Η κατά Θουκυδίδη έννοια του «λέγοντας την αλήθεια» για την ομογένεια – ΤΡΙΤΟ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Στην προταθείσα, στο πρώτο μέρος του άρθρου, συνέντευξη και ομιλία του, ο ομογενής, Νίκος Μούγιαρης, αναφέρθηκε στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία της Αμερικής τονίζοντας πως «…Αν και θεματοφύλακες της ελληνικής γλώσσας και παιδείας, προτιμούν να κλείνουν σχολεία και να χτίζουν μεγαλοπρεπείς εκκλησίες».

Συνεχίζοντας την παράθεση «διαφορετικών πραγμάτων» προσβλέποντες στο κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια», την ίδια εκκλησιαστική «φιλοσοφία» είχε και ο Μακαριστός Ιάκωβος. Τον Αύγουστο του 1974, οδήγησε σε ναυάγιο τριήμερη υπό τον Πρωθυπουργό, Κων. Καραμανλή, κυβερνητική σύσκεψη στην Αθήνα, με τη συμμετοχή όλου του τότε υπουργικού Συμβουλίου, του ιδίου, του Μπ. Μαρκέτου και του τότε προέδρου της Τράπεζας της Ελλάδος Ξεν. Ζολώτα, με αντικείμενο την έκδοση ομογενειακού ομολόγου. Άρκεσε, στη σύσκεψη, η φράση του Ιακώβου «και το τελευταίο πένι της ομογένειας ανήκει εις την Εκκλησίαν της» για να τιναχτούν όλα στον αέρα! (σ.σ. Ανέκδοτη εργασία Μπ. Μαρκέτου που αφορά την εν λόγω περίοδο).

Η Εκκλησία πάντα είχε το νου της στην ελληνική Παιδεία, με τα απογευματινά της Σχολεία. Αλλά, από την άλλη μεριά, χρειάστηκε στο πηδάλιο η παρουσία του εμπνευσμένου λαϊκού, Νίκου Ανδριώτη, για να αποκτήσει  η ομογένεια το μοναδικό ελληνοαμερικανικό λύκειο στις ΗΠΑ, το σχολείο της κοινότητας του Αγίου Δημητρίου, στην Αστόρια (1979).

Πέρα, λοιπόν, από τους θεσμούς και τα ιδρύματα, εκείνο που «μετράει» είναι η παρουσία στο τιμόνι τους μιας στιβαρής, πατριωτικής ηγετικής πνοής. Πράγματι τα σχολεία σήμερα κλείνουν. Και τότε είχαν, όμως, σοβαρά προβλήματα. Σήμερα, ομογενειακά ιδρύματα όπως ο «Εθνικός Κήρυκας», προτιμούν να ξοδεύουν τα χρήματα που εισπράττουν από την ομογένεια, ενδυναμώνοντας την υλικοτεχνική τους υποδομή και βελτιώνοντας την εμφάνισή τους. Επί Μπ. Μαρκέτου, όμως, αρκούσε «η πτωχή εμφάνιση της εφημερίδος, από την παλαιότητα του πιεστηρίου της» προκειμένου να περισσέψουν κάποια χρήματα για να προσφέρει η εφημερίδα «…συστηματική οικονομική ενίσχυση στο παλαιότερο ελληνικό σχολείο της Νέας Υόρκης Ο ΠΛΑΤΩΝ» .

Ή για να αναλαμβάνει την ευθύνη να εξασφαλίσει τα μέσα (30.000 δολάρια της εποχής) για μια πρόσθετη τριετία  διδασκαλίας της Ελληνικής, στο Κολλέγιο BARNARD του Πανεπιστημίου Κολούμπια της ΝΥ!  Έγραφε, τότε, η Πρόεδρος του Κολλεγίου, μεταξύ άλλων, σε επιστολή της : «…Αυτή είναι η πρώτη φορά στη σταδιοδρομία μου, κατά την οποία εφημερίδα έδωσε δικά της χρήματα και ανέλαβε να συλλέξει  ποσά από τους αναγνώστες της για ένα από τα ακαδημαϊκά μας τμήματα…» (Μάρθα Πήτερσον, 18 Σεπτεμβρίου 1974).

Σήμερα, μπορεί να έχουμε ελληνοαμερικανούς στον κατάλογο των 500ων πλουσιοτέρων Αμερικανών,  οι Έδρες Ελληνικών Σπουδών στα αμερικανικά Πανεπιστήμια, όμως, κλείνουν η μία μετά την άλλη, ελλείψει οικονομικών πόρων…

Δυστυχώς, δε, οργανώσεις όπως η ΑΗΕΡΑ επίσης σπεύδουν (άγνωστον γιατί) να συγχρηματοδοτήσουν την ανέγερση Εκκλησίας στην Νέα Υόρκη -που καμία έχει σχέση με τον Άγιο Νικόλαο που καταπλακώθηκε από τους δίδυμους Πύργους. Θα λέγαμε και καμία σχέση με την Ορθοδοξία, αλλά ας μην το παρακάνουμε…

Αυτό, λοιπόν, είναι ένα τέταρτο «διαφορετικών πραγμάτων» κατά τον Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια», γεγονός.

