Η απανταχού ομογένεια ως προέκταση του ελληνικού συνόρου και η Αθήνα

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ο Υπουργός Πολιτισμού,  Κώστας Τασούλας, σχολιάζοντας το  πρόσφατο Συνέδριο Αποδήμων Ηπειρωτών, είπε ότι η επιτυχία του έγκειται στο γεγονός ότι αποτυπώνει με μοναδικό τρόπο τον δρόμο με τον οποίο η Ελλάδα μπορεί να βγει από την κρίση. “Είναι, είπε, το τρίπτυχο, που περιέγραψε ο Πρόεδρός του κ. Χρυσόστομος Δήμου, στο χαιρετισμό του, εξωστρέφεια, καινοτομία, ανάπτυξη”.  Ώστε, είναι η ομογένεια (παντού και κυρίως στην Αμερική) χρήσιμη μόνον ως «μοντέλο» οικονομικής ανάπτυξης και ως “μέσο” για την προώθηση των ελληνικών εξαγωγών; Ή είναι αποτελεσματική και πρόσφορη και ως προέκταση του ελληνικού συνόρου;

Το ερώτημα τίθεται από μόνο του μετά και την πρόσφατη δημοσίευση στην ΡΗΡ άρθρου μας – παρέμβαση (https://www.panhellenicpost.com/archives/98965) σε άρθρο του Υπουργού Οικονομικών κ. Γκίκα Χαρδούβελη με το οποίο τον προτρέπαμε να ενεργήσει μεθοδικά προς την κατεύθυνση αυτή.

Ήδη το πρόβλημα που έχει δημιουργηθεί με τον ΕΝΦΙΑ -Ενιαίος Φόρος Ιδιοκτησίας Ακινήτων- και που έχει ασφαλώς αντίκτυπο στους Απόδημους και τους Ομογενείς,  που διαθέτουν ακίνητη περιουσία στην Ελλάδα (πολλοί τρόμαξαν με τα πρώτα νούμερα που εκαλούντο να πληρώσουν στην Εφορία και αναμένουν τις διορθώσεις!) σε συνδυασμό με το ρωσικό “εμπάργκο” στη διακίνηση –και ελληνικών- φρούτων, λαχανικών, ελιών και ελαιόλαδου, δίνει νέα δυναμική στην παρέμβαση της ΡΗΡ και νέο ζωτικό ρόλο στην Ομογένεια.

Ωστόσο η Ομογένεια έχει αποδείξει στην πράξη (Κυπριακό-Μακεδονικό-Βορειο-Ηπειρωτικό κ.α.) πως μπορεί να είναι επιβοηθητική ΚΑΙ στα εθνικά μας θέματα. Πολύ περισσότερο μπορεί να το πράξει αυτό, με το αναβαθμισμένο της “στάτους”, σήμερα και στο μέλλον. Αρκεί να παραμείνει ενωμένη. Να διατηρήσει στον ανώτατο δυνατό βαθμό την ελληνικότητά της,  παράλληλα με την ανάπτυξη ιδιαίτερου ενδιαφέροντος για τα κοινά στη χώρα διαμονής της. Σε ό,τι ειδικότερα αφορά τις Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής, η απόκτηση της αμερικανικής υπηκοότητος από όσους Ελληνο-Αμερικανούς πληρούν τις προϋποθέσεις που θέτει η αμερικανική νομοθεσία, σε τίποτε δεν θα βλάψει το πρώτο συστατικό της ιδιότητος. Αντίθετα,  η δύναμη της αμερικανικής ψήφου (όσοι περισσότεροι ελληνικής καταγωγής αμερικανοί πολίτες θα την διαθέτουν ΕΝΕΡΓΗΤΙΚΑ) θα μεταφράζεται σε πολιτική επιρροή της ομογένειας και κατ΄επέκταση της Ελλάδος.  Εξυπακούεται πως το ίδιο πρέπει να γίνει σε κάθε χώρα εγκατάστασης ομογενών μας.

