ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: “Περιπέτεια” στον Πόρο…

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας
Λυπάμαι να το πω, περισσότερο να το γράψω.  Αλλά είναι αλήθεια: Η νύχτα στον Πόρο δεν μυρίζει πιά μόνο γιασεμί. Τουλάχιστον όχι όλες τις βραδιές. Και όχι σε όλες τις περιοχές. Ανάλογα με τη φορά του αέρα σου έρχεται μιά …γλυκειά μπόχα από τον βιολογικό που χρόνια τώρα θα τέλειωνε, θα διορθώνονταν οι κακοτεχνίες, θα ξεμύριζε το νησί.  Το ‘λεγε ο νυν δήμαρχος όταν τότε ήταν αντιπολίτευση, στον τότε δήμαρχο. Το λέει η νυν αντιπολίτευση, που τότε ήτανε συμπολίτευση, στον νυν δήμαρχο, που τότε ήτανε αντιπολίτευση!..
Συμπολίτευση-αντιπολίτευση σημειώστε Χ! Ίδια η κατάσταση!
Πρόβλημα βιολογικού-πρόστιμα για μη συνδέσεις, σημειώστε 2! Είναι ένας τρόπος για αυξήσεις τα δημοτικά έσοδα! Όσοι δεν συνδέονται στον ημιτελή βιολογικό πληρώνουν τσουχτερό πρόστιμο! Το προβλέπει ο νόμος!
Ο νόμος προβλέπει και έναν άλλο τρόπο να αυξήσεις τα δημοτικά έσοδα. Να ξεπουλάς τις δημόσιες παραλίες!  Τι σου είναι τελικά αυτός ο Νόμος! Λες και παίζεις μονά-ζυγά. Όλα δικά του!
Α, στις ξαπλώστρες τα πράγματα είναι διαφορετικά! Και οι ξαπλώστρες μεταξύ τους διαφέρουν! Άλλες ξασπλώστρες είναι, ας πούμε, ξύλινες. Άλλες από αλουμίνιο. Τι κοινό έχουν; Είναι και οι δυό πανάκριβες!.. Όχι για να τις αγοράσεις, για να τις νοικιάσεις! Αν και εδώ που τα λέμε, έτσι και καθίσεις 30 μέρες διακοπές, με το νοίκι που θα δώσεις -αλλού 6 αλλού 10 ευρώ- για χρήση ολίγων ωρών, θα αγόραζες μη σας πω μέχρι και δύο ξαπλώστρες και θα τις είχες τζάμπα δια βίου!
Μία άλλη διαφορά είναι ότι κάποιες ξαπλώστρες δεν έχουν νοίκι. Αυτές τις κατακτάς με “ελάχιστη κατανάλωση 4.00 ευρώ ανά άτομο”! Δηλαδή 8.00 Ευρώ για ένα ζευγάρι! Για να πιεί …καφέ! Αν θέλει και νερό, έξτρα. Αν θέλουν και από ένα τόστ …ευτυχώς έχουν τοποθετήσει και παραθαλάσσια ΑΤΜ!..
Και επειδή του Έλληνα ο τράχηλος ζυγό δεν υπομένει, ξεκινάς πρωϊ-πρωϊ να καταλάβεις τη …Βαστίλη! Έλα, όμως, που έχει προηγηθεί ο έχων τις ξαπλώστρες και έχει απλώσει σε όλες …πετσέτες! Σκέφτεσαι, βρε τι καλός άνθρωπος, μαζί με την ξαπλώστρα σου προφέρει δωρεάν και πετσέτα! Αμ δε! η πετσέτα σημαίνει ότι η ξαπλώστρα είναι “ρεζερβέ”! Ναι, καλά διαβάσατε. Δεν πιάνει ξαπλώστρα όποιος φτάσει πρώτος στην παραλία. Την έχει αγκαζάρει, από τα μαύρα χαράματα, για τους πελάτες του, ο ιδιοκτήτης τους, που συνήθως είναι και κάτοχος ενοικιαζόμενων δωματίων ή εστιατορίου ή και των δύο μαζί! ‘Οχι, που νομίζατε εσείς, ότι οι παραλίες ανήκουν στο λαό… Για το πόπολο, μόνο κάτι “γωνίτσες” με κοτρώνες αντί για άμμο! Ο Νόμος που λέγαμε, βλέπετε…
Όπως και να το δεις, λες, δεν θα χαλάσω τις διακοπές μου. Άλλωστε ο Πόρος έχει και άλλες ομορφιές, όπως τα γραφικά σοκάκια του στη χώρα, το ιστορικό του μοναστήρι, στο βουνό. Σκέπτεσαι, ας πάω να κάνω μιά βόλτα στα σοκάκια, στη χώρα. Εσύ, όμως, μένεις, ας πούμε, στο Ασκέλι. Κατεβαίνεις στη “Δεκάτη” και περιμένεις το λεωφορείο. Μέχρι να ανεβεί Μοναστήρι και να κατεβεί Ασκέλι θέλει κανένα εικοσάλεπτο, το λιγότερο. Περιμένεις. Έρχεται.
