Τα θέματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο εκτός συνόρων Ελληνισμός. Μέρος ΙII Αφομοίωση

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο Οικουμενικός Ελληνισμός και, ιδιαίτερα, το μεγάλο και δυναμικό κομμάτι του εκτός συνόρων Ελληνισμού, μαζί και η Κύπρος, διανύουν κρίσιμη, για την επιβίωσή τους, περίοδο στη νεότερη ιστορία. Ήδη άντεξαν πολύ.  Αντιστάθηκαν σθεναρά στην αφομοίωση, ιδιαίτερα σε μεγάλες πολυπολιτισμικές χώρες, όπως η Αμερική και Αυστραλία.

Ωστόσο ήδη υπάρχουν σαφή δείγματα «υποχώρησης». Αυτό γιατί, πέρα από τις αντικειμενικές δυσκολίες του εξόχως ανταγωνιστικού σύγχρονου κόσμου, ο εκτός Ελλάδος Ελληνισμός, η ελληνική Ομογένεια, από τη μια μεριά βάλλεται από υπέρτερες οικονομικές δυνάμεις, με ορατό κίνδυνο τη συρρίκνωση. Και, από την άλλη, έχει να αντιμετωπίσει την όλο καλλιλογία και επαινετική, αλλά ταυτόχρονα ουσιαστικά αδιάφορη στάση του κράτους-μητέρα.

Η κατάσταση αυτή τον ωθεί στην απομόνωση, με συνεπακόλουθο την μειωμένη αντίσταση στην αφομοίωσή του από το τοπικό στοιχείο. Έτσι, σιγά-σιγά η Ελληνική ομογένεια παγκοσμίως, αλλού με γρήγορους ρυθμούς και αλλού με αργούς, ενσωματώνεται στις τοπικές κοινωνίες.

Ένας πρόσθετος, αλλά πολύ σοβαρός λόγος γι αυτό, είναι η δυσκολία να διατηρηθεί η γλώσσα από την Τρίτη γενιά και μετά, όπως γράψαμε και στο χθεσινό μας σημείωμα (ΜέροςΙΙ η Γλώσσα).

Μια σειρά από ερωτήματα μπορούν να τεθούν στο σημείο αυτό.

*Τι κάνει τα τελευταία χρόνια  η ελληνική πατρίδα για να ανακόψει την αφομοίωση της ομογένειας;

*Τι πράττει για την διάδοση της ελληνικής Γλώσσας στους αποδήμους;

*Με ποιους όρους συντηρεί ή και επαυξάνει την υπερηφάνεια των ομογενών για τις ελληνικές ρίζες τους;

*Με ποιες μεθόδους ενδυναμώνει τους δεσμούς, ρίχνει νέες γέφυρες και εν τέλει,

*Πώς συσφίγγει τις σχέσεις του μητροπολιτικού κέντρου με τους εν αποδημία ευρισκόμενους Έλληνες;

Οι απαντήσεις στα ερωτήματα αυτά είναι απογοητευτικές. Με μία λέξη: Το εθνικό Κέντρο, για δικούς του πολιτικούς ή άλλους λόγους, πολιτεύεται στην εντελώς αντίθετη κατεύθυνση. Στα εθνικά θέματα, όταν δεν ταυτίζονται οι απόψεις των αποδήμων με εκείνες των εκάστοτε κυβερνήσεων, οι τελευταίες τους αποδοκιμάζουν.  Τους απογοητεύουν. Τους απομακρύνουν.

Στα οικονομικά ζητήματα, το εθνικό Κέντρο ποτέ δεν απέδωσε λογαριασμό προς τους απόδημους για τα πολυετή εμβάσματα, για τις απλόχερες δωρεές, για τις ευεργεσίες, για την οικονομική στήριξη των οικογενειών τους. Και όταν οι ομογενείς αναζήτησαν στοιχεία να μάθουν τι απέγιναν π.χ. τα χρήματα που έστειλαν για τις φωτιές στην Ηλεία, βρήκαν μπροστά τους κλειστές πόρτες και ειρωνικά σχόλια!

Γι αυτό και η Ελλάδα:

* δεν έφτιαξε ποτέ ένα Υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού.

*δεν άφησε να ευδοκιμήσει το ΣΑΕ.

*δεν διευκόλυνε ομογενείς να αποκτήσουν την ελληνική Ιθαγένεια.

