Στην μητέρα

Μάνα, δεν πρόλαβα να πω πόσο σε αγαπούσα.

Δεν είναι που έφυγες νωρίς

Κι ακόμα να εζούσες,

Πάλι μες στη συνήθεια που περνούσα,

Θε να έφευγες χωρίς

Ν΄ ακούσεις σ΄ αγαπούσα!..

Μα δεν το χρειαζόσουνα μάνα μου, πίστεψέ με!

Σιγά που δεν το ένοιωθες,

Εσύ μ΄ είχες γεννήσει.

Την κάθε ώρα, τη στιγμή σου ‘λεγα χάιδεψε με

Πάρε με , ταξίδεψέ με,

Στις λησμονιάς τη βρύση.

Δεν είναι λόγια να σου πω και να σου τραγουδήσω,

Είναι η στάση μιας ζωής

το κάθε λεπτό της ώρας!

Ακόμη κι όταν έφευγα για να ξαναγυρίσω

ήσουνε πάντοτε εκεί

βαστώντας μου το ίσο

Στο δρόμο που φέρνει στην α λησμονιά

Τέλος δεν έχει η στράτα!

Ζεις όσο θε να ζω

Κι αν ίσως εκεί πάνω φυτρώνει κάπου λεμονιά,

Στα ίσα θα το πω,

Δύο μητέρες θα ήσαστε, Εσύ κι η Παναγιά!