Ανοικτή επιστολή στον Πρωθυπουργό, από το Panhellenic Post.

Αθήνα, 28 Ιουλίου 2018

Αξιότιμε Κύριε Πρωθυπουργέ,

Για περισσότερα από σαράντα χρόνια δημοσιογραφώ από και για τον Απόδημο Ελληνισμό. Διετέλεσα διευθυντής των γραφείων Αθηνών των ημερησίων ομογενειακών εφημερίδων της «Πρωϊνής» (1983-1993) και του Εθνικού Κήρυκα (1993-2007). Την περίοδο 2007-2010 υπήρξα συνεργάτης της Δορυφορικής ΕΡΤ σε εκπομπές για τον Απόδημο Ελληνισμό (Οδύσσεια-Εδώ Αθήνα) με παρουσία και στον αθηναϊκό Τύπο.

Και τώρα που συστήθηκα, θέλω να σας πω, για να είμαι ξεκάθαρος, ότι δεν συγκαταλέγομαι ανάμεσα σ΄ αυτούς που σας ψήφισαν.  Ωστόσο, ως Έλληνας, συγκαταλέγομαι ανάμεσα σ΄ αυτούς που θα ήθελαν να δουν τα έργα σας να διαψεύδουν τις επιφυλάξεις μου…  Ας το αφήσουμε αυτό, και ας έλθουμε στο παρόν και στο λόγο της επιστολής μου προς την εξοχότητά σου.

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Η εθνική τραγωδία που ζούμε τις μέρες αυτές, μπορεί να μην είναι -και δεν είναι- πρωτόγνωρη για μια χώρα πνιγμένη στο πευκοδάσος, με έναν καυτό καλοκαιριάτικο ήλιο, με κακές συνήθειες πολλών πολιτών της και με ανύπαρκτες κρατικές υποδομές πρόληψης.  Είναι, όμως, πρωτόγνωρη (και ασυγχώρητη)  η προσπάθεια των κυβερνητικών παραγόντων να συγκαλύψουν, να αποκρύψουν και να δικαιολογήσουν τα λάθη, τις παραλείψεις και τις ευθύνες τους (σας).

Είναι –κατά την άποψή μου- πολιτική δειλία η μη παραίτηση όσων συστημικά και ως εκ της θέσεώς τους έχουν την επίβλεψη τομέων που άμεσα άπτονται της εξέλιξης της πυρκαγιάς στην ανατολική Αττική, και αυτό άσχετα από το εάν έχουν ή δεν έχουν άμεσες, ουσιαστικές ευθύνες για το τραγικό αποτέλεσμα. Και είναι, επιτρέψτε μου τον όρο, πολιτική ανανδρία να επικαλούνται δημόσια, ως δικαιολογία, ότι εσείς τους εμποδίσατε από του να παραιτηθούν. Όποιος έχει το θάρρος να αναλαμβάνει ευθύνες, έχει -πρέπει να έχει- και το ίδιο θάρρος να μην δέχεται να εμποδιστεί στην συνειδησιακή του ανάγκη…

Δεν αναφέρομαι σε έναν υπουργό αποκλειστικά. Αναφέρομαι σε όλους τους εμπλεκόμενους υπηρεσιακούς παράγοντες.

Άλλωστε, Κύριε Πρωθυπουργέ, είμαι σχεδόν βέβαιος πως όταν τους ζητούσατε στο Υπουργικό Συμβούλιο να αναλάβουν όλοι τους τις πολιτικές ευθύνες για την τραγωδία, μέσα σας θα σκεφτόσασταν τι διαφορετικό, τι καλύτερο, θα μπορούσαν άραγε να προσφέρουν στο μέλλον οι ίδιοι άνθρωποι,  από τις ίδιες θέσεις, όταν την ώρα της κραταιάς «μάχης» φάνηκαν τόσο λειψοί… Ίσως αυτό να αντανακλά και σε όλη την Κυβέρνηση.

