ΓΝΩΜΗ: Γιατί έμεινε έξω από τη θεσμοθέτηση ο Πολιτισμός;

ΓΝΩΜΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η Θεσμοθέτηση της 9^ης Φεβρουαρίου ως «Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας», πανηγυρίστηκε από την Ομογένεια τόσο της Ιταλίας, που είχε και τη σχετική ιδέα, όσο και γενικότερα.

Μετά από μία τετραετή περίοδο «ασκήσεων επί χάρτου», με συνεχείς παλινωδίες από πλευράς ελληνικού Κράτους, αλλαγές ημερομηνιών και ανεκπλήρωτες επίσημες και ανεπίσημες διαβεβαιώσεις, φτάσαμε στο ΦΕΚ  Αρ. Φύλλου 1384 /24 Απριλίου/ 2017.  Και πλέον ξανοίγεται μπροστά μας ένας άλλος Μαραθώνιος για την καθιέρωση από τον OHE μέσω της UNESCO της ανακήρυξης «Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας».

Εάν δεν γνωρίζαμε την ελληνική νοοτροπία, που ενέπνευσε και το σλόγκαν «υπάρχουν τρεις μόνον τρόποι να κάνεις ένα πράγμα: Ο σωστός, ο λάθος και ο ελληνικός», θα υποστηρίζαμε ότι τα παθήματα έγιναν μαθήματα και πλέον ξέρουμε πώς να κινηθούμε γρήγορα και αποφασιστικά. Αλλά, φευ!

Στη δήλωσή του ο Υφυπουργός Τέρενς Κουίκ, στον οποίο πρέπει κανείς να αναγνωρίσει ότι στο συγκεκριμένο θέμα  ενήργησε αποφασιστικά και σε συνεργασία με τον «πατέρα» της νέας ημερομηνίας, Υπουργό Παιδείας Έρευνας και Θρησκευμάτων Κ. Γαβρόγλου και τους λοιπούς συναρμόδιους υπουργούς έφεραν το επιθυμητό αποτέλεσμα, αναφέρει πως: «Το Υπουργείο Εξωτερικών θα μεριμνήσει στο πλαίσιο διεθνών οργανισμών όπως του Ο.Η.Ε. ή και της ΟΥΝΕΣΚΟ, για την καθιέρωση της 9ης Φεβρουαρίου ως Παγκόσμιας Ημέρας Ελληνικής Γλώσσας».

Στην  τελευταία επί του θέματος συνεδρίαση της αρμόδιας Επιτροπής της Βουλής, παρέστη και ο καθηγητής  Γ. Μπαμπινιώτης. Αναφερόμενος ακριβώς στο σκέλος της διεθνούς αναγνωρίσεως, περιέγραψε μία σειρά ενεργειών που πρέπει να γίνουν από το ελληνικό Κράτος,  ώστε αφενός μεν με την δημιουργία ενός φιλελληνικού κινήματος και την κινητοποίηση σημαντικών διεθνών παραγόντων του πνεύματος να αποκτήσει μία ισχυρή δυναμική το ελληνικό αίτημα και, αφετέρου, να φτάσουμε στον ΟΗΕ με το σωστό τρόπο, με τα σωστά δικαιολογητικά και με τη σωστή αιτιολογική Έκθεση. Όχι με τον ελληνικό τρόπο…

Θα πρέπει, δηλαδή, να προσδώσουμε στο αίτημα ένα γενικότερο διεθνή χαρακτήρα και όχι μία σοβινιστική χροιά αποκλεισμού άλλων ξένων Γλωσσών. Παγκόσμια Ημέρα η Ελληνική, γιατί παγκοσμίως ωφελήθηκε και εξακολουθεί να ωφελείται από αυτήν η Οικουμένη. Όχι γιατί είμαστε ωραίοι, κατά το “οι ωραίοι έχουν χρέη”! Ούτε να το κάνουμε να φαίνεται ελληνοκεντρικά κατευθυνόμενο και οργανωμένο για παράτες και κομματική προβολή.

Και στο σημείο αυτό, πραγματικά αποτελεί ένα τεράστιο ερωτηματικό γιατί έμεινε έξω από την καθιέρωση το δεύτερο σκέλος της πρότασης της Ομοσπονδίας Ελληνικών Κοινοτήτων και Αδελφοτήτων Ιταλίας και του π. Προέδρου της Γιάννη Κορίνθιου. Το σκέλος που αφορούσε στον Ελληνικό Πολιτισμό…

«Παγκόσμια Ημέρα Ελληνικής Γλώσσας και ελληνικού Πολιτισμού». Γλώσσα και Πολιτισμός είναι άρρηκτα συνδεδεμένες έννοιες. Δημιουργείς Πολιτισμό με το Πνεύμα και τον εξαπλώνεις παγκοσμίως με τη  δυναμική μιας ακριβολόγου της Γλώσσας.  Δημιουργείς μια τέτοια Γλώσσα και προωθείς τις επιστήμες, το εμπόριο, τον πολιτισμό. Η Γλώσσα στηρίζει τον Πολιτισμό, Ο Πολιτισμός συμπληρώνει τη Γλώσσα. Γλώσσα και πολιτισμός ταυτίζονται!