*δεν προκάλεσε ένα Παν ομογενειακό Συμβούλιο για την συνένωση των δυνάμεων. Για την χάραξη στρατηγικής. Για την επίλυση των χρόνιων προβλημάτων των ομογενών.

Εντούτοις, η συντήρηση της ταυτότητας θα είναι αποφασιστικός παράγοντας στις επόμενες δεκαετίες.  Αυτό προϋποθέτει, όμως αναβάθμιση της ελληνικής Παιδείας στο εξωτερικό. Ταυτότητα ίσο Γλώσσα. Το αντίθετο, δηλαδή, απ΄ ό,τι συντελείται:

*Χάνουμε ελληνικό σχολείο γιατί δεν ανταποκριθήκαμε στις προϋποθέσεις που ετέθησαν από ξένο κράτος με τη δωρεά.

*Μειώνουμε το εκπαιδευτικό προσωπικό στο εξωτερικό, για να εξοικονομήσουμε λίγα χρήματα.

*Αντί να ενδυναμώσουμε, απαλείψαμε εντελώς την ενημέρωση των ομογενών, διακόπτοντας τις ομογενειακές εκπομπές της ΕΡΤ World.

Κι όμως, το αντίδοτο στην αφομοίωση, είναι η γνώση της ελληνικής ιστορίας, η διατήρηση των ελληνικών ηθών και εθίμων και των πολιτιστικών χαρακτηριστικών της φυλής μας.

Οι δεσμοί της ομογένειας με τον ελληνικό πολιτισμό.

Πέρα από αυτά, όμως, τα εθνικά μας θέματα θα μπορούσαν να δημιουργήσουν επιπλέον ψυχικούς δεσμούς με την Ελλάδα ενώ θε έδιναν την ευκαιρία στους αποδήμους Έλληνες να αναπτύξουν αποτελεσματικά «Λόμπι» στους τόπους διαμονής τους.

Αντ΄ αυτού, εμείς, το εθνικό κέντρο, στο όνομα της καλής γειτονίας και των έξωθεν πιέσεων, διαπραγματευόμαστε την Ιστορία μας, παζαρεύουμε τις ομογενειακές περιουσίες, ανυψώνουμε τζαμιά (αλήθεια, πόσες ορθόδοξες Εκκλησίες –στο όνομα της ανεξιθρησκείας- έχτισαν δωρεάν, με χρήματα των φορολογούμενων πολιτών τους, ξένα Κράτη,  για τους Έλληνες μετανάστες;)

Για να αντιστρέψουμε, έστω και την ύστατη ώρα, το φαινόμενο της αφομοίωσης, χρειάζεται πληροφόρηση έγκαιρη, έγκυρη, αντικειμενική, υπερκομματικού χαρακτήρα και να λαμβάνει υπόψη της την κοινωνικο-οικονομική σύνθεση των ομογενών ανάλογα με τον τόπο που βρίσκονται, αλλά και τις δικές τους προτεραιότητες, τη δική τους προοπτική στα εθνικά θέματα,  ώστε να μη δημιουργούνται συγκρούσεις με το εθνικό κέντρο.

Χρόνος πολύς δεν υπάρχει. « Ήδη έχουμε δει να χάνεται ο ελληνισμός της Βόρειας Θράκης (Αν. Ρωμυλίας), της Ανατολίας, της Γεωργίας, της Ρωσίας, της Ουκρανίας, του Λιβάνου, της Παλαιστίνης, της Αιγύπτου καθώς και άλλες μικρότερες κοινότητες», όπως επιγραμματικά επισημαίνει ο εκδότης κ. Σάββας Καλεντερίδης.

Τελευταία απώλεια είναι η Κύπρος, ενώ σημάδια συρρίκνωσης παρουσιάζει και ο ελληνισμός της Βορείου Ηπείρου.

Πού πάει, λοιπόν, ο Οικουμενικός Ελληνισμός; Στις  ελληνικές Κοινότητες του εξωτερικού πέφτει το βάρος διατήρησης της εθνικής συνείδησης και της διάδοσης του ελληνικού πολιτισμού. Πρέπει, όμως, προηγουμένως, να προχωρήσουν κι αυτές σε αναγκαίες θεσμικές προσαρμογές στις σύγχρονες συνθήκες, ώστε να συνεχίσουν να προσελκύουν  τα παιδιά των ομογενών μας.