Η Ελληνική Ομογένεια έχει ακόμη πολύ δρόμο προόδου να βαδίσει…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

<<Το λέω και το ξαναλέω, πως η καλλίτερη επιλογή που έχουμε, είναι να αφήσουμε τα μετερίζια για τους νεότερους! Είναι η σειρά τους να “πάρουν τα όπλα”, και να βοηθήσουν με τον δικό τους τρόπο και την πατρίδα, αλλά περισσότερο τους ίδιους τους εαυτούς τους να παραμείνουν “Έλληνες στην καρδιά” και Ορθόδοξοι στην πίστη!>> Τάδε έφη ο γνωστός ομογενής , από τη Νέα Υόρκη, Μανώλης Βεληβασάκης,  σε ένα πρόσφατο σχόλιό του προς την Panhellenic Post, το οποίο και δημοσιεύσαμε, όπως, άλλωστε, κάνουμε με ΟΛΑ τα σχόλια που φθάνουν στο ηλεκτρονικό μας ταχυδρομείο χωρίς την επισήμανση ότι είναι «μη δημοσιεύσιμο».

Τα λόγια του  κ. Βεληβασάκη μας ήρθαν στο νου καθώς βλέπαμε τη  φωτογραφία με τα νέα μέλη του Δ.Σ των Θεσσαλών στο Μόναχο της Γερμανίας.  Οκτώ νέα μέλη, δύο άντρες, έξι γυναίκες και …ένας μπόμπιρας στην αγκαλιά του πατέρα του!

Μία νότα αισιοδοξίας μας πλημμύρισε, για το ελληνικό μέλλον της Ομογένειας, σε αντιπαράθεση με την «θλιβερή» εικόνα της Ομοσπονδίας Ελληνικών Σωματείων Μείζονος Νέας Υόρκης, όπου μια χούφτα Έλληνες, πατριώτες όλοι, αναμφίβολα,  δεν μπορούν, ωστόσο, τόσους πολλούς μήνες τώρα,  να μοιράσουν «δυο γαϊδουριών άχυρα», όπως λέει η λαϊκή παροιμία.

Όχι πως είναι εύκολο το ξεκαθάρισμα στα οικονομικά της Ομοσπονδίας. Το σεβόμαστε αυτό. Αλλά από το σημείο αυτό μέχρι την υπερβολή και τις ακρότητες των διπλών-τριπλών  λουκέτων και κλειδιών, τις κλειστές πόρτες του Σταθάκειου, τις εκλογές στο πεζοδρόμιο, τις δύο και τρείς «Επιτροπές» τους δύο και τρεις προέδρους, το «είπα-ξείπα» και την εν μιά νυκτί ανατροπή ειλημμένων αποφάσεων, η απόσταση είναι χαώδης! Και όσο πιο σύντομα ληφθεί μια οριστική απόφαση, με το χέρι στην ελληνική (τους) καρδιά, για ένα νέο άμεσο ξεκίνημα –και ας χαθούν μερικά πεντοδόλαρα, βρε αδελφέ!- τόσο η ζημιά που ήδη έχει γίνει στην ομογένεια των ΗΠΑ θα περιοριστεί και θα ανατείλει μια νέα ημέρα  μακριά από το επικρεμάμενο  φάσμα της  διάλυσης και της απαξίας.

Πολλά είναι, άλλωστε, τα θέματα-προβλήματα που αντιμετωπίζει σήμερα ο Απόδημος Ελληνισμός. Από την «κουτσουρεμένη» ψήφο μέχρι την  διπλή φορολογία. Και από το κλείσιμο ελληνικών Σχολείων μέχρι την αδιαφορία του ελληνικού κράτους να επιλύσει απλά ζητήματα,  όπως π.χ.  η θεσμοθέτηση «Ημέρα Απόδημου Ελληνισμού»…

Δεν αναφερόμαστε, εδώ, στην Ίδρυση Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού,  που όντως είναι ζήτημα απόφασης  και κυβερνητικού σχεδιασμού του εκάστοτε Πρωθυπουργού. Αυτό κάποια ώρα, κάποια μέρα, κάποιο έτος, ευελπιστούμε να προκαλέσει το ενδιαφέρον της πολιτικής ηγεσίας να ερμηνεύσει τη φράση του Μπάμπη Μαρκέτου, γραμμένη πριν από 45 χρόνια:  «Η ίδρυση υφυπουργείου Απόδημου Ελληνισμού, ενταγμένου στο Υπουργείο Εξωτερικών, δεν προορίζεται να υπηρετήσει τον υποτιθέμενο σκοπό του, δεν πρόκειται να καλύψει το κενό, δεν θα κατορθώσει να αξιοποιήσει στην πρέπουσα έκταση, αυτό το ανεκτίμητο εθνικό κεφάλαιο που λέγεται Απόδημος Ελληνισμός». Αυτό,  μόνον ένα Υπουργείο μπορεί να το κατορθώσει, έλεγε. (Κρίκος Νοέμβριος-Δεκέμβριος 1978)

Κοντά μισό αιώνα αργότερα, από όταν γράφτηκαν τα ανωτέρω,  ρίχνοντας κανείς μια ματιά στα  διαχρονικά πεπραγμένα της οδού Ζαλοκώστα,  μπορεί να αντιληφθεί  πόσο … «έξω» έπεσε ο μακαρίτης εκδότης του Εθνικού Κήρυκα, Μπάμπης Μαρκέτος, ή πόσο «μέσα»…

Πολλά θα είχαμε ακόμη να προσθέσουμε, αλλά ας επιστρέψουμε στο σύγχρονο κόσμο μας. Ναι, ορθώς ο κ. Βεληβασάκης  ζητά «τόπο στα νιάτα» της Ομογένειας. Και οι νέοι φαίνεται από τη  σύνθεση του ΔΣ των Θεσσαλών στο Μόναχο ότι ανταποκρίνονται!  Σίγουρα χρειαζόμαστε περισσότερους νέους  ομογενείς και σε όλες τις ομογενειακές παροικίες. Χρειαζόμαστε, επίσης, την αποφασιστική  υπέρβαση των τετριμμένων μοτίβων των νέων πως «όλοι το ίδιο είναι», «έχουμε τα δικά μας προβλήματα». Όχι. Ούτε όλοι το ίδιο είναι ούτε τα προβλήματα μιας Κοινότητας  στο εξωτερικό λύνονται μακριά από Ομοσπονδίες, Συλλόγους, Σωματεία. Εκεί, στο οργανωτικό «τίποτε», χάνονται τα πάντα.

Τέτοιες φωτογραφίες, με νέες Ελληνίδες γυναίκες να παίρνουν στα χέρια τους  το τιμόνι των ομογενειακών συλλόγων, με νέους Έλληνες άντρες να προσέρχονται στα κοινά και με ελληνάκια «μπόμπιρες» να ακολουθούν τα χνάρια των γονιών τους, αλλά και με φροντίδα (έστω, ακόμη, και εξ ιδίων πόρων) να μη χαθεί η γλώσσα, η Ελληνική Ομογένεια έχει ακόμη πολύ δρόμο προόδου να βαδίσει. Προς όφελος του Οικουμενικού Ελληνισμού.