Κινδυνεύουμε να Χάσουμε την Γενιά των Μεταναστών της Οικονομικής Κρίσης;

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η Έρευνα του Τμήματος Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, με το συμπέρασμα ότι οι Έλληνες και οι Ελληνίδες που μετανάστευσαν από την Ελλάδα την περίοδο μετά το 2009, «δεν επιθυμούν να επιστρέψουν, ούτε σήμερα, ούτε σε έναν ορίζοντα πενταετίας και πολλοί από αυτούς ούτε σε ορίζοντα εικοσαετίας» δεν έπεσε ως κεραυνός εν αιθρία.

Από καιρό τώρα γράφαμε ότι τα σημάδια έδειχναν πως ο Έλληνας σπουδαγμένος που έφυγε  στο εξωτερικό κατά την περίοδο της έντονης οικονομικής κρίσης, «δεν σκέφτεται ούτε έχει στις προοπτικές του σύντομη επιστροφή στη γενέτειρα». Τα σημάδια τα έβλεπε ο καθένας που ερχότανε σε επαφή με τους νέους μετανάστες. Μόνο όσοι ασχολήθηκαν με την ψήφο των Αποδήμων δεν θέλησαν να τα δουν. Και υπονόμευσαν την ενότητά των Αποδήμων χωρίζοντάς τους σε δύο κατηγορίες. Τα έχουμε γράψει όλα τούτα. Ας μην τα επαναλάβουμε και εδώ «ώσπου στο τέλος (σ.σ. η πένα μας) να καταστεί σαν μία ξένη φορτική».

Το κύριο συμπέρασμα που προέκυψε από την έρευνα του Πανεπιστημίου Μακεδονίας, είναι ότι το ποσοστό εκείνων των Ελλήνων  που μετανάστευσαν από την Ελλάδα την περίοδο μετά το 2009, και «δεν επιθυμούν να επιστρέψουν, ούτε σήμερα, ούτε σε έναν ορίζοντα  πενταετίας και πολλοί από αυτούς ούτε σε ορίζοντα εικοσαετίας», αγγίζει το 70%!. (67%, για την ακρίβεια).

Και γιατί να θελήσουν να επιτρέψουν; Τι μεταβλήθηκε ριζικά προς το καλύτερο στην Ελλάδα σε σχέση με την κατάσταση που τους υποχρέωσε προ 10ετίας ή 5ετίας να φύγουν στο εξωτερικό; Αλλαγές, ναι έγιναν. Βελτιώσεις –κυρίως στην ηλεκτρονικό τομέα- πραγματοποιήθηκαν. Όχι, όμως, στο βαθμό που να ξεπεράσουνε το εργασιακό και το επίπεδο ζωής  που συνάντησαν, οι εκπατρισθέντες, στο εξωτερικό.

Άλλωστε,  ο Νόστος που θα τους ωθούσε για επιστροφή οίκαδε, ακόμη δεν έχει φουντώσει μέσα τους. Οι πολλοί βρίσκονται στην Ευρώπη, δηλαδή,  σε απόσταση «αναπνοής» από τη γενέτειρα και τα καλοκαίρια ή και σε τακτά χρονικά διαστήματα ακόμη,  είναι εύκολο να την επισκέπτονται. Οπότε «αγκαλιάζουν» την καλύτερη κατάσταση που βρήκαν στο εξωτερικό και σπεύδουν στις «καλύτερες διακοπές» που τους προσφέρει το κλίμα και το θερινό τοπίο της Ελλάδας…

Ένα πιθανό πρόβλημα μπορεί να είναι πως έτσι καθώς σε νεαρή ηλικία έφυγαν από την πατρίδα γρήγορα οι περισσότεροι (άνδρες και γυναίκες) θα παντρευτούν/νυμφεθούν και θα δημιουργήσουν οικογένειες στο εξωτερικό, πιθανότατα δε να έλθουν εις γάμο Κοινωνία με αλλοδαπούς/ες, γεγονός που μπορεί θεωρητικά να απομακρύνει ακόμη περισσότερο την πιθανότητα επιστροφής –της οικογένειας πλέον- στην γενέτειρα.

Τι σημαίνει αυτό; Ότι χάνουμε μια γενιά μορφωμένων νέων μας; Όχι απόλυτα. Ήδη ένα ποσοστό της τάξεως του 55% των ερωτηθέντων λένε ότι θα ήθελαν να συμμετέχουν σε ένα σχέδιο στήριξης της Ελλάδας στο εξωτερικό. Δηλαδή θέλουν να διαιωνίζουν,  να εξαίρουν  και να περιφρουρούν την ελληνική παράδοση, τα ελληνικά συμφέροντα και  την δημοκρατική ιδέα, που πρώτη ανακάλυψε και θεμελίωσε η Ελλάδα. Συνακόλουθα και τα εθνικά της δίκαια.

Ξέρουν, το νιώθουν, ότι «στη θετή πατρίδα ανήκεις υπό όρους, γιατί ενώ είσαι τυπικά (κάποτε και νομικά)  μία μονάδα της Πολιτείας με δημιουργημένο μαζί της ισχυρό δεσμό, που της οφείλεις αφοσίωση και υπακοή, αυτή δεν είναι αισθηματικά και ουσιαστικά η πατρίδα σου, έστω και εάν είναι με το πέρασμα των χρόνων, η πατρίδα των παιδιών σου». (Από δημοσιευμένο κείμενο Μπάμπη Μαρκέτου)

Πάντοτε, άλλωστε, έφθαναν στην ξενιτιά νέοι ή νεώτεροι (ηλικιακά) Έλληνες μετανάστες με διαφορετικό πνεύμα και καλύτερη κατάρτιση από τους προηγούμενους. Από τη «ζύμωση» του παλιού με το νέο πνεύμα, προήλθε (όχι δίχως κάποιες περιπέτειες) η συμφιλίωση για να βγει το νέο το καλύτερο χαρμάνι.

Εδώ βρισκόμαστε σήμερα. Και εναπόκειται στις μελλοντικές αποφάσεις της πολιτικής ηγεσίας της γενέτειρας σε σχέση με τον εκτός Ελλάδος Ελληνισμό, (π.χ. ελληνόγλωσση Παιδεία, Ψήφο, Οργανωτικά, Φορολογικά, κίνητρα κ.α.)  εάν θα τον κρατήσει στην αγκαλιά της πατρίδας ή θα τον απογοητεύσει και θα τον απομακρύνει…

Ας ατενίσουμε, όμως, το μέλλον με αισιοδοξία.