ΑΝΑΛΥΣΗ: Η ομογένεια μοιάζει ακέφαλη, έστω και εάν ξεχωρίζουν ορισμένες αξιόλογες μονάδες

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Η επικοινωνία του δημοσιογράφου με το αναγνωστικό του κοινό είναι «θείο δώρο». Δίνει δύναμη, έμπνευση και νόημα σ΄ αυτό που κάνει. Είτε συμφωνεί κανείς μαζί του, είτε διαφωνεί, το αποτέλεσμα είναι ίδιο. Προάγει το διάλογο, δημιουργεί νέες ιδέες αλλάζει τα δεδομένα.

ΓΝΩΜΗ: Ομογενειακός «πυρετός» στην Ελλάδα του καύσωνα, το άρθρο αυτό αφορά το σχόλιο του Σωτήρη Δελή, ομογενή βουλευτή από τη Σουηδία. Αναφέρει:

Sotiris Delis μαζί με Whia Padee.

«Η Ομογένεια ήταν, είναι και θα είναι το μεγαλύτερο και μέχρι τώρα αναξιοποίητο κεφάλαιο της Μητροπολιτικής Ελλάδας.
Ο λόγος δε που παραμένει αναξιοποίητο είναι κατά κύριο λόγο η έλλειψη σεβασμού, θέλησης, παραδοχής και αποδοχής, εκτός από παχιά λόγια, από τις μέχρι τώρα ελληνικές κυβερνήσεις προς την Ομογένεια.

Μια Ομογένεια που κρατούσε, κρατά και θα συνεχίζει να κρατά τις αξίες του Ελληνισμού όπου και να βρίσκεται. Η συμπεριφορά της Μητρόπολης μέσω των κυβερνήσεων της μέχρι τώρα στην Ομογένεια αποτελεί για μένα όνειδος και τίποτε παραπάνω».

Ξεστρατίζουμε, λίγο από την υποχρέωση που έχουμε αναλάβει να συνεχίσουμε σήμερα το ανωτέρω άρθρο μας, για να ασχοληθούμε, κατά προτεραιότητα, με δύο θέματα: Το Σχόλιο Δελή και την Γενική Συνέλευση ΣΑΕ Ωκεανίας. Έτσι κι αλλιώς, η Μεσσηνιακή αμφικτιονία συνεχίζεται και σήμερα Κυριακή και το Συνέδριο των Ποντίων ξεκινάει σήμερα τις εργασίες του. Επίσης, στην Αθήνα θα φθάσει σήμερα ο Διαμαντής Γκίκας των Θεσσαλών ενώ ολοκλήρωσε την Παρασκευή 4 Αυγούστου, τον κύκλο μαθημάτων του και το θερινό σχολείο 2017 της Παμμεσσηνιακής Ομοσπονδίας Αμερικής-Καναδά. Οπότε, αύριο θα μπορέσουμε να γράψουμε περισσότερα για όλα αυτά.

Επιστρέφουμε, λοιπόν, στο σχόλιο του βουλευτή Σουηδίας, Σωτήρη Δελή.

Πριν από τον Σωτήρη Δελή, ένας άλλος μεγάλος Έλληνας της ομογένειας, ο δημοσιογράφος- εκδότης Μπάμπης Μαρκέτος, το 1955 από τις στήλες της Νέας Εστίας, εμέμφετο, επίσης, το ελληνικό κράτος για την αδιαφορία του να εκλαϊκεύσει το Ομογενειακό έπος. Καυτηρίαζε τους πνευματικούς ανθρώπους της γενέτειρας, οι οποίοι ελάχιστα εμπνεύσθηκαν από τον Απόδημο Ελληνισμό. Και τις ελληνικές κυβερνήσεις που ποτέ δεν απέδωσαν έμπρακτα την πρέπουσα σημασία, σ΄ αυτό, που χρόνια πολλά αργότερα (2008), ένας άλλος επίσης σημαντικός Έλληνας, ο πρώην υπουργός Νικόλαος Μάρτης θα αποκαλούσε «ατομική βόμβα» της Ελλάδος. Την Ομογένεια! Τα έχουμε γράψει όλα αυτά στην PanhellenicPost. (https://www.panhellenicpost.com/2012/11/08/οι-Σελληνοαμερικανοί-ιστορία-του-απ-50/

Για την απροθυμία του ελληνικού κέντρου να παρακολουθήσει με το επιβαλλόμενο ενδιαφέρον την πορεία όλων των ξενιτεμένων τέκνων του (σ.σ. το ίδιο τείνει θα συμβεί και με τους μορφωμένους νεομετανάστες) ο Μαρκέτος ήταν συγκεκριμένος: Έγραφε: «Συγκριτικά με τους άλλους ευρωπαϊκούς και ασιατικούς πληθυσμούς, ο ελληνισμός έρχεται πρώτος και στο έμβασμα προς τον συγγενή και στο κοινωφελές τοπικό έργο, τον εθνικό έρανο και γενικά τον εθνικό ζήλο, που τον φέρει θερμό συμπαραστάτη και ασίγαστο συνήγορο των ελληνικών εθνικών αιτημάτων κοντά στις κυβερνητικές υπηρεσίες της Αμερικής, στον Αμερικανό πολιτικό, το δημοσιογράφο, τον πελάτη του μαγαζιού του, το φίλο, το γείτονά του».

