ΓΝΩΜΗ: Καλοδεχούμενη η έκκληση του κ. Αλιβιζάτου έστω και εάν αποδειχθεί αναποτελεσματική

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η έκκληση του συνταγματολόγου Νίκου Αλιβιζάτου να διεκδικήσουν οι απόδημοι συντονισμένα από τον πολιτικό κόσμο της γενέτειρας να εγκρίνουν μια τροπολογία στον υπάρχοντα νόμο, η οποία βασισμένη στην απόδειξη του τόπου γεννήσεως (αστυνομική ταυτότητα) θα παράσχει την δυνατότητα στους ομογενείς να ασκήσουν τα εκλογικά τους δικαιώματα από τον τόπο διαμονής τους, θα μπορούσε να αποτελέσει όντως μία λύση διεξόδου στο αδιέξοδο που έχει δημιουργηθεί με τις προϋποθέσεις και τους αποκλεισμούς του 4648/2019 Νόμου.

Ωστόσο, φοβούμεθα πώς η παρότρυνση του κ. Καθηγητή προς την Ομογένεια «να διεκδικήσουν συντονισμένα» από τον πολιτικό κόσμο της γενέτειρας την αλλαγή του εκλογικού Νόμου, θα πέσει στο κενό.

Αφενός, η Ομογένεια τούτη την ώρα δεν βρίσκεται στα καλύτερα επίπεδα «συντονισμού» της και, επομένως, μάλλον δύσκολο είναι να δημιουργηθεί «ακαριαία» μία  παν-ομογενειακή ηγεσία που θα μπορούσε να προβεί σε ένα τέτοιο διάβημα προς την Κυβέρνηση των Αθηνών.  Και, αφετέρου, ακόμη και εάν ήθελε (μακάρι) συμβεί, πάλι η «παρέμβαση» της ομογένειας, κατά την άποψή μας, δεν θα είχε κανένα αποτέλεσμα.

Ας αντιληφθούμε το πρόβλημα στη ρίζα του. Διότι μόνο τότε θα υπάρξουν ελπίδες ότι θα μπορέσουμε –κάποτε στο μέλλον- και να το ξεπεράσουμε.

  1. Τα κόμματα της Αντιπολίτευσης και (ας μιλήσουμε ευθέως) ιδιαίτερα, ΚΚΕ και ΣΥΡΙΖΑ, δεν θέλουν να ψηφίζουν ΟΛΟΙ οι ομογενείς. Μόνον όσοι έφυγαν από την πατρίδα πρόσφατα  λόγω της οικονομικής κρίσης. Και όσοι από τους Απόδημους Έλληνες  βρίσκονται σε άμεση επαφή (πήγαινε-έλα) με την Ελλάδα. Και αυτό για καθαρά κομματικούς λόγους. Εκτιμούν ότι στις τάξεις τους θα βρουν και «δικές» τους ψήφους.
  2. Για να εγκριθεί μια τροπολογία στον υπάρχοντα νόμο, έστω και τριών αράδων, απαιτούνται 200 ψήφοι τουλάχιστον. Με δεδομένη την άρνηση της αντιπολίτευσης να συμφωνήσει, κάθε αλλαγή είναι ανέφικτη. (Και εδώ είναι το λάθος της Κυβέρνησης που «πέρασε» ένα Νόμο με την «φρούδα ελπίδα» (η χαμένη ελπίδα) ότι θα μπορέσει να τον βελτιώσει στο μέλλον)…  Όσο τα κόμματα της αριστερής – σοσιαλιστικής  ιδεολογίας θα αρνούνται, ο Νόμος ΔΕΝ ΑΛΛΑΖΕΙ).

Βέβαια,  υπάρχουν και άλλες δυσκολίες. Διότι το να διευκολυνθεί η ψήφος από το εξωτερικό, επιθυμητό είναι μεν, αλλά, σύμφωνα με την πλειοψηφική άποψη των Αποδήμων,  όχι και το αποκλειστικά ζητούμενο.  Διότι χωρίς την ταυτόχρονη δυνατότητα να ψηφίζουν οι Έλληνες Ψηφοφόροι του Εξωτερικού για την εκλογική Περιφέρεια στην οποία είναι εγγεγραμμένοι το εκτιμούν ως “δώρο-άδωρον”.  Το να ψηφίζεις κομματικό ψηφοδέλτιο Επικρατείας, δεν εξομοιώνει την ψήφο σου με την ψήφο του Απόδημου ο οποίος θα ταξιδέψει στην Ελλάδα ή με την ψήφο του Έλληνα ψηφοφόρου. Και οι δύο θα μπορούν να εκλέγουν βουλευτές, ενώ οι υπόλοιποι ομογενείς από το εξωτερικό ουσιαστικά θα εκλέγουν κόμματα.

Οι αποκαλούμενοι κατ΄ ευφημισμό  «βουλευτές Ομογένειας» θα είναι διορισμένοι από τον αρχηγό του Κόμματος (ομογενείς ή και όχι)  και σε καμιά περίπτωση δεν θα μπορεί να είναι συνολικά περισσότεροι από τέσσερις, αφού ούτε όλα τα κόμματα σχηματίζουν ψηφοδέλτιο Επικρατείας (μόνο όσα κατεβάζουν υποψήφιους στις μισές, τουλάχιστον, εκλογικές Περιφέρειες)  ούτε οι εκλόγιμοι θα είναι περισσότεροι από ένας σε κάθε ψηφοδέλτιο Επικρατείας.

Τέλος, για να πούμε τα σύκα-σύκα και τη σκάφη-σκάφη, δεν θα βρείτε πολλούς υποψήφιους (κυρίως νέους)  βουλευτές πρόθυμους να διεκδικήσουν την εκλογή τους μακριά από τις Περιφέρειές τους, όπως θα είναι οι Απόδημοι ψηφοφόροι.

Είθε οι παραπάνω σκέψεις μας να αποδειχθούν λάθος.  Μακάρι η έκκληση του έγκριτου συνταγματολόγου κ. Αλιβιζάτου να βρει την πρέπουσα  ανταπόκριση στην ομογένεια και να φέρει το ορθό αποτέλεσμα στην γενέτειρα. Αν έτσι ήθελε, τύχη αγαθή, να εξελιχθούν τα πράγματα, πρώτοι εμείς θα χειροκροτήσουμε, έστω και την “κουτσή” ψήφο των Αποδήμων.

Διότι, ως έχουν σήμερα τα πράγματα, μερικές χιλιάδες ψήφοι από το εξωτερικό ασφαλώς και δεν θα αντιπροσωπεύουν τις εκατοντάδες χιλιάδες Απόδημους Έλληνες Ψηφοφόρους και τα εκατομμύρια ομογενών μας… Γιατί κάποια κόμματα δεν το αντιλαμβάνονται αυτό; Ότι, δηλαδή, δεν είναι εθνικά χρήσιμο να υποβαθμίζουμε τον εκτός συνόρων Ελληνισμό;