«Ο καιόμενος»

ΤΗΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ ΛΟΙΖΙΔΗ*

Σκέφτομαι πως, ακόμη κι αν σταθώ στο κέντρο μιας πλατείας, φωνάζοντας για την αλήθεια που ζω, ακόμη κι αν βάλω φωτιά στον εαυτό μου, θα γίνω απλά ένα μονόστηλο στις σελίδες κάποιου εντύπου, ή πέντε λεπτά αναφοράς στις οθόνες της μαζικής μας αποχαύνωσης.

Κοιτάχτε μπήκε στη φωτιά! είπε ένας απ’ το πλήθος.

Γυρίσαμε τα μάτια γρήγορα. Ήταν

στ’ αλήθεια αυτός που απόστρεψε το πρόσωπο όταν του

μιλήσαμε. Και τώρα καίγεται. Μα δε φωνάζει βοήθεια.

Διστάζω. Λέω να πάω εκεί. Να τον αγγίξω με το χέρι μου.

Είμαι από τη φύση μου φτιαγμένος να παραξενεύομαι.

Ποιος είναι τούτος που αναλίσκεται περήφανος;

Το σώμα του το ανθρώπινο δεν τον πονά;

Η χώρα εδώ είναι σκοτεινή. Και δύσκολη. Φοβάμαι.

Ξένη φωτιά μην την ανακατεύεις μου είπαν.

Όμως εκείνος καίγονταν μονάχος. Καταμόναχος.

Κι όσο αφανίζονταν τόσο άστραφτε το πρόσωπο.

Γινόταν ήλιος.

Στην εποχή μας όπως και σε περασμένες εποχές

άλλοι είναι μέσα στη φωτιά κι άλλοι χειροκροτούνε.

Ο Ποιητής μοιράζεται στα δυο.

[πηγή: Τάκης Σινόπουλος, Συλλογή Ι. 1951-1964, Ερμής, Αθήνα 1976, σ. 107]

Πάνω στο πτώμα του ανδρός σαν το φρικτό κοράκι στάθηκε να καμαρώνει ψέλνωντας παράφωνο τραγούδι…..

 Κι έτσι, συνεχίζω ν’ αγωνίζομαι ειρηνικά, να διαβάζω, να μαθαίνω, να ενημερώνω και να ενημερώνομαι, να θυμώνω και να χαμογελώ. Να «ζω», σε πείσμα των καιρών, έστω και με τους δικούς τους όρους. Φτιάχνω καράβια με το νου. Τα φορτώνω με λέξεις και ιδέες και τ’ αφήνω να σαλπάρουν. Σ’ ένα ταξίδι μέχρι τα νοητά λιμάνια των άλλων. Όσων μπορούν ακόμη να σπάνε τις αλυσίδες του μυαλού τους. Έχοντας πάντα κατά νου πως «η αντιξοότητα δημιουργεί ανθρώπους και η ευημερία τέρατα….