Και πρόσθετε:“Ωστόσο, ο Ελληνισμός της Αμερικής παντού στην Ελλάδα και περισσότερο στην πρωτεύουσα είναι  γνωστός ελάχιστα και επιπόλαια. Η ηγεσία της Ελλάδος πολιτική και πνευματική τον αγνοεί. Και πάντως τον κρατεί σε απόσταση. Το χωριό βέβαια γνωρίζει και τιμά τους ξενιτεμένους του. Η οικογένεια ακόμη  περισσότερο. Ούτε όμως το χωριό, ούτε και η οικογένεια κι ούτε, πολύ περισσότερο, η κοινωνία του χωριού και της πόλης γνωρίζουν τον Απόδημο Ελληνισμό σαν προσπάθεια και μόχθο, σαν ενιαίο σύνολο και σαν συνέχεια, τέλος, του ελληνικού εθνικού συνόρου. Η πολιτεία καθεύδει. Ο Έλληνας δάσκαλος κι ο καθηγητής δεν έχουν να πουν τίποτε στους μαθητές και  φοιτητές. Οι Ελληνες λογοτέχνες διανοούμενοι το ίδιο.”

Σαν να ήταν χθες… Κι ας έχουν περάσει 62 ολόκληρα χρόνια!

Έκτοτε, όμως, και ειδικότερα, από  τη δεκαετία του ’90 διαμορφώθηκε μία νέα πραγματικότητα. Αυτή του Συμβουλίου Αποδήμου  Ελληνισμού (ΣΑΕ). Ενα μετέωρο βήμα αμφιβόλου σκοπιμότητας και αποτελεσματικότητας εξαρχής, καθώς δεν του δόθηκε, άλλωστε, η οφειλόμενη δυνατότητα να παράσχει ουσιαστικό έργο, έξω από τις δημόσιες σχέσεις των καλών εντυπώσεων και των μη αμφισβητούμενων αγαθών προθέσεων της εκάστοτε ηγεσίας του, όπως έχουμε ξαναγράψει.

Το ΣΑΕ, κυνηγημένο στο ξεκίνημά του από την Εκκλησία, αποκομμένο από την πλειοψηφία των ομογενών, χωρίς δυνατότητα να καταστεί οικονομικά αυτάρκης οργανισμός και, επομένως, παραμένοντας υποτελής στην κυβέρνηση των Αθηνών, ήταν αδύναμος να παράγει πολιτική σκέψη και στρατηγική. Την οποία, θα μπορούσε να προβάλει και να προωθήσει και στους δύο πόλους της ελληνοαμερικανικής πραγματικότητας.

Ήδη το ΣΑΕ, τελεί υπό καθεστώς μιας ιδιότυπης ομηρίας από τις ελληνικές κυβερνήσεις οι οποίες, από το 2010 ευαγγελίζονται την αλλαγή του Νόμου του 2006 που διέπει τη λειτουργία του, χωρίς, όμως, να προχωρούν ωσάν να θέλουν να το αφανίσουν δίχως και να αναλάβουν το κόστος να το διαλύσουν!

Μόνον το 2012 ο τότε Υφυπουργός Εξωτερικών της ΝΔ, Κων. Τσιάρας, μιλώντας και με τα άλλα κόμματα, έφτιαξε νομοσχέδιο, το ανάρτησε στη διαφάνεια, συγκρότησε Οργανωτική και Συντονιστική Επιτροπή και πάνω που όλοι πίστεψαν ότι επιτέλους θα είχαμε έναν νέο νόμο για το ΣΑΕ, ο Αντώνης Σαμαράς ανασχηματίζοντας την κυβέρνησή του, άφησε εκτός τον Κων. Τσιάρα και το έτοιμο νομοσχέδιο πέρασε στα αζήτητα!

Τέσσερα χρόνια αργότερα, και ενώ το ΣΑΕ εξακολουθεί να λειτουργεί κανονικά στις Περιφέρειες Ωκεανίας-Άπω Ανατολής, Ν. Αμερικής, Χωρών πρώην Σοβιετικής Ένωσης, ο επιφορτισμένος με τον Απόδημο Ελληνισμό υφυπουργός Εξωτερικών Τέρενς Κουίκ ευαγγελίζεται νέο νόμο.

Με αφορμή ακριβώς την Γενική Συνέλευση του ΣΑΕ Ωκεανίας, σημειώσαμε χθες στο σχετικό κείμενο:  «ΥΓ: ΡΗΡ. Ο κ. Τέρενς Κουικ -και ορισμένοι ομογενείς φίλοι του από την Νέα Υόρκη- θέλουν να μας πείσουν ότι το ΣΑΕ «είναι νεκρό».  Το καλύτερο -και εντιμότερο- που έχουν να κάνουν, είναι με βάση τον υφιστάμενο Νόμο 3480/2006, να προχωρήσουν στην κήρυξη Γενικής Συνέλευσης,  να εκλεγεί νέο Προεδρείο και να συντελεστεί η όποια τροποποίηση του νόμου, με το ΣΑΕ εν λειτουργία.

