Με αφορμή την απεργία των καθηγητών

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η απεργιακή κινητοποίηση των καθηγητών εν μέσω των Πανελληνίων εξετάσεων προκάλεσε την εκδήλωση της κυβερνητικής αυστηρότητας υπό τη μορφή της Επίταξης. Δεν είναι η πρώτη φορά ούτε είναι ο μοναδικός κλάδος απεργών που βιώνει το έσχατο αυτό μέτρο άμυνας της Πολιτείας.

Άμυνας, στην προκειμένη περίπτωση, απέναντι στην απειλή τα παιδιά να χάσουν τις εξετάσεις, κάτι  που ασφαλώς θα ήταν αδιανόητο. Χρόνια πασχίζουν να προετοιμασθούν για την εισαγωγή στα Ανώτατα και Ανώτερα Εκπαιδευτικά Ιδρύματα. Και ως απλή “ιδέα”, προκαλεί ανατριχίλα η σκέψη και η πράξη της ΟΛΜΕ (συνδικαλιστικό όργανο των καθηγητών Μέσης Εκπαίδευσης) να προκηρύξει απεργακό αγώνα με το ξεκίνημα της εξεταστικής.

Βεβαίως και οι καθηγητές, όπως και όλοι οι εργαζόμενοι Έλληνες αντιμετωπίζουν και αυτοί τεράστια οικονομικά προβλήματα. Δεν αμφιβάλουμε ότι τα αιτήματά τους  -τουλάχιστον ορισμένα από αυτά- και δίκαια είναι και λογικά. Ούτε, όμως, μπορούμε να παραβλέψουμε ότι δύσκολα θα μπορούσε μία κυβέρνηση -σε περίοδο ασφυκτικής οικονομικής πίεσης- να απομονώσει αιτήματα ενός κλάδου και να τα επιλύσει.

Επομένως, οι καθηγητές δικαίως καταφεύγουν, από την πλευρά τους, στο αποτελεσματικότερο “‘όπλο” που διαθέτουν, αυτό της απεργίας. Και η κυβέρνηση ορθώς προστατεύει τους μαθητές.

Ωστόσο όλα θα μπορούσαν να γίνουν χωρίς να υπάρξουν “¨θύματα” που στην προκειμένη περίπτωση θα ήταν οι τελειόφοιτοι μαθητές Λυκείου, αν πραγματοποιούνταν η απεργία των καθηγητών. Πώς θα γινότανε αυτό; Απλά, αν λειτουργούσε το συνδικαλιστικό κίνημα και στην Ελλάδα όπως λειτουργεί σε πολλές άλλες  δημοκρατικές χώρες.

Εξηγούμαστε: Ναι, να γίνει η απεργία έστω και μέσα στην εξεταστική περίοδο. Αλλά, παράλληλα, να λειτουργήσει το σύστημα του “προσωπικού ασφαλείας”.  Τι σημαίνει αυτό; Ότι ο ίδιος ο κλάδος θα φρόντιζε έτσι ώστε οι εξετάσεις να γίνουν κανονικά, με τον αναγκαίο αριθμό καθηγητών- επηρτηρητών κλπ. ενώ συθγχρόνως, ένα άλλος αριθμός καθηγητών, από αυτούς που δεν θα συμμετείχαν στη διαδικασία των εξετάσεων, θα προέβαινε σε αγωνιστικές κινητοποιήσεις με πλακάτ κλπ. στο κέντρο της πόλης, πάνω στα πεζοδρόμια.

Θα πει κάποιος: Και θα είχε αυτή η μορφή αγώνα αποτέλεσμα;

Σε ό,τι αφορά στο εάν η κυβέρνηση θα έστεργε να ικανοποιήσει τα αιτήματα του κλάδου, ασφαλώς δεν μπορούμε να το γνωρίζουμε αυτό. Υποθέτουμε πως όχι, αφού έτσι κι αλλιώς στην παρούσα οικονομική συγκυρία όλες οι απεργιακές κινητοποίησεις γίνονται περισσότερο για την “τιμή των όπλων” παρά περιμένουν να λάβουν “παρά του μη έχοντος”. Αλλά ασφαλώς και πρέπει να γίνονται. Και πάντα κάποιο αποτέλεσμα έχουν οι απεργίες, έστω κι αν δεν φαίνεται αυτό σε πρώτη ανάγνωση.

Ένα διαφορετικό εξάπαντως θετικό αποτέλεσμα θα είχε, καθώς θα ανέβαζε την εκτίμηση μαθητών και γονέων για τους καθηγητές. Για το παράδειγμα σεβασμού που οι τελευταίοι θα έδειχναν προς τους κόπους των μαθητών, προς τα δυσεύρετα χρήματα των γονιών τους και προς την ψυχική τους γαλήνη. Και που ασφαλώς θα εξασφάλιζαν την αμέριστη καθολική συμπαράστασή τους στον (συνεχιζόμενο) αγώνα τους.

Δυστυχώς προτίμησαν να απεργήσουν για να επιταχθούν. Δηλαδή να γίνουν ¨θύματα¨ της κυβέρνησης και “ήρωες” στα μάτια των συνδικαλισμένων.

Δεν είναι ο μόνος κλάδος οι καθηγητές που απεργούν ακριβώς όταν η απεργία τους εγκυμονεί σοβαρές επιπτώσεις για το κοινωνικό σύνολο ή για μέρος του. Αντίθετα, αυτό αποτελεί πρακτική.  θα πρέπει κάποτε, όμως, να νομοθετήσουμε και στην Ελλάδα όπως νομοθετούν στις πολιτισμένες χώρες. Ναι, στο δικαίωμα της απεργίας.  Όχι, όμως, όταν αυτή λαμβάνει μορφή ανοικτής απειλής για την κοινωνία. Ναι στις απεργιακές κινητοποιήσεις, όχι, όμως, στο βωμό της επιτυχίας τους να καταστρατηγούνται τα δικαιώματα άλλων πολιτών, είτε να πάνε απρόσκοπτα στις δικές τους δουλειές, είτε να συμμετάσχουν χωρίς προβλήματα στα μαθήματα ή τους διαγωνισμούς, είτε να  εμποδίζεται η λειτουργία του δικού τους καταστήματος κλπ.

Πριν σπεύσουν κάποιοι να πουν ότι προσπαθούμε δήθεν να υπονομεύσουμε το δικαίωμα της απεργίας, ας σκεφθούν πως αν συνεχιστεί ή σημερινή (από τα παλιά) κατάσταση, τότε θα επαναλαμβάνεται και το φαινόμενο  η μία κοινωνική ομάδα, που θα απεργεί, να βρίσκεται αντιμέτωπη με άλλες κοινωνικές ομάδες, που δεν θα απεργούν, αλλά θα ενοχλούνται από την απεργία, με αποτέλεσμα οι κυβερνήσεις να κρύβονται πίσω από την “κόντρα” και να παραμένουν στο απυρόβλητο μη ικανοποιώντας, τελικά, κανένα απολύτως αίτημα…