Ο μεγάλος Κόπολα προβλέπει το σινεμά του αύριο!

Όταν το προηγούμενο καλοκαίρι ο Κόπολα βρέθηκε με την ιδιότητα του παραγωγού σε συνέδριο του σωματείου του κλάδου «Produced By», ανέλυσε τις σκέψεις του για τα «θα» και τα «πρέπει» της κινηματογραφικής βιομηχανίας, αρχίζοντας από μία δυσάρεστη παραδοχή: «οι σύγχρονες μεγάλες εμπορικές ταινίες είναι νεκρές εν τη γενέσει τους. Είναι λιγότερο όμορφες και λιγότερο εμπνευσμένες από το παρελθόν».

Σύμφωνα με τον μετρ της κάμερας, αυτό είναι λιγότερο επικίνδυνο και απαισιόδοξο από ό,τι ακούγεται, καθώς η ορμητικότητα και η δύναμη του σινεμά δεν μπορούν να «σκοντάψουν» επάνω σε τέτοια εμπόδια, σαν αυτά που βάζουν στο δρόμο της Τέχνης οι επιταγές της αγοράς.

Για τον μεγάλο σκηνοθέτη η καινοτομία είναι συνώνυμο του κινηματογράφου και όπως έγινε πριν από λίγα χρόνια, η επανάσταση των τριών διαστάσεων, έτσι και σήμερα το σινεμά οδεύει προς μια μεγάλη ανανέωση, αυτήν τη φορά όχι με μέσο την τεχνολογία, αλλά με όχημα τα ίδια τα σενάρια και τον τρόπο προσέγγισης και συγγραφής τους.

Ο Κόπολα μίλησε για «ζωντανές» ταινίες και μάλιστα κάθε είδους. «Οι ταινίες μπορούν πραγματικά να συνθέτονται για το κάθε κοινό κατά τη διάρκεια ακριβώς της παρακολούθησης.

Οι ρόλοι μπορούν να ερμηνεύονται κάθε φορά διαφορετικά, ανάλογα με τους θεατές, δε χρειάζεται η ταινία να είναι ένα προϊόν που το φτιάχνεις μια φορά, με έναν τρόπο και στο εξής μένει πετρωμένο και νεκρό».

«Το ζωντανό σινεμά μπορεί να είναι όπως το ζωντανό θέατρο με μετάδοση μέσω streaming» λέει ο Κόπολα που δεν ισχυρίζεται ασφαλώς ότι όλα τα μέρη της ταινίας μπορούν να αποδοθούν ζωντανά.

«Δε λέω ότι σε ένα ζωντανό Λόρενς της Αραβίας θα κυκλοφορούν καμήλες στα στούντιο, ένα 30% της ταινίας θα είναι πράγματι προκατασκευασμένο και γυρισμένο από πριν» λέει με χιούμορ, περιγράφοντας το σινεμά του μέλλοντος ως κάτι μεταβλητό, διαδραστικό προς το θεατή, με τη δική του παρέμβαση και φαντασία να συνδιαλέγεται με εκείνη του δημιουργού.

Η τελευταία αγαπημένη του ταινία είναι το «Stories we Tell» της Σάρα Πόλεϊ, μια ταινία που συνδυάζει μυθοπλασία και ντοκιμαντέρ, όπως ο ίδιος θεωρεί ότι πρέπει να είναι η κινηματογραφική αφήγηση της νέας εποχής.

Στο ίδιο μοτίβο έχει στραφεί και η δική του εν εξελίξει δουλειά, ένα οικογενειακό «έπος» με φόντο τους Ιταλούς της Αμερικής, ανάμεσα σε φαντασία και αληθινή ιστορία, με πολλά αυτοβιογραφικά στοιχεία.

Σε σχέση με τις τελευταίες, λιγότερο δημοφιλείς ταινίες του, ο Κόπολα δεν είναι βέβαιος ότι η εικόνα που έχουμε τώρα για εκείνες είναι και η τελική.

«Οι παραξενιές τού χθες μπορεί να γίνουν οι ρεκλάμες του αύριο» λέει, καθώς θυμάται τη χλιαρή υποδοχή που γνώρισαν παραγωγές σαν το «Αποκάλυψη Τώρα» και το «Tucker».

«Αυτό είναι το εντυπωσιακό με την Τέχνη. Έχει την ικανότητα να αλλάζει και μαζί της να αλλάζει και τον κόσμο».

Μιλώντας για την «αιώνια» σύγκρουση του καλλιτεχνικού με τον εμπορικό προσανατολισμό, είναι κάθετος ότι πρέπει ο κινηματογραφιστής να είναι έτοιμος να επιλέξει, αν και καλλιτένες όπως ο Τζορτζ Γκέρσουιν στη μουσική σύνθεση κι ο Σπίλμπεργκ στην οθόνη θεωρεί ότι κατάφεραν να συνδυάσουν και τα δύο.

«Δε νομίζω ότι πρέπει τελικά να διαλέξει κανείς ότι αυτό που θέλει από τη δουλειά αυτήν είναι να τον κάνει πλούσιο και διάσημο» λέει ο Κόπολα μιλώντας σε ανάμεικτο κοινό βετεράνων του χώρου και ανερχόμενων κινηματογραφιστών και παραγωγών.

«Να είστε προσωπικοί στη δουλειά σας, να αποτυπώνετε τον εαυτό σας, αυτό που αισθάνεστε, αυτό που γνωρίζετε. Η Τέχνη οφείλει να είναι προσωπική, γεμάτη ζωή και να φωτίζει τη σύγχρονη εποχή».

e-go.gr