ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Μην κλαις για μένα Αρτζεντίνα

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Αυτή μάλιστα, είναι Βουλή με δράση! Βούλονται και Βουλεύονται! Κοινώς, βολεύονται! Ούλοι βολεύονται, και οι αφέντες και οι δούλοι!

Αριστεροί που παριστάνουν τους Φιλελεύθερους. Δεξιοί που μεταμορφώνονται σε αριστερούς υποτακτικούς. Κεντροαριστεροί που παρεκκλίνουν δεξιόστροφα και ακραιφνείς κεντρώοι  που αριστερίζουν εξόφθαλμα με το αριστερό τους μάτι ενώ το δεξί τους κοιτάζει ίσα μπροστά στο αχανές διάστημα!

Ένα απέραντο μαύρο χάλι γίναμε! Μια ατέλειωτη μαύρη τρύπα μέσα στην οποία στροβιλιζόμαστε όλοι  οδεύοντας προς το απόλυτο μηδέν!

Καθείς όπως του ταιριάζει! Καθείς,  όπου ταιριάζει!  Αν ταιριάζει!

Γενικά, αυτή η Βουλή έχει αποκτήσει ένα διεστραμμένο, παράξενο ενδιαφέρον. Έχει απρόοπτες και απρόσμενες εξελίξεις. Δεν ξέρεις τι θα σου ξημερώσει η επόμενη μέρα! Μήτε τα συνταιριάσματα μπορείς να τα προβλέψεις. Ποιος πάει με ποιόν, ποιος εγκαταλείπει ποιόν… Ούτε αν οι μεν θα είναι αύριο με τους δε οι αν οι δε θα πάνε με τους μεν…  Δεν καταλάβατε; Ούτε και γω…

Πλέον όλα έχουν χάσει το νόημά τους.  ‘Έχουμε ένα όχι ομοιογενές κόμμα, τον ΣΥΡΙΖΑ, στην κυβέρνηση,  αλλά ένα κόμμα- ιδεολογικό αχταρμά! Παίρνει από δεξιά και αριστερά ψηφαλάκια, τα αλέθει στη μηχανή του κιμά και τα πασάρει ως σύγχρονη προοδευτική κουλτούρα!!

Τώρα θα πείτε, εδώ οι αριστεροί τα συνταίριασαν με τον δεξιότερα των δεξιών,   Πάνο Καμμένο, με τους «έξι» δεν θα τα έβρισκαν; Ο αριστερός που στηρίζεται στο δεκανίκι του δεξιού,  δεξιός που ακουμπά στο μπράτσο του αριστερού! Και τον Βούτση σε ρόλο μαέστρου μιας ετερόκλητης και φάλτσας μπάντας! Ένα δισκάκι τους λείπει να τους βγάλουμε επαίτες στον ηλεκτρικό!  «Έχω ένα άρρωστο αδελφάκι…»

Έξι χαμαιλέοντες έτοιμοι για όλα, ικανοί για τίποτα, και με μόνη τους έγνοια την πολιτική τους επιβίωση!

Και μαζί και χώρια! Στηρίζουμε αλλά δεν προσχωρούμε, μη χάσουμε και την έδρα μας! Κατά τα λοιπά, ανεξάρτητοι και άμα λάχει!

Πανηγυρίζουν οι ΣΥΡΙΖΑίοι που βρήκαν έξι μπαταρισμένα δεκανίκια! Μήγαρις το ίδιο δεν έκαναν και με τα δεκανίκια του Καμμένου; Και τότε πανηγύριζαν! Και τότε τον αποκαλούσαν αναντικατάστατο! Και τότε τον έλεγαν πιστό φίλο…

Ώσπου πέρασε στο απέναντι πεζοδρόμιο… Και τώρα όλοι τον λοιδορούν. Όλοι! Και αφέντες και δούλοι!

Το ίδιο θα κάνουν και τώρα, με τους έξι. Θα τους κανακέψουν όσο για να κάνουν τη δουλειά τους. Μετά θα τους πουν «βαρίδια», θα τους πουν «οπισθοδρομικούς». Θα τους πουν «δεξιούς»! και θα τους αποτινάξουν από πάνω τους όπως τινάζουν τη σκόνη από το μαύρο τους σακάκι…

Καλά όλα αυτά και εξόχως διασκεδαστικά! Η ζωή, όμως, είναι αλύπητη. Το ίδιο και οι Ερινύες.

‘Όταν θα φθάσει –γιατί θα φθάσει- η ώρα τους, τότε…

Εμείς, όμως, θα είμαστε εδώ! Θα αντέξουμε τον ατελείωτο χαβαλέ της πρώτη φορά αριστερά!

«Don’t Cry for Me Argentina».

«Μην κλαις για μένα Αργεντινή. Η αλήθεια είναι ότι ποτέ δεν θα σε εγκαταλείψω».