Γύρω από το “1ο Παγκόσμιο Πανομογενειακό Ιατρικό Συνέδριο”

ΓΝΩΜΗ: ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Το πρώτο «Παγκόσμιο Πανομογενειακό Ιατρικό Συνέδριο» με τίτλο «Ο Ιπποκράτης συναντά τον Αριστοτέλη», πέρασε στην ιστορία. Κατά γενική παραδοχή υπήρξε μία επιτυχημένη τριήμερη ελληνο- ομογενειακή εκδήλωση η οποία είχε έντονο ελληνο-αμερικανικό χαρακτήρα, «χάρη στις προσπάθειες του Δρα. Σπύρου Μεζίτη, προέδρου της Ομοσπονδίας Ελληνικών Ιατρικών Συλλόγων Βορείου Αμερικής, ο οποίος ένωσε τις δυνάμεις του με τη συντονίστρια επιστημόνων Βιοϊατρικής των ΗΠΑ Δρ. Αλεξάνδρα Τουρούτογλου, καθηγήτρια Νευρολογίας στο Χάρβαρντ και τον συντονιστή Ευρώπης χειρουργό στη Γερμανία Δρ. Αλέξη Θεοδώρου στην κινητοποίηση των ομογενών ιατρών από την Αμερική και τον Καναδά», όπως έγραψαν οι «anamniseis.net».

Η παρουσία κυρίως Ελληνοαμερικανών Ιατρών, ερευνητών και επιστημόνων στο Ιατρικό Συνέδριο δείχνει πόσο δύσκολο εγχείρημα είναι η διοργάνωση «παγκοσμίων» κινητοποιήσεων της ομογένειας, ιδιαίτερα σε χώρες στις οποίες οι ομογενείς μας δεν είναι δικτυωμένοι και οργανωμένοι. Ωστόσο, όπως επεσήμανε ο Δρ. Σπύρος Μεζίτης «τα Παγκόσμια Πανομογενειακά Ιατρικά Συνέδρια θα πρέπει να συνεχιστούν και αναβαθμιστούν προς όφελος της ενδυνάμωσης των δεσμών της απανταχού ελληνικής ιατρικής κοινότητας με την Ελλάδα».

Το Συνέδριο θύμισε ανάλογες εκδηλώσεις του αλήστου μνήμης Συμβουλίου Αποδήμου Ελληνισμού (ΣΑΕ) το οποίο εκτός των άλλων είχε οργανώσει σημαντικά δίκτυα συντεχνιακής υφής όπως π.χ. το Δίκτυο, Νεολαίας, Ιατρών κλπ., δημιουργώντας γέφυρες συνεργασίας που συγκροτούσαν τα “δίκτυα του Ελληνισμού” (ανθρώπινα, – Ληξιαρχείο του Ελληνισμού – μορφωτικά, εκπαιδευτικά, πολιτιστικά, επικοινωνιακά και επιχειρηματικά δίκτυα σχέσεων).

Η διαφορά έγκειται στο ότι το ΣΑΕ διαθέτοντας συντονιστές σε κάθε Ήπειρο, μπορούσε να κινητοποιεί τα δίκτυα απανταχού επί τη βάση μιας εθνικής στρατηγικής και με πλήρη αξιοποίηση αυτών των “ανοικτών” δικτύων/σχέσεων. Μπορούσε, έτσι, παράλληλα, να διατηρεί, ενδυναμώνει και εδραιώνει το ρεύμα φιλελληνισμού στις κοινωνίες τρίτων χωρών κι ιδιαίτερα των χωρών υποδοχής των μεγάλων συγκεντρώσεων του Ελληνισμού, όπως ανέφερε και η ιδρυτική του διακήρυξη.

Δίχως «ΣΑΕ» τα συνέδρια, όπως και να τα ονομάσει κανείς, αποτελούν  μία επαγγελματική σύναξη με καθαρά συντεχνιακό (και όχι εθνικό) χαρακτήρα. Παρά ταύτα, εάν από τα Συνέδρια αυτά προκύπτουν αξιόλογα επιστημονικά κλπ. αποτελέσματα, και χρήσιμα είναι και καλώς γίνονται.

