ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Τα μεγάλα όνειρα σκοντάφτουν σε μικρά βήματα!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Η Φρεαττύδα, από όταν γνώρισα την κοπέλα που έγινε γυναίκα μου (…καλά να πάθει!), έγινε η γειτονιά μου (…καλά να πάθω εγώ!). Ανέβα-κατέβα Πειραιά-Σύνταγμα, σήμερα,  ή Πειραιά-Αγία Παρασκευή παλαιότερα, πέρασε η ζωή μου όλη! Μια ζωή στα τρένα, τα μετρό και τα λεωφορεία. Μια ζωή «κόλαση», δηλαδή!

Παρά ταύτα, σήμερα τη γειτονιά (και τη γυναίκα μου) δεν τις αλλάζω με τίποτα! Ο Πειραιάς εκτός από τον Σαρωνικό  (που …κηλιδώθηκε, επί Κουρουμπλή) και τον Ολυμπιακό (…που τον κούρασε κι αυτόν η δόξα!)  είναι «κατάφορτος» από παλιά όμορφα σπίτια. Αρχοντικά μέσα στα οποία κάποτε ζούσαν και γλεντούσαν νοικοκύρηδες τρανοί, καπετάνιοι, προύχοντες.

Όμως τα χρόνια πέρασαν. Άνθρωποι και σπίτια, γέρασαν. Και πλέον μόνον οι αναμνήσεις, σαν τα περιστέρια τριγυρίζουν μέσα και έξω από τα χαλάσματα. Ακριβώς όπως και κάποια κόμματα. Πάλιωσαν μέσα στις παλιές τους ιδέες. Κι από τις χαραμάδες τους ξεπετάγονται κάτι ποντικάκια…

Τα κοιτάς και τα λυπάσαι. Και τα κόμματα και τα σπίτια.  Και τα ποντίκια.  Τα τελευταία, τα λυπάσαι μόνον, αλλά τα σπίτια τα φοβάσαι κιόλας, έτσι όπως μισοερειπωμένα,  ακόμα στέκουν απειλητικά πάνω από το κεφάλι σου. Τα στερνά συχνά προδίδουν τα πρώτα. Κι αυτό συμβαίνει με ανθρώπους και με σπίτια. Κι αν κάποιους ανθρώπους του κόμματος, τους συντηρείς κάπως μέσα σε «ιδεολογική σαλαμούρα»  τα εγκαταλελειμμένα σπίτια τα καταβάλει αμετάκλητα η φθορά του χρόνου.

Κι όταν φτάσει η ώρα της μπουλντόζας, τους κρεμούν πάνω τους μία πινακίδα «πωλούνται υλικά κατεδάφισης».  Παλιά, φτηνά, μισο-χρήσιμα ακόμη, αμφιβόλου, όμως, αντοχής. Γι αυτό και οι εργολάβοι σχεδόν τα χαρίζουν. Να αποφύγουν το κουβάλημα…

Όμως όσο φτηνά κι αν τα αγοράσεις, τι να τα κάνεις; Πως μπορείς να χτίσεις κάτι νέο με παλιά υλικά; Και εάν το χτίσεις, πως είσαι βέβαιος ότι θα σου αποδώσει; Ότι θα αντέξει το βάρος. Ότι θα ανταπεξέλθει στις νέες κακουχίες;

Έτσι, λίγα παλαιά υλικά βρίσκουν αγοραστές. Τα πολλά, παραμένουν  στα αζήτητα, μέχρις ότου η σκαπάνη των εργατών ή η ερπύστρια των εκσκαφέων να τα ισοπεδώσει…

Γι’  αυτά,  που η χρεία ή ο Τσίπρας τους δίνουν μία δεύτερη ευκαιρία,  οι νέοι ιδιοκτήτες τους αναλαμβάνουν και την ευθύνη  του αποτελέσματος! Είτε μιλάμε για νέες κατασκευές, είτε μιλάμε για νέες εκλογές! Είτε, ακόμη, μιλάμε για νέο …συνασπισμό «δυνάμεων» με την ανάκληση από την εφεδρεία,  κατά την έκφραση Πάνου Καμμένου, «συνοδών πολυτελείας»!

Η Σύμπραξη προοδευτικών δυνάμεων για την «αναζωογόνηση» ενός πολιτικού χώρου, όπως και τα υλικά,  για να έχουν γερό αποτελέσματα πρέπει να συνδυάζουν την προέλευση με την αντοχή. Και το όνομα με την αξία.

Σε διαφορετική εκδοχή, θα αποδειχθούν, απλά, «άνθρακες ο θησαυρός»!

Θα πείτε, τι μπορεί να περιμένει ο Τσίπρας από έναν Τζουμάκα; Το ερώτημα έχει και αντιστροφή: Τι μπορεί να προσδοκά ο Τζουμάκας από έναν Τσίπρα;  Ή σε τι “νέο” θα συμβάλει στον ΣΥΡΙΖΑ μία «παλιά» ΔΗΜ.ΑΡ.;

Κοντολογίς, τα μεγάλα όνειρα σκοντάφτουν σε μικρά βήματα!  Γιατί πια, «…δε λυγάνε τα ξεράδια/ και πονάνε τα ρημάδια», όπως έγραψε ένας άλλος «κουβαλητής» της αριστεράς, ο Κώστας Βάρναλης, που ευτυχώς, εκείνος, έφυγε νωρίς… Πριν ξεθωριάσει τ΄ όνειρο, πριν ξε-κοκκινήσει η πλάση και πριν δύσει ο ήλιος «σ΄ άλλη θάλασσ΄, άλλη γης»!..

Αλλιώς θα έγραφε, ίσως, «στη ζήση αυτή που τη μισούμε/ στη γης αυτή που μας μισεί», όλα είναι φθαρτά, όλα είναι αναλώσιμα, όλα είναι σαν την εξουσία:

Ένα «πούφ»…