ΑΠΟΨΗ: Επιτέλους, μια διαφορετική αντίδραση από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Σύμφωνα με δημοσίευμα της ομογενειακής εφημερίδα «Εθνικός Κήρυξ»  η Ιερά Επαρχιακή Σύνοδος της Αρχιεπισκοπής Αμερικής, συνήλθε σε σύσκεψη την Πέμπτη 20 Ιουλίου 2017 στη Νέα Υόρκη υπό την προεδρία του Αρχιεπισκόπου Γέροντος Αμερικής κ. Δημητρίου και αποφάσισε όπως αντιπροσωπεία της υπό τον Αρχιεπίσκοπο επισκεφθεί τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ. Βαρθολομαίο στο Φανάρι. Για την απόφαση της Συνόδου του Πατριαρχείου που απέρριψε το τριπρόσωπο για την εκλογή του νέου Μητροπολίτη Σικάγου.

Η απόφαση αυτή –εφόσον ευσταθεί το δημοσίευμα- θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί και ιστορική για την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, αλλά και για τον Γέροντα Αρχιεπίσκοπο Δημήτριο.

Από την (εγκληματική για τη συνοχή και την δυναμικότητα της ομογένειας ΗΠΑ) διάσπαση τής το πάλαι ποτέ κραταιά Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής, από τον Οικουμενικό Πατριάρχη κ.κ. Βαρθολομαίο σε πέντε Μητροπόλεις, η Αρχιεπισκοπή Αμερικής έχασε εκτός από την αίγλη και την «φωνή» της. Είχε περιπέσει σε εθνικό «λήθαργο» και μόνον τα θρησκευτικά της καθήκοντα επιτελούσε, κι αυτά, όπως τα επιτελούσε. Διακριτικά και με ήπιους τόνους.

Η εικόνα που είχε σχηματισθεί στην κοινή γνώμη για τον Αρχιεπίσκοπο ήταν εκείνη του αγαθού ποιμενάρχη, πνευματικού ανδρός και καλού χριστιανού. Δεν αντέδρασε – ο ίδιος και οι άλλοι ποιμενάρχες της Αμερικής- στην διάσπαση της Αρχιεπισκοπής Βορείου και Νοτίου Αμερικής. Δεν αντιτάχθηκε(καν) στην αύξηση των εσόδων του Οικουμενικού Πατριαρχείου από την Αμερική. Δεν εναντιώθηκε(καν) ούτε και στην μεθόδευση του Φαναρίου να λάβουν και την τουρκική υπηκοότητα οι Ιεράρχες της Αμερικής και των υπολοίπων μητροπόλεων των λεγόμενων «Νέων Χωρών».

Έτσι σήμερα τουλάχιστον 15 Έλληνες Ιεράρχες της δικαιοδοσίας του Οικουμενικού Θρόνου, έχουν λάβει την τουρκική υπηκοότητα. Αυτό για να αποκτήσει –ως ελέχθη από το Φανάρι- το Πατριαρχείο υποψηφίους για διαδοχή του Πατριάρχη.

Η θέση αυτή ελέγχεται ως προς την ορθότητά της, καθώς, σύμφωνα με το Καταστατικό του 1836 που διέπει τις σχέσεις του Πατριαρχείου,  ΔΕΝ ισχύει καθώς ρητά αναφέρεται εκεί πως Τούρκοι υπήκοοί ιερωμένοι μπορούν να γίνουν μέλη της Ιεράς Συνόδου του Οικουμενικού Πατριαρχείου. Για να εκλεγούν, όμως, Πατριάρχες πρέπει να είναι «Τούρκοι υπήκοοι πατρόθεν απ αρχής»!

Όταν, λοιπόν, μπροστά σ΄ αυτές τις μεθοδεύσεις του Πατριαρχείου, που πλήττουν την ομογένεια και τον ελληνισμό -κατά την άποψή μας- δεν υψώθηκε φωνή διαμαρτυρίας και αντίστασης, στην Αμερική,  είναι παράδοξο (ή μήπως, αντίθετα, ενθαρρυντικό;) ότι  αντιπροσωπεία της Αρχιεπισκοπής Αμερικής υπό τον Αρχιεπίσκοπο εκφράζει την πρόθεση να επισκεφθεί τον κ. Βαρθολομαίο στο Φανάρι για να «διαμαρτυρηθεί» για την ανατροπή μίας μακράς παράδοσης που ήθελε το πρώτο σε ψήφους από τα τρία μέλη του τριπρόσωπου να αποτελεί και τον νέο Μητροπολίτη.

Θα τους δεχθεί ο κ.κ. Βαρθολομαίος; Άγνωστον. Θα φέρουν αποτέλεσμα; Δύσκολα. Σημασία έχει, όμως, ότι το επιχειρούν. Έχουμε επιτέλους, μια διαφορετική, σωστή, αντίδραση από την Αρχιεπισκοπή Αμερικής, στις σχέσεις της με την Μητέρα Εκκλησία, το Φανάρι.