Μακεδονία και Αιγαίο δεν δίνουμε κι αυτό είναι απόφαση λαού

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η νύκτα έφερε σκοτάδι και το σκοτάδι χάος

Στο χάος εχαθήκαμε, και στριφοζαλιστήκαμε

Κι από το πλήθος το πολύ κι απ΄το μέγα το πάθος

Xορούς εστήσαμε, στα χέρια επιαστήκαμε,

Αντάρα και μάνητα πολύ και σούσουρο και σάλο.

Έτσι,  αφού σκεφθήκανε απόφαση επήραν

Το θόρυβο να κρύψουνε με κάτι πιο μεγάλο!

Τι ως πιο μεγάλο  διαβολή, απ΄το μηδέν εσύραν…

Κι  έπεσε η χώρα να μιλά  κονόμες υπουργείων,

Την ώρα που ο Ερντογάν μας έκρουε τη θύρα

Κι ο Ζάεφ ονειρεύονταν  άνευ πολλών σχολίων

Πως θα ’παιρνε το όνομα και θ’ αλλάζαν μοίρα!

Αλλά αν ήταν εύκολο πολύ και θέληση  ολίγων

Τα όσια και ιερά να δώσουμε σε  όποιον τα ζητάει

Τρεις  χιλιάδες  χρόνια  θα μέναμε άνευ πτερύγων

Δίχως ιστορία, χωρίς αξίες και  πάει η χώρα, πάει!

Μα Θερμοπύλες φτιάξανε, στήσανε Παρθενώνες

Σούλι, Γράμμο, Κορυτσά όλοι οι προγόνοι,

Για να μένουμε ελεύθεροι μέσα στους αιώνες

Κι όχι σε κάθε μασκαρά να κλείνουμε το γόνυ!

Γεμίσαν κόσμο τα στενά, οι δρόμοι, οι πλατείες,

Κι όπου σταθεί κι όπου πατεί εδώ είτε τα ξένα

Του Έλληνα η απόφαση δεν παίρνει αγυρτείες

Τ΄ όνομα δεν το δίνουμε μήτε στον Τούρκο εσένα,

Αιγαίο μου, θάλασσα πλατιά, νησιά ευλογημένα.

Τρόποι καλοί και λογικοί, διαλλακτικοί συνάμα

Σ΄όλα τ’ άλλα πάρεξ εδώ,  που είναι αναστημένα

Των πατεράδων μας κορμιά  με τις ψυχές αντάμα!

Κι ως έπεσεν ο κουρνιαχτός, κι ως η αυγή προβάλει

Από τις στεριάς τα τρίσβαθα κι απ΄του νερού τα βάθη

Σκιές ηρώων ζωντανές και ζωηρές παίρνουν κεφάλι

Και  οδηγητές ενός λαού που τόσα έχει πάθει.

Μα τώρα είναι φανερό,  εφιάλτες δεν χωρούνε

Κι όποιος νομίζει πως μπορεί του κουτουρού να κάνει,

Πίσω έχει η αχλάδα την ουρά, χιλιάδες την  κουνούνε

Κι αστροπελέκι από ψηλά θε να τους ξεκάνει!

Κι αν είναι φίλος ή εχθρός, ξένος ή διπλωμάτης

κι αν είναι πολυσπούδαστος σ΄Ανατολή και Δύση,

την πολεμική του γένους Αρετή, ως είναι τ΄όνομά της,

κανείς, ποτέ, δεν βάσταξε  να τήνε αγνοήσει…