Χρειάζεται ένας Ευρύς Θεσμικός διάλογος του Εθνικού Κέντρου με την Ομογένεια

Σκίτσο από patrisnews.com

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το αίτημα για τη δημιουργία Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού ήλθε και πάλι στην επικαιρότητα, αυτή τη φορά με άρθρο του προσφάτως επανεκλεγμένου Προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, κ. Βασίλη Παπαστεργιάδη. (Το άρθρο δημοσιεύεται σε παρακείμενη στήλη).

Θα υπενθυμίσουμε ότι πρόκειται για παλαιό αίτημα της ομογένειας, που έχει αναπαραχθεί πολλές φορές και από διαφορετικούς φορείς.  Και το οποίο από την έκδοσή της (2012)  κατ΄ επανάληψη έχει ζητήσει η «Panhellenic Post».   Ένα αίτημα, το οποίο, όπως αναφέρει στο άρθρο του ο κ. Παπαστεργιάδης,  «τον Νοέμβριο του 1948 η εφημερίδα «Ταχυδρόμος» της Αλεξάνδρειας δημοσίευε ένα άρθρο με τίτλο «Ανάγκη υπουργείου Αποδήμου Ελληνισμού». Ωστόσο, θα προσθέσουμε εμείς, ταυτόσημη ήταν και η θέση του μακαρίτη π. εκδότη του «Εθνικού Κήρυκος» της Νέας Υόρκης (1947-1977), Μπάμπη Μαρκέτου, αλλά και πολλών άλλων επιφανών ομογενών των ΗΠΑ και του υπόλοιπου κόσμου.

Την ίδια άποψη περί χρησιμότητας ενός Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού είχε διατυπώσει –πριν την μεθοδευμένη από την τότε κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ (2010) αδρανοποίησή του- και το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ). Και το είχε επαναδιατυπώσει η Γραμματέας του ΣΑΕ Δρ. Όλγα Σαραντοπούλου.

Πρόκειται, δηλαδή, για ένα παν-ομογενειακό αίτημα που απασχολεί τους απόδημους Έλληνες «εδώ και πολλές δεκαετίες», όπως σωστά αναφέρει ο κ. Παπαστεργιάδης. Ένα αίτημα, ωστόσο, το οποίο κανένα ελληνικό κόμμα και κανένας Έλληνας κυβερνήτης δεν έστερξε, όλες αυτές τις πολλές δεκαετίες, και μέχρι σήμερα,  να υιοθετήσει. Και, όπερ και το πλέον απογοητευτικό, να το αξιολογήσει σωστά και να διερευνήσει σοβαρά τις τεράστιες δυνατότητες που θα εμπεριείχε η υλοποίησή του για τον Οικουμενικό Ελληνισμό.

Στο άρθρο του ο κ. Παπαστεργιάδης παραθέτει μία συνοπτική εικόνα της δυνητικής προσφοράς ενός τέτοιου υπουργείου. Αλλά και, όπως ήδη από το 1978 έγραφε στο περιοδικό «Κρίκος» του Λονδίνου ο Μπάμπης Μαρκέτος, «…μόνο ένα Υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού θα κάλυπτε το κενό,  θα αξιοποιούσε στη πρέπουσα έκταση, αυτό το ανεκτίμητο  εθνικό κεφάλαιο, που λέγεται απόδημος Ελληνισμός».

Δυστυχώς, η σύσταση ενός υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού, και, μάλιστα (λέμε εμείς) με υπερκομματική ηγεσία,  ως εκ της φύσεώς του, έχει την …ατυχία να χρειάζεται τη στήριξη όχι μόνον ενός εμπνευσμένου πολιτικού ηγέτη ή μιας  μόνον παρατάξεως, αλλά του συνόλου τού πολιτικού κόσμου.

Διότι, ένα υπουργείο «υποχείριο» κομματικών ή ιδεολογικών βλέψεων, έρμαιο των πολιτικών σκοπιμοτήτων  του εκάστοτε πρωθυπουργού, ένα υπουργείο που ο ένας πρωθυπουργός θα το αποθεώνει και ο άλλος θα το υπό- στελεχώνει ή θα το θέτει «στα αζήτητα» ή θα το μετονομάζει κατά το δοκούν, που η μια κυβέρνηση θα ακυρώνει την πολιτική της προηγούμενης ή θα μεταλλάσσει νομοθετικά αυτά που έκανε η προκάτοχος, σε τίποτε απολύτως δεν θα εξυπηρετήσει τα καλώς εννοούμενα συμφέροντα της Ελλάδος και των Αποδήμων.

Αλλά ένα τέτοιο «διακομματικό» υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού, βρίσκεται -προφανώς- εκτός της πολιτικής μας κουλτούρας. Γι αυτό και δεν βρίσκει υποστηρικτές στα κόμματα. Διότι κάθε φορά που θα πρέπει να συνεννοούνται μεταξύ τους, θα έχουμε επανάληψη των φαινομένων του Νόμου για την ψήφο από το εξωτερικό. Θα τίθεται εξαιρέσεις, προϋποθέσεις και θα γίνονται κατά το κομματικό ψηφοθηρικό «συμφέρον» προσθαφαιρέσεις που, εν τέλει, θα αλλοιώνουν το σκοπούμενο. Όπως και έγινε με τον εκλογικό νόμο 4648/2021.

Χρειάζεται, λοιπόν, κατά την ταπεινή μας γνώμη, να ξεκινήσει ένας ευρύς θεσμικός διάλογος του εθνικού κέντρου με την ομογένεια. Ώστε να προκύψουν αποφάσεις και νομοθετήματα που θα έχουν την αποδοχή της ομογένειας, αλλά και της ευρείας πλειοψηφίας της Βουλής, επί εθνικής -και όχι κομματικής- βάσης. Μέχρι τότε,  η συζήτηση θα εξακολουθήσει να γίνεται για ένα Υπουργείο Απόδημου Ελληνισμού, που θα παρακολουθεί –σαν σύνδεσμος ηγετικής καθοδηγήσεως- τα επιτεύγματα της συλλογικής προσπάθειας της Ομογένειας, μέσα στα ευρύτερα πλαίσια του Οικουμενικού Ελληνισμού.