“Δουλειά μας δεν είναι να αφηγούμαστε ως απλοί παρατηρητές”

ΕΥΤΥΧΙΑ ΛΟΙΖΙΔΗ*

 

-Από που φαίνεται η κοινωνική υπεροψία των Ελλήνων;

-Που οφείλεται η δυστυχία των οικογενειών των Ελλήνων;

-Χαρακτηρίστε το ρόλο των μητέρων στην αντιμετώπιση του προβλήματος;

-Πως εξηγείται ότι “κάποιοι” μιμήθηκαν “κάποιους”;

Το μονό που μπορώ να απαντήσω με ένστικτο είναι πως η κατάρρευση της ελληνικής παράδοσης αν γίνει φαινόμενο (γεγονός),θα είναι μια συντριβή.
Παρόμοια με τη συντριβή των τειχών της βιβλικής Ιεριχώς (όπου σύμφωνα με τη Βίβλο τα τείχη της Ιεριχώς κατέρρευσαν από τον ήχο των σαλπίγγων των Εβραίων.

Όμως…

Σε τούτην εδώ την πλάση δεν ήρθαμε για να κατα-κρίνουμε τους άλλους.
Δεν είναι αυτή η δουλειά μας.
Δουλειά μας είναι να μπορούμε να κοινωνήσουμε τις Ιδέες.
Δουλειά μας είναι όχι να κλείσουμε τις τράπεζες μιας και καταλαβαίνουμε πλέον (κάλιο αργά), τον ουσιαστικό τους ρόλο…
αλλά να ανοίξουμε καινούργιες.
Τράπεζα-bank-πάγκος.Πάγκος διαπραγματεύσεων.
Και τί θα διαπραγματευόμαστε;
Σίγουρα όχι τα πόδια της πατρίδας μας, ούτε τα ακροδάχτυλά της.
Αλλά την ψυχή της, το πνεύμα της που είναι ποτισμένο με το κρασί του Μίδα (ήταν γνωστός για την ικανότητά του να μετατρέπει σε χρυσάφι οτιδήποτε άγγιζε).
αλλά και με το κρασί του Βάκχου…
Ακόμα και σήμερα υπάρχουν λάτρεις του Βάκχου, του θεού του κρασιού, μα….
δε γνωρίζουν τα μυστικά του.
Πίνουν, μα δεν καταλαμβάνονται από ιερή μανία.
Μεθούν, μα δεν μετα-μορφώνονται.
Δουλειά μας δεν είναι να αφηγούμαστε ως απλοί παρατηρητές,
αλλά να συμμετέχουμε συναισθηματικά στα δεινά και τις περιπέτειες της ψυχής αυτής.
Πώς άραγε θα μπορούσαν να αποφύγουν τον οικονομικό τους μαρασμό οι Έλληνες στην σύγχρονη εποχή;
Το παρελθόν έχει δείξει πως επαγγελματικές ομάδες που η αρνητική εξέλιξη της οικονομίας (η εξέλιξη έχει δύο πρόσημα), τις καθιστά αντιοικονομικές ή και άχρηστες μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν αυτές τις καταστάσεις…
Και αυτό διότι πολύ απλά παρακολουθώντας την εξέλιξη των φαινομένων (ο παρατηρητής κατέχει τη λογική), άλλαζαν τον τρόπο παραγωγής ή βρήκαν δίοδο στον τρόπο οργάνωσής τους
Για παράδειγμα:
During the years of war, the Jews of America looked forward to the time when the war would end and when the nations of the world would send their representatives to discuss peace treaties.
They wanted to be sure there would be provisions, in the peace treaties, for equal rights for the Jews.
Even before the war ended, a movement began in the United States to set up an organization that would be more representative of the Jews of America than the American Jewish Committee, and that would speak, at the Peace Conference, for all the Jews of the country.
Minority Rights (pg 231)
Many of the countries of Europe had minorities, groups of people with a culture and a history that differed from the culture and history of the general population.
In some European lands, these minorities, which they lived, were not granted the civil and political rights enjoyed by the majority of the population.
According to the plan, the Jews were to have the right to their religion, customs, schools, language, institutions, and at the same time they were to enjoy the civil and political rights of the lands in which they lived.
The plan was adopted by the Peace Conference, not only for the Jews, but for other minorities as well.
Dreams of Zion in America (p.g 239).
Like the Jews in every land, the Jews of America had always carried with them the dream of restoration to Palestine. The freedom and security they enjoyed in America did not lessen their love for the land of their fathers.
From time to time, making the long, dangerous voyage across the sea, sh’  lihim, messenger from Palestine, to support the Jewish settlers of the New World for money to help support the Jewis living in Palestine.
The idea of restoration to Palestine had become (p g 240) so basic to Judaism that it continued to flourish even in America, where the persecution the Jews had suffered in the Old World was only a memory.
And though they might not themselves have expected to return, they still saw it as the ancient homeland of their people.
Growth of Zionism in America (p g 242)
Theodor Herzl, arranging for the first World Zionist Congress, wrote in his diary: “The movement is starting in America”. That the same year, when the Congress was called, American Jewry, the youngest in the world responded to the call. A delegation of American Zionists sailed for Basle, Switzerland, to participate in the discussions of the World Zionist Congress. The following year, in 1898, the Federation of American Zionists, an organization which was to become, in 1918, the Zionist Organization of America, was founded.
….but the time the First World War broke out, Zionism had become strong enough in America to extend ever greater help to Yishuv, the settlement of Palestine.
Help From America (p g 244).
…and the Jews of America grown to be the richest Jewish community in the world, the Jews of the old-new community of Palestine turned to their people in the New World for help.
The Committee, headed by Braneis, now the leader of the movement in America, sent out a call for two-hundred thousand dollars.
Ten months later, three-hundred and fifty thousand dollars was sent to the Yishuv.
One of the most important of the Zionist organizations of America was Hadassah, which had been founded by Henrietta Szold, daughter of Rabbi Benjamin Szold of Baltimore. Henrietta Szold had visited Palestine in 1912, and as she journeyed through the land, she was dismayed at the widespread illness and poverty she found everywhere.
The native population, Jews and Arabs, suffered from trachoma and malaria.
In their unsanitary surroundings in the old cities, without doctors, nurses, hospitals, clinics, the diseases went unchecked, and the simplest rules of hygiene were unknown.
The Jewish prisoners who had come to Palestine also fell victims to malaria, and disease bred in the swamps they had come to drain.
Determined to bring health to Palestine, Henrietta Szold returned to America and founded Hadassah.
In 1916, the Provisional Committee gave Hadassah the task of organizing a health unit for Palestine. With its branches all over the country, Hadassah swung into action. One morning in 1918, twelve camouflage warships left New York harbor with thousands of troops for the war areas of Europe. Among the troops were forty-four men and women wearing red stars of David.
They were on their way to Palestine, sent by Hadassah, to begin their health program.
 