Η ελληνικότητα της ομογένειας περνά, όμως, και μέσα από το Υπουργείο Παιδείας. Η ελληνική γλώσσα πρέπει να διδάσκεται με ευθύνη και επίβλεψη του ελληνικού Κράτους. Η εκκλησία έχει τα δικά της απογευματινά σχολειά το Κράτος, όμως, πρέπει να μεριμνήσει για την δημόσια Παιδεία των παιδιών της ομογένειας σε όλες τις βαθμίδες, σε όλες τις χώρες.

Πρέπει, επομένως, να υπερπηδηθούν οι όποιες δυσκολίες και τα όποια εμπόδια που με αφορμή την οικονομική κρίση  (και από ένα ανεξήγητο πνεύμα καχυποψίας της ελληνικής πλευράς) έχουν συσσωρευθεί στις σχέσεις Ομογένειας-εθνικού κέντρου. Πρέπει να συσφιχθούν ακόμη περισσότερο οι δεσμοί των Αποδήμων με τη γενέτειρα.  Ενωμένοι σε μία αλυσίδα οι δύο αυτοί κρίκοι αποτελούν το υγιές, δυναμικό κύτταρο του ελληνισμού.

Το έχει ανάγκη αυτό η Ελλάδα, σήμερα δε περισσότερο από κάθε άλλη φορά.  Ευρισκόμενη πάνω στο σταυροδρόμι κρίσιμων γεωστρατηγικών ατραπών, με ανεμπόδιστη πρόσβαση στη θάλασσα, δεν θα μείνει ποτέ ήσυχη από τους άσπονδους “φίλους” της, παρά και την ένταξή της στην Ευρωπαϊκή Ένωση.

Φυσικά θα πρέπει να υπολογίζει η γενέτειρα στους παραδοσιακούς δεσμούς φιλίας μεταξύ Ελλάδος και Αμερικής, διακηρυγμένους διαχρονικά στο ανώτατο πολιτικό και στρατιωτικό επίπεδο των ΗΠΑ.  Ωστόσο ας μην υπάρχει αμφιβολία ότι οι δεσμοί αυτοί, θα δοκιμάζονται και θα υποφέρουν κάθε φορά που η δεύτερη θα κάνει τις επιλογές της με βάση τα συμφέροντά της, τα οποία εξ αντικειμένου “γέρνουν” προς την πλευρά της εξ ανατολών γείτονος.

Μόνη δύναμη ισχυρή και ικανή να ισοζυγίσει τα ζύγια, είναι  η Ομογένεια, με την επιρροή που μπορεί να ασκήσει στο Κογκρέσο και τη Γερουσία, ακόμη και στο Λευκό Οίκο, αλλά, σε τελευταία ανάλυση, και στην αμερικανική κοινή γνώμη, με την οποία έχει άμεση σχέση και συνάφεια που πολλές φορές ξεπερνά την επαγγελματική και κατατείνει στην ανθρώπινα φιλική, κοινωνική, άρα και περισσότερο δεκτική και αποτελεσματική.

Τα έχουμε ξαναγράψει όλα αυτά. Χρήσμιμο είναι, όμως, να επαναλμβάνονται από καιρού εις καιρό ώστε κάποτε να περάσουμε ως χώρα από τη θεωρία στην πράξη. Να ενισχύσουμε τους δεσμούς με την ομογένεια και την Αμερική. Μπορούμε να βρούμε ανταπόκριση στα δίκαια αιτήματά μας, μέσα  σε μια ατμόσφαιρα όχι ενός άκριτου, ανώφελου και επιζήμιου αντιαμερικανισμού, αλλά, αντίθετα, σε ένα κλίμα σύμπλευσης όχι με την πολιτική, αλλά  με την αμερικανική Νομοθεσία και το αμερικανικό Δίκαιο που προσφέρουν συχνά (παρά την όποια πολιτική βούληση του Λευκού Οίκου) ισχυρά όπλα για την προάσπιση δημοκρατικών αρχών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.