτάνω στον γκισέ. Πίσω του καθόταν μία χοντρή, αλλά πολύ χοντρή, κυρία. Της λέω, θέλω να κάνω σε δόσεις το πρόστιμο, για να πάρω πίσω τις πινακίδες.

Μου λέει με ύφος: Δεν μπορείτε! Τι δεν μπορώ, λέω εγώ. Να πάρετε πίσω τις πινακίδες σας, συνεχίζει σχεδόν θριαμβευτικά εκείνη!  Και γιατί δεν μπορώ; Ρωτάω. Γιατί στον διακανονισμό που θα κάνουμε δεν θα φαίνεται η αιτιολογία για το ποσό που κάνετε σε δόσεις!

Και γιατί δεν το κάνεις να φαίνεται; ανταπαντώ.   Ό,τι είπε το είπε μέσα από τα μισόκλειστα χείλη της. Μόνο κάτι για τα αυτοκίνητα που τα αφήνουμε όπου να ναι, έπιασα και κάτι για «καλά κάνουν» κλπ. -Κυρία μου, της λέω, ποιος ζήτησε τη γνώμη σας για το περιστατικό; Δικηγόρος του δημοσίου είστε; Με κοίταξε με ένα βλέμμα σκέτο δηλητήριο…

Μην τα πολυλογώ, ένας άλλος υπάλληλος από διπλανό γκισέ, ευγενικός αυτός, προσφέρθηκε να με βοηθήσει. –Κύριε, είπε, για να πάρετε πίσω τις πινακίδες πρέπει να πληρώσετε ολόκληρο το πρόστιμο!  Κόντεψα να μείνω στον τόπο! 500 Ευρώ; έκανα μονολογώντας. -500 ευρώ μου απάντησε εκείνος!

Τι να κάνω, λέω πρέπει να πάρω τις πινακίδες. ΟΚ. του απαντώ, δώσε μου τα σχετικά να πάω στο ταμείο να το πληρώσω. Μου κόβει το παραστατικό.

Με το χαρτί στο χέρι πάω στο Ταμείο. Το ακουμπάω στο γκισέ. Η υπάλληλος δεν κάνει καμία κίνηση. Με αγνοεί… Δεσποινίς, της λέω, θέλω να πληρώσω… Με κοιτάζει ατάραχη. Όλο το ποσόν; Με ρωτάει. Γιατί, λέω εγώ, μπορώ να πληρώσω το μισό;   -Όχι, μου λέει.  500 Ευρώ.

Παίρνει το παραστατικό στα χέρια της. –Πώς θα πληρώσετε; Ρωτάει. –Μετρητά, της λέω. -Δεν γίνεται, μου λέει. Τι δεν γίνετε; τη ρωτάω καραυνοβολημένος. -Να δεχθώ μετρητά. Πρέπει να έχετε τραπεζική επιταγή! –Για να πληρώσω την κλήση; -Μάλιστα!..

Ε, δεν άντεξα! Της πέταξα μια βρισιά, μαζί και τα χαρτιά και έφυγα ούτε και που θα το πληρώσω!..

Το ξανασκέφτηκε, όμως. Πρέπει να πάρω τις πινακίδες! Αν πάω στην  Τράπεζα να καταθέσω το 500ρικο για να μου βγάλουν επιταγή, θα μου το κατάσχουν γιατί χρωστάω. Ούτε λογαριασμό έχω…  Άρα επιταγή δεν μπορώ να βγάλω…

Ο λογιστής του βρήκε τελικά τη λύση. Του τύπωσε ένα νέο παραστατικό με ολόκληρο το πρόστιμο και του είπε να πάει στο Ταχυδρομείο να το πληρώσει με μετρητά!

Να, λοιπόν, σε τι χώρα ζούμε! Μια χώρα, που όταν σου χρωστάει σε παιδεύει και όταν της χρωστάς, σε παγιδεύει…