Αναζητώντας στο συγκεκριμένο Ιατρικό Συνέδριο το «δια ταύτα»,  η υπογραφή της ιδρυτικής διακήρυξης για το «Αριστοτέλειο Κέντρο Ανθρώπινης Ανάπτυξης», εκτιμούμε ότι είναι το μόνο παραχθέν ουσιαστικό αποτέλεσμα.  Το Κέντρο αυτό θα δημιουργήσει ένα δίκτυο συνεργασιών κυρίως με τις Ελληνικές Κοινότητες, την Ελληνορθόδοξη Εκκλησία κ.α. και θα χορηγεί υποτροφίες σε ομογενείς και άλλους πολίτες από τις εν λόγω χώρες ώστε να σπουδάσουν στο Α.Π.Θ., θα ενισχύει νέους επιστήμονες, ιατρούς, ιερείς και δασκάλους ώστε να μεταβούν στις χώρες αυτές και να παραμείνουν για συγκεκριμένο χρονικό διάστημα υλοποιώντας δράσεις, έργα και προγράμματα του Κέντρου.

Φιλόδοξος στόχος, που αφορά, όμως, στις επιδιώξεις του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και που το μέλλον θα δείξει εάν και υπό ποιες συνθήκες θα επιτευχθεί. Διότι πολλά «Συνέδρια» μέχρι σήμερα, παγκόσμια ή τοπικά έχουν πραγματοποιηθεί δίχως να υπάρξει η αναμενόμενη συνέχεια. Άλλωστε, αυτό τούτο το εγχείρημα του ΣΑΕ δεν επιβίωσε καθώς το 2010 η τότε κυβέρνηση (ΠΑΣΟΚ) το υποχρέωσε σε αναγκαστική απραξία.  Οι όποιες προσπάθειες επανασύστασής του απέτυχαν μέχρι σήμερα, με σημαντικότερη από αυτές το Νομοσχέδιο του Κων. Τσιάρα (2012) για την αλλαγή του Νόμου 3480/2006, που δεν πρόλαβε να κατατεθεί προς ψήφιση στη Βουλή, καθώς ο τότε ανασχηματισμός της κυβέρνησης της ΝΔ, έφερε εκτός του Υπουργείου Εξωτερικών το νυν Υπουργό Δικαιοσύνης.

Επίσης, φιλόδοξο και το εγχείρημα (με τεράστιες, όμως, δυσκολίες) να καταγραφούν οι ελληνικής καταγωγής ιατροί του κόσμου ενώ θα περιμένουμε να δούμε και τα summer schools, τα οποία, ως ειπώθηκε, θα συμβάλλουν στη δικτύωση μεταξύ φοιτητών και πανεπιστημιακών ιδρυμάτων. Παράλληλα, από το νέο έτος θα διοργανώνονται «Development Days» στη Θεσσαλονίκη, μια διοργάνωση η οποία θα απευθύνεται σε φοιτητές και νέους επιστήμονες από αυτές τις χώρες.

Συμπέρασμα, το πρώτο «Παγκόσμιο Πανομογενειακό Ιατρικό Συνέδριο» καταγράφτηκε ως μία οργανωτικά επιτυχής προσπάθεια τα αποτελέσματα της οποίας θα τα δούμε στο μέλλον.

ΥΓ:Ι. Απορία: η λέξη Πανομογενειακό στην προκειμένη περίπτωση δεν σημαίνει ομογενείς Ιατροί από ΟΛΟ τον κόσμο; Αν έτσι είναι, τότε ο όρος «Παγκόσμιο» στην ίδια φράση σε τι χρειάζεται;

ΙΙ. Θα το ξαναγράψουμε: Ο Υμνος προς τον Απόδημο Ελληνισμό γράφτηκε το 1948 από τους μουσουργό Μανώλη Καλομοίρη και τον ποιητή ακαδημαϊκό Σωτήρη Σκίπη κατόπιν παρακλήσεως του αειμνήστου ομογενή εκδότη Μπάμπη Μαρκέτου.

Παραθέτουμε τον προτελευταίο στίχο, όπως έχει καταχωρηθεί στο ομογενειακό περιοδικό “Κρίκος” του Λονδίνου  (Νοέμβρης-Δεκέμβρης 1978, σελίδα 28).

«Χαίρε, Υπερπόντιε Ελληνισμέ,

Μεγάλε, Μετανάστη.

Στη μνήμη σου τη θύμηση

Κράτει, καλέ μου κράτει….».

Ό,τι άλλο νεώτερο δεν είναι ύμνος. Είναι, κατά την γνώμη μας, άσμα.