Αντιλαμβάνομαι ότι η «πρώτη φορά αριστερά» Κυβέρνηση, αν θέλετε, ατύχησε. Η χώρα, όμως, κάηκε. Διότι, φυσικά, η υποθηκευμένη για 99 χρόνια έξοδος από τα Μνημόνια, δεν είναι πανάκεια. Και, επιτρέψτε μου να πω, κατά την άποψή μου, κακώς, πολύ άστοχα, και προσβλητικά για τη νοημοσύνη των Ελλήνων,  συνδυάσατε την “έξοδο” με την τραγωδία. Υπάρχουν θέματα, Κύριε Πρωθυπουργέ, που δεν συνδυάζονται, δεν ωραιοποιούνται και δεν δικαιολογούνται:

*Όταν οι άνθρωποι καίγονται ζωντανοί και πεθαίνουν αβοήθητοι στα σπίτια, στα χωράφια, στα αυτοκίνητα και στη θάλασσα

*Όταν τα εθνικά θέματα, που θα έπρεπε να μας ενώνουν, αντιμετωπίζονται με αλαζονεία και κομματικές παρωπίδες

*Όταν οι πολλοί πολίτες εξακολουθούν να υποφέρουν και να έχουν υποθηκεύσει τη ζωή τη δική τους και των παιδιών τους στις τράπεζες

*Όταν η εισοδηματική πολιτική γίνεται επιδοματική,  επικουρική και  φορολογούμενη αγρίως

*Όταν οι νέοι αναγκάζονται να φεύγουν στο εξωτερικό, όχι για να βρουν μια καλύτερη ζωή, όπως γινότανε παλιά, αλλά από ανάγκη για να βρουν μια οποιαδήποτε δουλειά,  για το καθημερινό ψωμί της οικογένειας

‘Όταν συμβαίνουν όλα αυτά και πολλά άλλα ακόμη, που δεν είναι της παρούσης, αντιλαμβάνεσθε ότι ούτε η «έξοδος» μα ούτε και η «ιδεολογία» μπορούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα. Πολύ περισσότερο δεν πείθει η  επαναλαμβανόμενη συνεχώς ισοπεδωτική, συλλήβδην και  προπαγανδιστική  επίρριψη των ευθυνών για όλα τα κακώς κείμενα στον τόπο στις κυβερνήσεις του παρελθόντος. (Το σχέδιο για το Κόκκινο Λιμάνι φέρει την σφραγίδα της Κυβερνησεώς σας).

Κύριε Πρωθυπουργέ,

Δεν είναι μόνο που θρηνούμε 85 συμπολίτες μας που τους χάσαμε τόσο τραγικά και τόσο άδικα. Δεν είναι μόνο που φοβόμαστε τις επιπτώσεις του εφιαλτικού γεγονότος στον Τουρισμό. Δεν είναι μόνο που κινδυνεύει να χαθεί εντελώς πλέον το αίσθημα ασφάλειας του πολίτη. Είναι όλα αυτά μαζί και το ακόμη χειρότερο:  Ότι έχετε, ενδείξεις, λέτε,  πως η πυρκαγιά που κατάκαψε ζωές και περιουσίες δεν ήταν ένα τυχαίο γεγονός. Ότι έχετε, ξανά μας λέτε, ενδόμυχους φόβους πως μπορεί να συμβεί κάτι ανάλογο και πάλι!

Εδώ είναι που ειλικρινά εύχομαι και προσεύχομαι να πέφτετε έξω. Διότι ανατριχιάζω στην ιδέα τι μπορεί να συμβεί την «επόμενη φορά» -εάν υπάρξει, που προσωπικά δεν το πιστεύω τουλάχιστον ως προς την αιτία που εσείς επικαλείσθε- και οι ίδιοι εκτελεστικοί άνθρωποι αναλάβουν και πάλι να σώσουν εμάς και τα παιδιά μας (και σεις πατέρας είσθε)!

Ναι, οι πυροσβέστες και οι αστυνομικοί έκαναν ηρωικές προσπάθειες και ναι, σαφώς και σώθηκαν πολλαπλάσιοι άνθρωποι από αυτούς που χάθηκαν.  Αλλά έτσι γίνεται πάντα, Κύριε Πρωθυπουργέ. Το φυσιολογικό αυτό γεγονός  ούτε για «πούλημα» προσφέρεται ούτε μειώνει κατ΄ ελάχιστον την τραγικότητα του συμβάντος. Οπωσδήποτε δεν συμψηφίζει τις ευθύνες! Σεις άλλωστε  –και ορθά- είπατε πως τρέμετε στην σκέψη μήπως δεν κάνατε ό,τι επιβάλλονταν για να σωθεί έστω και μία ζωή παραπάνω.  Γι αυτό μιλούμε.  Γι αυτούς που χάσαμε.  Όχι για όσους με δική τους προνοητικότητα ή με ίδιες δυνάμεις και με σωστές αυτενέργειες κατάφεραν να σώσουν τις ζωές τους και τις ζωές των δικών τους ανθρώπων. Ή και βοηθήθηκαν κάποιοι από αυτούς, αν θέλετε, από τις «σωστικές» δυνάμεις να γλιτώσουν… Περιμένοντας πέντε ώρες μέσα στη «δίπλα μας» θάλασσα!