Ἡ σπουδαία Γαλλίδα ακαδημαϊκός καὶ ελληνίστρια Ζακλὶν ντὲ Ρομιγὺ εἶχε διαπιστώσει απο την πολυετή ενασχόλησή της με την αρχαία ελληνική γραμματεία, το πόσο οι ξένοι καταφεύγουν στο αστείρευτο ελληνικό «γλωσσολογικὸ ὕδωρ» και είχε πεί: «Ανατρέχουν στα ελληνικά για να ονομάσουν τις σύγχρονες ανακαλύψεις και εφευρέσεις (από την ευθανασία ως τον μεταβολισμό), χωρίς να αναφέρουμε τους πυραύλους ἢ τους μεγάλους επιστημονικούς στόχους πού ονομάζονται «Αριάδνη» ἢ «Ερμής». Αναπνέουν με τον αέρα της Ελλάδος κάθε στιγμή, χωρίς να το ξέρουμε. Ὁ Μίτος της Αριάδνης, το Οιδιπόδειόν σύμπλεγμα, όπως και τόσα άλλα, είναι αναμνήσεις ελληνικές. Το ίδιο και οι Ολυμπιακοί αγώνες και ο Μαραθώνιος δρόμος. Ἡ Ευρώπη που σφυρηλατούμε έχει ελληνικό όνομα. Ἡ Αρχαία Ελλάδα μάς προσφέρει μια γλώσσα για την οποία θα πω ακόμη μια φορά ότι είναι οικουμενική». (https://www.panhellenicpost.com/2017/04/18/ακριβολογία-μια-μοναδική-ιδιότητα-τη/)

Πώς, λοιπόν, με ποιο σκεπτικό, διαχωρίσαμε εμείς την Ελληνική Γλώσσα από τον Πολιτισμό; Πολύ θα θέλαμε να το μάθουμε. Μάλλον θα πρόκειται και εδώ, για τον «ελληνικό τρόπο»…

Ένα άλλο σημείο από την υπουργική απόφαση που δημιουργεί “πονηρές” σκέψεις είναι τα αναφερόμενο στην οργάνωση εκδηλώσεων  κατ΄ έτος από τις ομογενειακές οργανώσεις. Αναφέρει στην Παρ. 4: «με το Υπουργείο Υπουργείο Εξωτερικών, μέσω της Γενικής Γραμματείας Αποδήμου Ελληνισμού και σε συνεργασία με τις ελληνικές Διπλωματικές Αρχές, τις ομογενειακές Οργανώσεις, το Οικουμενικό Πατριαρχείο, τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία και Αρχιεπισκοπές που συνδράμουν στη λειτουργία σχολείων ή τμημάτων εκμάθησης ελληνικής γλώσσας σε συνεννόηση με το Υπουργείο Παιδείας, Έρευνας και θρησκευμάτων, αντίστοιχα προγράμματα εκδηλώσεων που προτείνει, πέρα των δικών τους πρωτοβουλιών, σε όλες τις ελληνικές Κοινότητες της Διασποράς ή αλλοδαπά πανεπιστημιακά ιδρύματα με έδρες ελληνικών σπουδών ή σχολές και άλλους φορείς εκμάθησης ελληνικής γλώσσας, πόσο μάλλον επιδοτούμενους από την ΓΓΑΕ».

Εδώ καθένας αντιλαμβάνεται ότι έγνοια των συντακτών της Κοινής Υπουργικής Απόφασης ήταν να μην μείνει κανένας παραπονούμενος! Και, κυρίως, να τονισθεί το πατερναλιστικό μοντέλο με το οποίο η Κυβέρνηση αντιμετωπίζει την Ομογένεια και τον Απόδημο Ελληνισμό! (σ.σ. πατερναλισμός  η, υπό το πρόσχημα της προστασίας, άσκηση πολιτικής που στοχεύει στον έλεγχο και την κυριαρχία επί των πολιτών-el.wikipedia.org).

Όταν προωθούν – όπως λένε- νομοσχέδιο για το ΣΑΕ ως αυτοχρηματοδοτούμενου οργανισμού, όταν περικόβουν αποσπάσεις εκπαιδευτικών στα ελληνικά σχολεία του εξωτερικού, όταν λένε πως η ελληνόγλωσση εκπαίδευση των νεαρών ομογενών «είναι θέμα που πρέπει να αντιμετωπίσει η ομογένεια» (δήλωση Γαβρόγλου) όταν η ΓΓΑΕ διαχρονικά αδυνατεί οργανωτικά –παρά και τις φιλότιμες προσπάθειες των στελεχών της- να διεκπεραιώσει  υποθέσεις πέραν των εθιμοτυπικών, όταν συμβαίνουν όλα αυτά και άλλα πολλά, είναι δυνατόν να πιστεύουν ότι η ΓΓΑΕ θα επιμεληθεί, θα οργανώσει και θα συντονίσει επιτυχώς τις εκδηλώσεις σε παγκόσμια κλίμακα;

Έπειτα, γιατί πρέπει και καλά το Υπουργείο Εξωτερικών να έχει λόγο για τις εκδηλώσεις των ομογενειακών οργανώσεων; Δύο θαυμάσιες εκδηλώσεις οργάνωσαν στη Νάπολη για την Γλώσσα, ερήμην της ελληνικής διοίκησης οι ομογενείς αποσπώντας τον καθολικό θαυμασμό. Δεν αρκεί;

Το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τα πρεσβυγενή Πατριαρχεία μπορούν να προσφέρουν την Ευλογία τους, αλλά γιατί η Εκκλησία να έχει ρόλο στην ελληνική Γλώσσα; Όπου οι Αρχιεπισκοπές λειτουργούν και ελληνόφωνα Σχολεία, ασφαλώς και έχουν αυθύπαρκτο λόγο. Δεν χρειάζεται να τους τον παραχωρήσει το Κέντρο. Το δε Υπουργείο Παιδείας μπορεί να έχει το συντονισμό των ελλαδικών σχολικών εκδηλώσεων.

Α, με την ευκαιρία, θα μπορούσαν να μας πληροφορήσουν ποιους «φορείς εκμάθησης ελληνικής γλώσσας (…) επιδοτεί –και με τι ποσά- η  ΓΓΑΕ»; Θα έχει εξαιρετικό ενδιαφέρον.