Το άρθρο του Υπουργού κ. Χαρδούβελη και η παρέμβαση της ΡΗΡ για το ρόλο της Ομογένειας

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τους άξονες ενός Ελληνικού Σχεδίου Ανάπτυξης για την εποχή μετά το πρόγραμμα προσαρμογής, που βαίνει στο τέλος της, παρουσιάζει ο υπουργός Οικονομικών Γκίκας Χαρδούβελης, με  το άρθρο του «Η Ελλάδα μετά το Μνημόνιο: προς ένα νέο υπόδειγμα ανάπτυξης» που δημοσιεύεται στην «Καθημερινή της Κυριακής».

Κεντρικός άξονας του Σχεδίου Ανάπτυξης, αναφέρει ο κ. Χαρδούβελης, είναι η ενίσχυση της εξωστρέφειας της οικονομίας και της ελκυστικότητας της Ελλάδας ως τόπου επενδύσεων.

Εάν αυτές είναι δύο από τις βασικές συνταγές για την Ανάπτυξη της ελληνικής Οικονομίας, δηλαδή, η αύξηση των εξαγωγών ελληνικών προϊόντων (εξωστρέφεια της οικονομίας) και η προσέλκυση επενδύσεων (βελτίωση επενδυτικού κλίματος) είναι απορίας άξιο πως σε ολόκληρο το αξιόλογο άρθρο του διακεκριμένου καθηγητή-Υπουργού Οικονομικών δεν υπάρχει ούτε μία φορά η λέξη “ομογένεια”!

Όλα όσα σ΄αυτό αναφέρει ο κ. Χαρδούβελης, βρίσκονται ασφαλώς πάνω από τις τις δικές μας δημοσιογραφικές γνώσεις και εμπειρίες. Αντιλαμβανόματε όμως πως πράγματι η φορολογική πολιτική πρέπει να υποστηρίζει την καινοτομία και τις διεθνώς ανταγωνιστικές δραστηριότητες και όχι να είναι προϊόν πελατειακών διευθετήσεων. Βεβαίως καταλαβαίνουμε πως  Τουρισμός και Ναυτιλία αποτελούν βασικούς πυλώνες της οικονομικής ανάκαμψης. Ο τρίτος θα μπορούσε να είναι η Ομογένεια, που αποτελεί, άλλωστε, και το έτερον σκέλος του τριγώνου “άδηλοι πόροι” των Προϋπολογισμών…

Σίγουρα είναι ορθή η πολιτική που αποβλέπει “στο στόχο μείωσης της φορολογίας που μαζί με τη βελτίωση του επενδυτικού κλίματος, τη μείωση της γραφειοκρατίας, την αύξηση της ευελιξίας στην αγορά εργασίας και την επιτάχυνση της απονομής δικαιοσύνης , βρίσκονται στον πυρήνα του εθνικού σχεδίου για την τόνωση της ανάπτυξης”.

Ωστόσο, ας μας επιτραπεί, με κάθε ταπεινότητα, να επισημάνουμε, από τη σκοπιά μας, τα εξής:

Πώς η ελληνική οικονομία θα αποκτήσει ¨εξωστρέφεια”; Αυξάνοντας τις εξαγωγές. Πώς θα αυξήσουμε τις εξαγωγές, σε ποιές αγορές και με ποιούς εν δυνάμει καταναλωτές ελληνικών προϊόντων;  Ποιός άλλος καταναλωτής θα πλησιάσει στο ράφι του σούπερ μάρκετ  στην Αστόρια των ΗΠΑ, στο Σίδνεϊ της Αυστραλίας ή όπου αλλού, το ελληνικό ελαιόλαδο (για παράδειγμα) αν όχι ο Έλληνας ομογενής;

Ποιός θα το “συστήσει” το ελληνικό προϊόν,  θα το “διαφημίσει” στους ξένους φίλους, συναδέλφους, γείτονές του, αν όχι ο Έλληνας ομογενής; Σε ποιό τραπέζι θα δοκιμάσει το ελληνικό προϊόν ο Αμερικανός, ο Εγγλέζος, ο Αυστραλός, ο Γερμανός, ο Γάλλος κοκ. πολίτης αν όχι στο τραπέζι του Έλληνα ομογενή φίλου του;

Ποιό εστιατόριο κι ποιός εστιάτορας στον κόσμο θα προωθήσει, θα λανσάρει και θα διαφημίσει το ελληνικό προϊόν στους εθνικολογικά ετερόκλητους πελάτες του αν όχι το ελληνικό ομογενειακό εστιατόριο και ο Έλληνας ομογενής εστιάτωρ;

Σε ποιό σπίτι ή σε ποιά επιχείρηση θα μπορούσε να δει οποιοδήποτε ελληνικό προϊόν ο ξένος, από το σπίτι ή την επιχείρηση του φίλου του Έλληνα ομογενή που θα επισκεφθεί κάποτε;

Θα μπορούσε να αποτελεί, λοιπόν, ο Έλληνας ομογενής  μέρος του Ελληνικού Σχεδίου Ανάπτυξης, όχι γενικά και αόριστα, αλλά εξειδικευμένα και συγκεκριμένα; Ας μας επιτραπεί να υποστηρίξουμε πως, ναι.

Όπως, άλλωστε, αναφέρει χαρακτηριστικά και εμπερίστατα ο κύριος υπουργός, «η πρόκληση που αντιμετωπίζουμε είναι να αντιληφθούμε ένα μέλλον διαφορετικό από το πρόσφατο παρελθόν μας χωρίς τον παραμορφωτικό φακό ιδεοληψιών του παρελθόντος. Να αντιληφθούμε ότι το μέλλον δεν είναι η γραμμική συνέχεια του πρόσφατου παρελθόντος».

Μήπως είναι, επομένως, η κατάλληλη ώρα, κύριε Υπουργέ, να στραφούμε μεθοδικά, προγραμματισμένα και συντεταγμένα, δηλαδή με εθνικό στρατηγικό σχεδιασμό και όχι στα κουτουρού, στην ελληνική ομογένεια, αποβλέποντας στην δημιουργική και με αμοιβαίο όφελος αξιοποίησή της;

Μήπως έφθασε η στιγμή -ως χώρα και όχι προσωπικά- να πάψουμε να βλέπουμε επιπόλαια τους ομογενείς  σαν τα “αφελή θύματα” που θα γεμίσουν τα ταμεία των ΔΟΥ με τον παγκόσμιο ιδρώτα, μόχθο και αίμα τους;

Δεν είναι εύκολο να σηκώσουμε πλέον το δίχτυ της επιφυλακτικότητας. Δεν είναι και ακατόρθωτο. Γιατί οι ομογενείς είναι εκεί. Είναι Έλληνες. Και είναι καλοί πατριώτες…

Την Ελλάδα που θα τους κάνει ξανά υπερήφανους αποζητούν. Αυτήν έχουν στην καρδιά τους. Και αυτήν εμπιστεύονται. Και η Ελλάδα αυτή, “ποτέ δεν πεθαίνει”.