Είπε, το Μάϊο του 2010 ο Μανώλης Βελιβασάκης  και προσυπέγραψε δηλώνοντας και ο ίδιος παθών, ο διάδοχός του Πολ Κοτρότσιος το 2015, πως : «Δεν επιτελέσαμε έργο γιατί δεν καταφέραμε να συμφωνήσουμε και να καταρτίσουμε προγράμματα και να εργασθούμε συλλογικά κι αρμονικά. Χάσαμε πολύτιμο χρόνο σε καβγάδες, πισώπλατα μαχαιρώματα και τηλεφωνικές συνωμοσίες».

Δεν έχουμε λόγους να αμφισβητήσουμε τα λεγόμενά τους. Θα αντιπαραθέσουμε, όμως, μία πέμπτη δέσμη «διαφορετικών πραγμάτων» προσβλέποντες πάντα στο κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια».

Αφορά τα δεινά του καθημερινού φθοροποιού αλληλοφαγώματος μεταξύ των δύο –τότε- ημερησίων εφημερίδων της ΝΥ, του Εθνικού Κήρυκα και της Ατλαντίδος (1947). Αντιδικίες της χειρότερης μορφής και  της κατώτερης προσωπικής στάθμης. Που δηλητηρίαζαν, φανάτιζαν και εξαγρίωναν την Ομογένεια. Και όμως, ήταν ανάγκη να λείψει η διχόνοια, να επικρατήσει πρόσφορο κλίμα για τη δημιουργία ομογενειακής ενότητας. Αυτό υπήρξε κύριος σκοπός  και βασική επιδίωξη του Μπ. Μαρκέτου όταν ανέλαβε την εφημερίδα τον Μάρτιο του 1947. Με πρωτοβουλία του ήλθε σε συνεννόηση με τον Σόλωνα Βλαστό (που εξέδιδε την Ατλαντίδα) και τον έπεισε να σταματήσει η απαράδεκτη αυτή τακτική που διήρκησε τριαντατρία ολόκληρα χρόνια, από την έκδοση του Εθνικού Κήρυκα, 1915-1947.

Σημαίνει αυτό, κατά την άποψή μας, πως η ηγετική πνοή και η κοινή λογική όταν υπάρχουν,  μπορούν να αποτελέσουν τη λύση για όλα τα μικρά και τα μεγάλα προβλήματα.

Δυστυχώς, αυτό είναι μία ακόμη πλευρά του πολύπλευρου προβλήματος που αντιμετωπίζει η Ομογένεια σήμερα. Οι ηγετικές προσωπικότητες, με κύρος, δύναμη και γνώσεις, όταν υπάρχουν (και υπάρχουν πολλές στον ευρύτερο ομογενειακό χώρο), προτιμούν να διαπρέπουν στην πολιτική και στον επιχειρηματικό-εμπορικό-ακαδημαϊκό τομέα και να μην κατατρίβονται με τα ομογενειακά κοινά.

Αυτό συμβαίνει όχι μόνον στην Αμερική. Στις περισσότερες παροικίες. Φωτεινή εξαίρεση  αποτελεί η περίπτωση του προέδρου της Ελληνικής Κοινότητας Μελβούρνης, Βασίλη Παπαστεργιάδη. Η δική του ηγετική – ενωτική παρουσία επέτρεψε στην παροικία να αποκτήσει τον ουρανοξύστη της, το πολιτιστικό της κέντρο και να απολαμβάνουν μία σειρά διευκολύνσεων οι νέοι Έλληνες μετανάστες στον Νέο Κόσμο.

Φθάσαμε, έτσι, στην έκτη παράθεση «διαφορετικών πραγμάτων» προσβλέποντες στο κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια». Σήμερα κάθε πρόεδρος μικρής ή μεγάλης Κοινότητας, μικρού ή μεγάλου Συλλόγου μικρής ή μεγάλης Ομοσπονδίας ακολουθεί την προσωπική του «γραμμή». Είτε αυτή αφορά την αποστολή βοήθειας προς την γενέτειρα, είτε την ψήφο των Αποδήμων Ελλήνων ψηφοφόρων, είτε όποιο άλλο ζήτημα απασχολεί τις σχέσεις Ελλάδος-Ομογένειας.

Έχουμε, έτσι μια πανσπερμία θέσεων, απόψεων και προτάσεων. Από την διανομή …180 κοτόπουλων σε δεινοπαθούντες Έλληνες, μέχρι την ψήφο, πως την θέλει ή την ονειρεύεται ο καθένας, το Συμβούλιο Απόδημου Ελληνισμού (ΣΑΕ) αν πως και πότε θα ανασυνταχθεί,  το Ίδρυμα Απόδημου Ελληνισμού αν και πως θα επαναλειτουργήσει κλπ. Κανένας συντονισμός, καμία συμφωνία, κανένα πρόγραμμα καμία συλλογική, ομαδική και αρμονική συνεργασία.  Όπως θα ΄λεγε και ο εθνικός μας ποιητής, «…και διηγώντας τα να κλαις»…

Οι Σύλλογοι, οι Ομοσπονδίες, τα Σωματεία, όλα κινούνται υποτονικά, αποσυσπειρωτικά, με έριδες ανάμεσά τους, με διχόνοια ακόμη και μέσα στα προεδρεία τους! Αυτοσχεδιάζουν αντί να οραματίζονται. Αναβάλλουν, αντί να πράττουν. Τους λείπει η έμπνευση, η κατανόηση, η ανοχή στο νέο, στο καινούργιο. Τους τυραννάει ο φόβος του άγνωστου.

