ΑΠΟΨΗ: Ας αφήσουν ήσυχο, λοιπόν, το ομογενειακό “λόμπι”

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Αχ αυτή η επικοινωνία του δημοσιογράφου με τους αναγνώστες του είναι πράγματι Θείο Δώρο! Είναι πηγή έμπνευσης και ενθάρρυνσης! Είναι η ανταμοιβή των κόπων του ακόμη και όταν διαφωνεί μαζί τους. Κυρίως τότε. Τότε που από την γόνιμη αντιπαράθεση ανακύπτει η ζωοποιός σύνθεση.

Δεν πρόλαβε να στεγνώσει το μελάνι (όπως θα λέγαμε εάν είχαμε έντυπη έκδοση) του άρθρου μας με τίτλο <<το αμερικανικό “Εμπάργκο” του 1975 κατά της Τουρκίας υπό το φως της επιρροής της Ομογένειας-ΜΕΡΟΣ Α και Β΄>> για το ιστορικό εμπάργκο στις πωλήσεις αμερικανικών όπλων προς την Τουρκία, και ο αναγνώστης μας από την Κύπρο, πρώην Συντονιστής ΣΑΕ Ευρώπης Άγγελος Ασλανίδης,. Εμφανίστηκε πάλι στο email μας.

«Καλημέρα Χρήστο,

Αυτά που γράφεις δεν μας είναι γνωστά, εκτός από το 7/10. Θα σου πω αυτό που είπα και στον Άντριου Ανθενς, ”…είμαστε τυχεροί οι Έλληνες που έχουμε την ομογένεια στις ΗΠΑ, αλλιώς θα είμασταν χαμένοι….”

Η Ελλάδα, Χρήστο, πουλά τον εαυτό της σε καιροσκόπους και στην εικονική πραγματικότητα. Οι  κυβερνήσεις της Ελλάδας συνήθως είναι ανεπαρκείς ν’ αντιληφθούν τα σημεία των καιρών.

Άγγελος».

Είναι κοινό μυστικό, το έχουμε άλλωστε κατά τρόπο που μάλλον φοβόμαστε ότι αρχίζει να γίνεται κουραστικός, διατυπώσει κατ΄ επανάληψη, πως το ελληνικό Κράτος ΠΟΤΕ δεν ενδιαφέρθηκε να καταγράψει την ιστορία της Ομογένειας στην Αμερική και αλλού. ΠΟΤΕ. ΠΟΤΕ δεν θέλησε να διερευνήσει την επιρροή, την δύναμη και το φως που έριξε πάνω στο μέγεθος της επιρροής των ελληνοαμερικανών, η υπόθεση του «Εμπάργκο». Παροιμιώδης η απροθυμία του εθνικού κέντρου να παρακολουθήσει με το επιβαλλόμενο ενδιαφέρον την πορεία όλων των ξενιτεμένων τέκνων του.

Και ποτέ δεν ανέλυσε την σημασία, την αξία και την επιρροή του ελληνικού λόμπι, που πολλοί σήμερα, εκ του πονηρού, προσπαθούν να υποβαθμίσουν την αξία του, συγκρίνοντάς το με το λόμπι –επί χρυσής, όμως, πληρωμής- του τουρκικού κράτους.  Δεν έχουν την ίδια αξία τα δύο αυτά «λόμπι». Η Τουρκία μπορεί και εξαγοράζει πρόσκαιρη επιρροή και κάποιους ψήφους έναντι πακτωλού χρημάτων. Δεν μπορεί, όμως να εξασφαλίσει αυτό που κυρίως ενδιαφέρει και που «κινεί» Αμερικανούς Βουλευτές και Γερουσιαστές: Τις Ψήφους των πολιτών!

Οι Ελληνοαμερικανοί, με τα εστιατόριά τους, τα καταστήματά τους, με τις επιχειρηματικές πνευματικές και καλλιτεχνικές επίζηλες θέσεις που κατέχουν στην κορυφή της αμερικανικής ζωής, με τις πολιτικές τους καταβολές και τις πανανθρώπινες αξίες που πρεσβεύουν, κουβαλώντας μέσα τους ιστορία χιλιάδων ετών, και πολιτισμό που τον βιώνουν καθημερινά οι συμπολίτες τους εκεί όπου ζουν, διαθέτουν, αντίθετα, την τεράστια αυτή δυνατότητα, την αφοπλιστική δύναμη της πειθούς, της φιλικής κουβέντας, της γειτονικής συντροφιάς, εκεί όπου ανθεί, λειτουργεί και είναι αποτελεσματικό το κάθε «λόμπι». Σε επίπεδο ψήφων γειτονιάς!

Το παράδειγμα είναι χαρακτηριστικό και μας το διηγήθηκε  παλαιότερα ο καλός φίλος, γνωστός ελληνοαμερικανός πολιτικός ηγέτης Κρις Σπύρου.

Συνέβη στην εκλογική του Περιφέρεια,, όπου ήταν Πρόεδρος της Βουλής, για τους Δημοκρατικούς, στο Νιου Χάμσάιρ, το 1975. Ο βοηθός του Αμερικανού Προέδρου Κάρτερ θέλοντας να έχει μια πρόγνωση της ψηφοφορίας στη Βουλή για το «εμπάργκο», ρώτησε τον Δημοκρατικό Βουλευτή John A. Durkin του  Ν Η πως θα ψήφιζε στη Βουλή όπου επρόκειτο να εισαχθεί ένα ακόμη νομοσχέδιο για την άρση του.

Και ο Βουλευτής του απάντησε αφοπλιστικά: «Να σου πω. Οι Έλληνες, με έχουν καλέσει σε δέκα πάρτι και έχω συναντήσει εκατό πενήντα ψηφοφόρους. Οι Τούρκοι σε κανένα. Πώς λες εσύ θα ψηφίσω;»

Αυτή είναι η δύναμη –η πραγματική κινητήρια δύναμη- του λόμπι. Και όχι τα πετροδολάρια ή όποιο άλλο νόμισμα. Αλλά για να κινηθεί η δύναμη αυτή, δεν χρειάζονται ούτε δικηγορικά γραφεία ούτε δολάρια. Απαιτούνται ισχυροί δεσμοί του εθνικού κέντρου με την ομογένεια. Χρειάζεται η άμεση συνεχής και ευθεία ενημέρωση της ομογένειας από τα υπεύθυνα κυβερνητικά κέντρα εξουσίας της Αθήνας. Και, κυρίως, είναι απαραίτητη η ύπαρξη εθνικής στρατηγικής και ειλικρινούς πνεύματος συνεργασίας και σεβασμού του ενός για τις απόψεις και τις θέσεις του άλλου. Χρειάζεται σύνθεση, αύρα Δημοκρατίας! Και όχι καμαρίλα πολιτικού ή δημοσιοϋπαλληλικού παρασκηνίου.

Ας αφήσουν ήσυχο, λοιπόν, οι καλοθελητές το ομογενειακό λόμπι.  Αχρείαστο να είναι (γιατί μόνο σε σοβαρά κρίσιμα ζητήματα για τα εθνικά θέματα κινητοποιείται, ακόμη και αυτοβούλως) και όταν πρέπει να είναι βέβαιοι ότι θα βρει και πάλι την ακμάδα και την αποτελεσματικότητά του. Γιατί οι Έλληνες του εξωτερικού, ακόμη κι αν την καλημέρα την λένε good morning, παραμένουν Έλληνες βαθιά στην ψυχή τους! Και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ,  σε πείσμα όσων απεργάζονται σήμερα την απαξίωσή τους.