 
 
Θα αναρωτιέστε άραγε γιατί μπήκα στη διαδικασία να δακτυλογραφήσω δίχως να μεταφράσω τις παραπάνω σελίδες από το βιβλίο “History of the Jews in America” by Deborah Pessin.
Προσωπικά πάλι αναρωτιέμαι γιατί οι Έλληνες είναι ευκολόπιστοι και πιστεύουν σε λαγούς με αξιόγραφα…..
αφού στα “γνήσια” ( κατά προσωπική τους μόνον ομολογία) ξέχασαν να κάνουν τον αποπληθωρισμό.
Συμφωνώ πως η ψυχή μας είναι η ευαίσθητη κεραία που δέχεται τα τινάγματα του θυμού  και τις άγριες επιταγές της Δικαιοσύνης.
Όμως, νομίζω είναι πλέον καιρός ο κόσμος να μην  επιτρέπει να σαλεύουν μέσα στην ψυχή του ο κόσμος των πανάρχαιων δοξασιών, -των προελληνικών και προομηρικών εποχών.
Ναι. Ο Μύθος μας αναφέρει γεγονότα που συντελέστηκαν στο παρελθόν.
Αλλά κυοφορεί όλες τις αντιλήψεις των μεταγενέστερων μετά αυτού.
Δηλ…
– Ο Αγαμέμνονας σκότωσε την Ιφιγένεια για να φυσήξει άνεμος “καλός”.
-Ο Αγαμέμνονας σκότωσε την Ιφιγένεια διότι η θεά (Άρτεμις), θύμωσε επειδή σκότωσε το αγαπημένο της ελάφι.
-Ναι, ο  Αγαμέμνονας προτίμησε να σκοτώσει την κόρη του γιατί διψούσε να μπει στην Τροία.
-Ναι, ο  Αγαμέμνονας σκότωσε την κόρη του γιατί έτσι του το επέβαλαν οι “παραδοσιακές κοινωνικές επιταγές” (περί ανθρωποθυσίας ο λόγος).
-Ναι, (συμβολικά), ο  Αγαμέμνονας έπρεπε να πείσει τον ανδρικό πληθυσμό που ξεροστάλιαζε στο λιμάνι της Αυλίδας, πως δεν τρομάζει στην Ιδέα της ελευθερίας.
Και για να καθυποτάξει τα καράβια τα Αργίτικα (χίλια σε αριθμό), έπρεπε να φανεί Ήρωας.
Τί κι αν τον ικέτευε μια γυναίκα;
Τί κι αν προσπάθησε με λόγια υπέροχα η Ιφι-γένεια (πρόωρος θάνατος, βλ. διαφορετικά θνησιγενείς). να του υπενθυμίσει ποια είναι.
Τα λόγια εκείνα του φάνηκαν ουτιδανά μπροστά στον υπέρτατο στόχο: “Για πόλεμον εκδικητή”
Το τί λαμβάνεις υπόψιν σου από έναν μύθο είναι προσωπικό ευ ή δυς τύχημα.
Εξού και η τράπεζα Ιδεών.
Δεν είδα πουθενά ως τώρα επι σκηνής των μεγάλων κρατικών θεάτρων να ανεβαίνουν τα συγγράμματα των Διαλόγων του Πλάτωνα.
το μόνο που οίδα ήταν σε ένα παλιατζίδικο στην Βοστώνη (Παρ, 06 Ιανουαρίου 2017),
τέσσερα βιβλία:
  1. Aristotles Politics & Poetics (publish. The viking press)
  2. History of the Jews in America (D. Pessin)
  3. Plato : The Last Days of Socrates (trans. H. Tredennick)
  4. The burial at Thebes : A version of Sophocles’ Antigone
Δεν ξέρω αν ήταν τυχαία η παρουσία μου σε αυτό το παλιατζίδικο….
Με προβλημάτισε όμως που το κάθε ένα από αυτά μου κόστισε 1 μόλις δολάριο!!!!
Πότε επιτέλους θα ανέβουν οι μετοχές τους στο χρηματιστήριο;;;
* Η Ευτυχία Λοϊζίδη είναι ηθοποιός-Σκηνοθέτης.
[], []

Σχόλια Facebook

Σχολιάστε