Άλλωστε, και θα το γράψω ευθέως, εάν όλοι οι εμπλεκόμενοι έπρατταν συντονισμένα, μεθοδικά και αποφασιστικά το πρέπον –έστω και σε χρόνο «μηδέν», (που δεν ήταν “μηδέν”, αλλά μερικές ώρες)  θα είχαμε διαφορετικό, σωτήριο αποτέλεσμα και ίσως χρειαζότανε και λιγότερος ηρωισμός από τους διασώστες. Αλλά αυτό προϋπέθετε ψύχραιμη ηγεσία, έγκαιρη και σωστή εκτίμηση του κινδύνου,  συνολικό σχέδιο δράσης, ευστοχία υλικού, κινητοποίηση όλων των δυνάμεων και απόλυτο συντονισμό. (Δεν μιλούμε εδώ για πρόληψη, αυτό είναι τραγικό ελληνικό ανέκδοτο).

Κλείνοντας την παρούσα (πρώτη φορά απευθύνομαι με τον τρόπο αυτόν σε Πρωθυπουργό) σας παρακαλώ κ. Αλέξη Τσίπρα:  Μην αφήνετε τους γύρω σας «αυλοκόλακες» να σας καθησυχάζουν πως κάνατε ό,τι καλύτερο μπορούσε να γίνει. Γιατί εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, δεν το κάνατε.  Μην τους αφήνετε να σας λένε ότι η κακιά «δεξιά» οι κακοί «ξένοι» και οι κακοί «εχθροί» σας,  θέλουν να σας απομακρύνουν από την εξουσία που ο λαός σας χάρισε.  Ευχάριστη η παραμυθία, αλλά αποπροσανατολιστική.

Ο λαός, ο κάθε ένας πολίτης, Κύριε Πρωθυπουργέ, και αυτό το ξέρετε πολύ καλύτερα από εμένα τον έσχατο των Ελλήνων πολιτών, θέλει να περνάει καλά στη χώρα του. Να βλέπει τον εαυτό του και τα παιδιά του να προοδεύουν. Να έχει τη δυνατότητα να δημιουργεί. Να αισθάνεται ασφαλής. Να ατενίζει το μέλλον με αισιοδοξία. Να νιώθει ότι ζει σε μία πατρίδα που είναι αδιαπραγμάτευτη, που είναι δυνατή, που είναι ικανή να προστατέψει τον ίδιο, την οικογένεια και την περιουσία του. Και στηρίζει την Κυβέρνηση που του τα προσφέρει αυτά. Πολλές φορές, πολλοί, με κρυφή ζήλια, άλλοτε καταπίνοντας ακόμη και την ιδεολογική απόσταση που ενδεχομένως να τους χωρίζει από μία τέτοια Κυβέρνηση.

Όταν χάνεται η λαϊκή υποστήριξη από μία Κυβέρνηση, αυτό κατά κανόνα συμβαίνει όχι για ιδεολογικούς λόγους, αλλά γιατί η Κυβέρνηση αυτή έχει αποτύχει στο έργο της που, επιτρέψτε μου να επαναλάβω εν κατακλείδι, δεν είναι μόνο οικονομικό. Είναι όλα μαζί.

Πάρτε τις αναγκαίες σωστές αποφάσεις. Άλλωστε εσείς έχετε πει πως είσθε για τα δύσκολα…

Ελπίζω με την επιστολή μου αυτή να συνέβαλα στο ελάχιστο στον δικό σας και στον εθνικό προβληματισμό.

Με την προσήκουσα τιμή,

Χρήστος Μαλασπίνας

ΡΗΡ