Σατιρίζοντας: Το μυστικό της …φωτογραφίας!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Με πλατύ χαμόγελο, με ύφος οικείο, «γεία σου μεγάλε» και με φόντο όσο γίνεται …πιασάρικο, από την πλευρά του επισκέπτη και με χαμόγελο συγκατάβασης, με ύφος «ούφ!  Άντε να τελειώνουμε» και με φόντο σημαιοστολισμένο, από την πλευρά του οικοδεσπότη,  η φωτογραφία πάρθηκε, η επίσκεψη αποτυπώθηκε και  …από δω πάν κι οι άλλοι!

Σας θυμίζει κάτι αυτή η «μαγική εικόνα»; Μαγική γιατί συχνά ό,τι απομένει από μία τέτοια επίσκεψη είναι η …φωτογραφία! Αδιάφοροι διάλογοι, ανούσια ευγένεια, και μόλις κλείνει πίσω τους η πόρτα «μην είδατε τον Παναή»… Ομογενείς και γηγενείς παράγοντες, παλιοί συμμαθητές ή απλώς γνώριμοι, στις φωτογραφίες παίρνουν μυθικές διαστάσεις! Κυρίως όταν τις τροφοδοτείς με μυστήριο!

Μα είναι τόσο απροκάλυπτα «στημένο» το σκηνικό, που κάποτε κάποιος οικοδεσπότης ρώτησε το περιβάλλον του, μετά από μία επίσκεψη που δέχθηκε από ομογενή: «Μα καλά, τι ήλθε να κάνει; Τι ήθελε;» Αφελές ερώτημα! Μα είναι πρόδηλο: Τη Φωτογραφία! Ξέρετε τι «αντικλείδι» είναι μία φωτογραφία με ένα «αναγνωρίσιμο» πρόσωπο; Ανοίγει μέχρι τις …πιο βαριές πόρτες! Μη σας πω και πόρτες …ασφαλείας!

Βάζεις τη φωτογραφία με τον άλφα ή δείνα «μεγαλοσχήμονα» στο πορτοφόλι σου, στο  γραφείο σου, στο προφίλ σου. Έτσι, χωρίς λόγια… Και αφήνεις τη φαντασία όσων τη βλέπουν να …οργιάζει!

– ΄ Έχει υψηλές διασυνδέσεις, σου λέω παιδάκι μου…

– Και συ που το ξέρεις;

–  Ω! Μα σου λέω τον είδα φωτογραφία με τον …

Με τον, με την, εδώ και στο εξωτερικό, η φωτογραφία έχει την ίδια αξία.  Όπως και το τηλεφώνημα σε υψηλά πρόσωπα… Συχνά η φωτογραφία διευκολύνει το τηλεφώνημα!

-Ντριιιννν. Καλημέρα σας. Λέτε παρακαλώ στον … ότι θα πάω στην Ελλάδα να συναντήσω τον… Θέλει μήπως κάποιο μήνυμα να του μεταφέρω; Κι όταν, κάποτε, του ανατεθεί αυτό το «κάτι», συνήθως  …χαιρετίσματα στην εξουσία ή κάτι άλλο  -ανάλογο και εντελώς ασήμαντο- ο «κομίζων το μήνυμα» ταξιδεύει στην Ελλάδα, όπου θα έφθανε έτσι κι αλλιώς, τηλεφωνεί στο γραφείο του τάδε και λέει αφοπλιστικά στην Γραμματέα: Ξέρετε, έχω μήνυμα από τον τάδε για τον … και πρέπει να τον δω να του το επιδώσω. Είναι εξαιρετικά επείγον…

Κάπως έτσι κλείνονται κάποιες συναντήσεις, γίνονται ορισμένες επαφές και η φάμπρικα με τις φωτογραφίες-αντικλείδια καλά κρατεί.

Ακόμη και πόρτες εργασίας είναι πιθανό να ανοίξει μία φωτογραφία με υψηλό δημόσιο πρόσωπο.

Θα ρωτήσετε και ο φωτογραφιζόμενος γιατί δέχεται; Μα είναι αυτονόητο. Όταν είσαι αναγνωρίσιμος, ηθοποιός, συγγραφέας, επιστήμονας, η φωτογραφία  αποτελεί αναπόσπαστο μέρος της αναγνωρισιμότητάς σου. Όταν είσαι πολιτικός, η φωτογραφία είναι η «τροφή» των ψηφοφόρων σου. Και όταν είσαι δικτάτορας (ονόματα όπως θα προσέξατε δεν γράφουμε!) είναι το άσφαιρο όπλο της επιβολής σου! Δεν έχει σημασία με ποιον φωτογραφίζεσαι. Σημασία έχει να φωτογραφίζεσαι! Να μπαίνει η «φάτσα» σου όσο συχνότερα γίνεται στα ΜΜΕ. Ακόμη και δι’ ασήμαντον αφορμή ή με ασήμαντο πρόσωπο!

Και σημασία έχει, φυσικά, το «μυστικό της φωτογραφίας». Να χαμογελάς σε στιλ Τζοκόντας. Να μην μπορεί αυτός που θα βλέπει τη φωτογραφία να είναι σίγουρος τι θέλεις να πεις με το ύφος σου. Όπως άλλωστε κάνουν με τον συνομιλητή τους!.. Μετά τη συνάντηση ουδείς θυμάται τι ακριβώς συζητήθηκε! Κάποτε…

Γι αυτό και οι περισσότερες συναντήσεις τέτοιου είδους μένουν μόνο στις …φωτογραφίες. Και μάλιστα, χωρίς λόγια!..

Έτσι τροφοδοτείς το θυμικό του κόσμου. Διαφορετικά σε ξεχνάει ακόμη και η μάνα που σε γέννησε!..