Από “Δεκάτη” μέχρι τα φέρι-μποτ, κάνει περίπου άλλα οκτώ-δέκα λεπτά. Έχεις ήδη συμπληρώσει μισή ώρα, αν είσαι τυχερός και δεν περιμένεις “νεκρό χρόνο” να συμπληρωθεί η κάθε “1 ώρα” που ξεκινάει το λεωφορείο! Φτάνοντας στα Φέρυ, σου λέει ο οδηγός πως πρέπει να κατεβείς. Μα, λες, εγώ πάω στο κέντρο της αγοράς, να δω τα σοκάκια. Ε, σου λέει, τότε θα πάρετε το άλλο λεωφορείο, αν δεν θέλετε να πάτε ποδαρόδρομο…
Απορείς. Δύο λεωφορεία για πένήντα μέτρα; Ρωτάς, γιατί δεν μας πάτε εσείς; Απαγορεύεται, σου λέει ο οδηγός. Γιατί απαγορεύεται; ρωτάς όλο απορία. Άλλο νησί, σου απαντάει. Μα τι άλλο νησί, λες εσύ με τα ντεσιμπέρ σου να έχουν αρχίσει να ανεβαίνουν, από την ταλαιπωρία και τη ζέστη.
Και ρίχνεις τη βόμβα: Τι άλλο νησί χριστιανέ μου; Άλλο κράτος είναι; Μήπως χρειάζομαι και διαβατήριο;
Ο οδηγός σηκώνει με νόημα τους ώμους. Ο Νόμος που λέγαμε…
Και συ κατεβαίνεις και ψάχνεις την αφετηρία του άλλου λεωφορείου.
Την ανακαλύπτεις στα 15 μέτρα από κει που σ΄ άφησε το προηγούμενο λεωφορείο! Το νέο λεωφορείο, του Δήμου, δεν είναι στην αφετηρία. Περιμένεις περίπου δέκα λεπτά, -αν δεν είναι ώρα μεσημεριανού φαγητού που δεν εργάζεται- ώσπου φτάνει…
Μισή ώρα και δέκα λεπτά κάνουν 40 λεπτά! Από τη “Δεκάτη” μέχρι τα Φέρρυ. Κοντά ένα χιλιόμετρο και κάτι, δρόμος. Κάτι, δηλαδή σαν Ομόνοια-Σύνταγμα. Πέντε λεπτά με ανοικτό δρόμο, 15 λεπτά με “κίνηση”… στην πρωτεύουσα!
Κάνοντας αυτές τις σκέψεις, περνάει το δεκάλεπτο αναμονής και το λεωφορείο, επιτέλους, ξεκινάει. Ποιό λεωφορείο; Μιά σταλιά όχημα. το πολύ 15 καθήμενους και άλλους 10-12 σαρδελοποιημένους όρθιους! Α, τα μικρά παιδιά ο οδηγός τα απαγορεύει να καθίσουν! Μένουν όρθια, λες και είναι τιμωρία στην τάξη!
Ας είναι, φτάνεις, επιτέλους, στο Ηρώο σε περίπου πέντε λεπτά. Δηλαδή χρειάστηκες κοντά μία ώρα για να διασχίσεις εποχούμενος 1.700 μέτρα!
Σκέφτεσαι: Αν κάνω άλλη τόση ώρα να γυρίσω, θα με βρεί μεσημέρι. Οπότε αποφασίζεις τελικά να μην κατεβείς στο Ηρώο, αλλά συνεχίζεις την περιπέτεια από Τουρκόδρομο μέχρι φερρυμποτάκια κι από κει με το άλλο λεωφορείο, πάλι, μέχρι πίσω τη “Δεκάτη”.  Πήγε καταμεσήμερο, δεν περπάτησες στα σοκάκια, που γι αυτό ξεκίνησες και πλήρωσες άδικα πήγαινε-έλα και 6.80 ευρώ, τα δύο επί δύο εισιτήρια στο πρώτο λεωφορείο!
Ναι, αλλά το ενδιάμεσο δημοτικό λεωφορείο-ταλαιπωρία ήτανε τζάμπα!
Χώρια που από Τουρκόδρομο, δεν μύριζε ο βιολογικός!