Άποψη: Είναι ώρα εθνικής προσπάθειας

Άποψη: Του Χρήστου Μαλασπίνα

Καθώς οι φλόγες -καταστροφικά δύσκολα και βασανιστικά αργά, δυστυχώς- έχουν αρχίσει τις τελευταίες ώρες να χαμηλώνουν, αλλά πάντως, εξακολουθούν να καίνε, και με τον φόβο του επερχόμενου νέου καύσωνα να επικρέμαται επί των εναπομεινάντων δασών μας, κάποιοι «ξύνονται στην γκλίτσα του τσοπάνη».  Κάποιοι εμφανίζονται ως «αγνές παρθένες» του δημόσιου βίου, αναζητώντας μέσα στα αποκαΐδια ερείσματα πολιτικής αντιπαράθεσης. Κάποιοι θέλουν να πιστεύουν ότι η μνήμη του λαού βρίσκεται σε λήθαργο…

Επειδή πολλοί την υπονοούν αλλά αποφεύγουν να την πουν με τ΄ όνομά της, η αλήθεια είναι πως οι φέροντες την (πολιτική, τουλάχιστον) ευθύνη για τους 125 νεκρούς στο Μάτι και τη Μάνδρα «δεν δικαιούνται δια να ομιλούν» ως θα έλεγε και ο αείμνηστος Μένιος Κουτσόγιωργας.

Αυτό δεν σημαίνει ότι δίνουμε «άφεση αμαρτιών» στους οποιουσδήποτε μπορεί να φέρουν σήμερα -θεσμικά ή εν τοις πράγμασι- οποιοδήποτε ποσοστό ευθύνης για την νέα εθνική καταστροφή. Είτε ανήκουν στους άρχοντες είτε συγκαταλέγονται σε μας,  τους αρχόμενους.  Και οι παντίες ευθύνες σε τούτο τον τόπο, είναι γνωστό ότι έρχονται από το παρελθόν και αναπαράγονται στο παρόν…

Σήμερα, ωστόσο, είναι ώρα εθνικής προσπάθειας για να αποφύγουμε τα ακόμη χειρότερα. Είναι ώρα συστράτευσης στον άνισο αγώνα με τα στοιχεία της φύσης που εκδικούνται τη ματαιοδοξία, την υπεροψία και τον αχαδελφισμό μας. Είναι ώρα μάχης για ένστολους και πολίτες. Η πολιτική ιστορία αυτού του τόπου έχει γραφτεί. Και η Ιστορία όταν γραφτεί, δεν ξεχνά. Δεν παραγράφεται. Και δεν ξαναγράφεται!

Η κριτική και η αυτοκριτική θα γίνουν. Επιβάλλεται να γίνουν. Αλλά όχι με σλόγκαν του τύπου «οι πολίτες δε βλέπουν αεροπλάνα να επιχειρούν». Καλό θα ήταν να διαθέτει η χώρα από ένα πυροσβεστικό αεροπλάνο και από μία δημοτική υδροφόρα έξω από την πόρτα κάθε σπιτιού που βρίσκεται, νόμιμα ή παράνομα, μέσα ή δίπλα στο δάσος. Ή να διαθέταμε από δυο-τρεις λόχους στρατιωτών να μαζεύουν καθημερινά τα σκουπίδια που εγκαταλείπουμε πίσω μας στα ανυπεράσπιστα δάση, σε κάθε μας «εξόρμηση στη φύση». Καλό θα ήταν να είχαμε αυστηρότερους νόμους για τους κάθε λογίς εμπρηστές. Να είχαμε συλλογικά ως λαός μεγαλύτερο σεβασμό προς τη φύση. Να είχαμε, ως παγκόσμια κοινωνία εθνών, περισσότερη περιβαλλοντολογική και οικολογική συνείδηση.

Αλλά μια και ο λόγος για τα πυροσβεστικά αεροσκάφη, να μεταφέρουμε εδώ, καταληκτικά, τα λόγια ειδικής περί τα δάση επιστήμονος. Μας έλεγε: «Η πυρκαγιά στο δάσος δεν σβήνεται από τα αεροπλάνα. Τα πυροσβεστικά αεροσκάφη κατεβάζουν σημαντικά το ύψος της φλόγας. Η φωτιά στα δάση σβήνεται από τις επίγειες δυνάμεις. Από τους Πυροσβέστες και τους εθελοντές που θα «χωθούν» στις ρεματιές και στις άλλες δύσβατες και δυσπρόσιτες περιοχές. Σβήνεται από την ανθρώπινη επέμβαση στον πυρήνα της φωτιάς, κάτω στο έδαφος. Εκεί επιτυγχάνεται ο περιορισμός της αναζωπύρωσης. Γι’ αυτό χρειαζόμαστε να δημιουργηθεί ένα Ειδικό Σώμα Δασοπυροσβεστών»…

Κοντά σ΄αυτά και η πρόληψη. Η αποψίλωση. Οι αντιπυρικές ζώνες.