Έτσι κι αλλιώς, ας το πάρουν απόφαση: Αν δεν επιχορηγηθεί το ΣΑΕ τουλάχιστον για δύο χρόνια λειτουργίας, δεν είναι δυνατόν, να οδεύσει προς την αυτοχρηματοδότησή του».

Αυτά γράφαμε χθες, αυτά υπογράφουμε και σήμερα. Το πώς μπορεί να μεθοδευτεί η λύση αυτή που προτείνει η ΡΗΡ είναι εύκολο και οι αρμόδιοι το ξέρουν. Το θέμα, μαζί και το πρόβλημα, είναι να το θελήσουν. Και δεν το θέλουν! Ή δεν το μπορούν!

Ανεξαρτήτως, όμως, της τύχης του ΣΑΕ, παραμένει επίκαιρο πάντα το αίτημα της ομογένειας για την σύσταση Υπουργείου Απόδημου Ελληνισμού, αντί του οποίου έχουμε μόνον Γραμματεία Απόδημου Ελληνισμού.

Εάν υπήρχε ένα υπουργείο, τα μεγάλα και εκκρεμή εδώ και χρόνια ζητήματα της ομογένειας, θα είχαν διευθετηθεί. Η συνεργασία θα ήταν άμεση και αποδοτική. Σε όλους τους τομείς θα υπήρχε πρόοδος σημαντική. Οι υπηρεσίες θα ήταν συγκεντρωμένες. Όλα θα ήταν αμφίπλευρα ευκολότερα και αποδοτικότερα.

Επίσης η ψήφος για τους απόδημους Έλληνες ψηφοφόρους είναι ένα άλλο μικρό-μεγάλο θέμα. Με εξαίρεση τη Νέα Δημοκρατία (που έχει δύο φορές καταθέσει σχετικό Σχέδιο Νόμου στη Βουλή) όλα τα άλλα κόμματα φοβούνται την ψήφο των εκτός Ελλάδος ψηφοφόρων. Και προσχηματικά αποφεύγουν να διευκολύνουν τους απόδημους να ψηφίζουν από τον τόπο όπου ζουν. «Μετρούν τα κουκιά» και δεν τους βγαίνουν! Είναι χαρακτηριστική η ατάκα υπουργού του ΠΑΣΟΚ «να ξεκινήσουμε πρώτα με ψήφο στους απόδημους της Ευρώπης»… Σ.σ. Εκεί άθροιζαν περισσότερες θετικές για το ΠΑΣΟΚ ψήφους!

Στο θέμα της ψήφου προστίθεται τώρα και το κεφάλαιο «νεομετανάστες». Κοντά μισό εκατομμύριο νέοι επιστήμονες ή σπουδαστές με εξειδίκευση έχουν φύγει στο εξωτερικό να βρουν απασχόληση. Όλοι αυτοί, ηλικίας 25-40 χρονών, ΕΙΝΑΙ ΨΗΦΟΦΟΡΟΙ ΕΓΓΕΡΑΜΜΕΝΟΙ ΣΤΟΥΣ ΕΚΛΟΓΙΚΟΥΣ ΚΑΤΑΛΟΓΟΥΣ! Κάποιοι από αυτούς ψήφισαν στις πρόσφατες εκλογές. Στις επόμενες, εάν δεν προχωρήσει το νομοσχέδιο για την ψήφο των Αποδήμων, θα καταγραφούν στους ΑΠΕΧΟΝΤΕΣ!

Θα χάσουν, δηλαδή τα κόμματα συνολικά έναν αριθμό ψήφων πολύ κοντά στις 250.000 με 350.000, σε σχέση με τις προηγούμενες εκλογές! Θα το αντέξουν;

Με τούτα και με κείνα, κατάφεραν οι ελληνικές κυβερνήσεις της τελευταίας 40ετίας (συμπεριλαμβανομένης και της σημερινής) να διαιρέσουν, να αποδυναμώσουν και να αδρανοποιήσουν τις ομογενειακές οργανώσεις. Να τις μετατρέψουν σε φαντάσματα του παρελθόντος. Και τους σοβαρούς ομογενείς να τους απομακρύνουν από τα ομογενειακά κοινά. Αυτή είναι η αλήθεια.

Έτσι σήμερα η ομογένεια μοιάζει ακέφαλη, έστω και εάν εδώ και κει σε κάποιες Ηπείρους πιο πρόσφατων μεταναστευτικών προορισμών ξεχωρίζουν ορισμένες πολύ αξιόλογες μονάδες, που δεν έχουν ακόμη απαυδήσει με το σύστημα και δραστηριοποιούνται επιτυχώς. Λείπει, όμως, η συνεννόηση, ο συντονισμός και η κοινή δράση.

Εφαρμόζεται από το μητροπολιτικό κέντρο το διαίρειν και βασίλευε; Ή πρόκειται περί ανικανότητας;