Αδυνατούν, έτσι, να προσελκύσουν νέους ανθρώπους, ενώ αποκαρδιώνουν και όσους λίγους αφιλοκερδώς προσέρχονται, αφιερώνοντας από τον ελάχιστο ελεύθερο χρόνο τους υπέρ του κοινού σκοπού.

Με τι να τους κρατήσουν; Μόνη σύνδεση με την Ελλάδα οι τοπικοί χοροί και τα τραγούδια. Δηλαδή τα πανηγύρια. Που είναι κι αυτά καλοδεχούμενα και χρήσιμα, άλλα όχι μόνον αυτά.

Σιγά-σιγά προσεγγίζουμε το έβδομο «διαφορετικών πραγμάτων» κατά τον Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια», γεγονός.

Γιατί δεν βοηθούν οι Απόδημοι την Ελλάδα; Το ερώτημα δέχεται αντιστροφή: Γιατί η Ελλάδα δεν βοηθάει τους Απόδημους; Γιατί δεν προχωρεί στη σύσταση ενός υπερκομματικού υπουργείου Αποδήμου Ελληνισμού; Γιατί δεν τους διευκολύνει με την ψήφο;

Θυμίζει το αυγό του Κολόμβου. Πρώτα έκανε η κότα τ΄ αυγό ή το αυγό την κότα; Ό,τι απ΄ τα δύο και εάν συνέβη, βέβαιο είναι ότι «..το εθνικό κέντρο δεν προβληματίστηκε ποτέ με την απαιτούμενη σοβαρότητα μπροστά στη σημασία και τη βαρύτητα που είχε ανέκαθεν για το Έθνος ο Ελληνισμός του εξωτερικού. Ούτε στο απώτερο παρελθόν, ούτε στο πρόσφατο, ούτε και μέχρι τώρα». Λόγια γραμμένα από τον Μπ. Μαρκέτο ήδη πριν από 53 χρόνια στις στήλες του γνωστού αρχαιότερου Λογοτεχνικού περιοδικού «ΝΕΑ ΕΣΤΙΑ».

Όλα αυτά ισχύουν από τότε και μέχρι σήμερα. Σαν να μην πέρασε ούτε μια μέρα… Σαν να μην άλλαξε ούτε μία κυβέρνηση…

Τίποτε δεν συγκίνησε την κεντρική πολιτική σκηνή. Ούτε ο άθλος του Εμπάργκο, που μάλλον προβλημάτισε παρά ευχαρίστησε την κυβέρνηση Καραμανλή (1978) η σθεναρή αντίσταση της ομογένειας όταν ο Πρόεδρος Φόρντ, σε συνεννόηση με την Αθήνα, αλλά εν αγνοία του «ελληνικού λόμπι» πίεζε για την ανατροπή του στη Γερουσία,  με (κρυφό)  αντάλλαγμα την επανεισδοχή της Ελλάδας στο στρατιωτικό σκέλος του ΝΑΤΟ.

Όπως και όταν χάναμε το όνομα «Μακεδονία» το 1993 στα Ηνωμένα Έθνη. Όταν το «ελληνικό λόμπι», πάλι σε μυστική συνεργασία με το «εθνικό κέντρο»,  προσπαθούσε να πείσει τους λίγους «επιφανείς» ομογενείς να πιέσουν τον Κλίντον να αποσύρει την γραπτή υπόσχεσή του ότι δεν θα αναγνώριζε επί των ημερών του η Αμερική Κράτος με το όνομα Μακεδονία!

Αγγίξαμε, ήδη, την όγδοη παράθεση «διαφορετικών πραγμάτων» προσβλέποντες στο κατά Θουκυδίδη «λέγοντας την αλήθεια». Το εθνικό Κέντρο δεν φρόντισε ποτέ να αποκτήσει επαγγελματικό λόμπι ο ελληνισμός στις ΗΠΑ, στα πρότυπα των Ισραηλιτών, μία μόνον οργάνωση λόμπι των οποίων απασχολεί 2.000 άτομα προσωπικό, διαθέτει 33 γραφεία και εκατομμύρια δολάρια προϋπολογισμό! Αντίθετα, το Ελληνικό Εθνικό Κέντρο μάλλον προτιμούσε (και προτιμά) ερασιτεχνικό λόμπι ομογενών «προσωπικοτήτων», για να τους έχει «του χεριού του»!..

ΘΑ ΣΥΝΕΧΙΣΟΥΜΕ ΑΥΡΙΟ