Στοχασμοί: Στη μέρα που ξημερώνει

Στη μέρα που ξημερώνει όνειρα άλλα δεν κάνω! Αυτά, θα πρέπει πια να κατακλύζουν τις νύχτες μου αν σοβαρή υπόσταση έχουν. Για την πραγματοποίησή τους όμως κινητοποιούμαι, για να μην μείνω ένας απλός ονειροπόλος της μέρας.
Στη μέρα που ξημερώνει, όσο δύσκολο και αν είναι, προσπαθώ να μην της μεταφέρω τις μέρες που έχουνε περάσει. Αλλιώς, τις ίδιες μέρες θα ξαναζήσω και αυτό δεν μου ακούγεται και τόσο εποικοδομητικό.
Στη μέρα που ξημερώνει, λέω να πάω επιτέλους για εκεί που θέλω. Γι αυτό κρατάω ένα εστιασμένο βλέμμα, αφήνοντας ανάλαφρα παραπέρα τις επιρροές που δεν μπορώ να αποφύγω φροντίζοντας να μην με αγγίζουν ιδιαίτερα. Αν δεν βαδίζω για εκεί που θέλω, θα πάω για εκεί που μου λένε.
Στη μέρα που ξημερώνει, μπορώ να διαλέγω μεταξύ των αγκαθιών και των λουλουδιών. Ίσως και τα δύο να βρίσκω στο διάβα μου, αλλά είναι ευθύνη μου το πιο από τα δύο θα κρατήσω και θα πρέπει να αναλογίζομαι συνέχεια αν στα χέρια μου θέλω να έχω πληγές ή άρωμα.
Στη μέρα που ξημερώνει, ανοιχτά αφήνω τα παράθυρα του μυαλού μου, ώστε οι αέρηδες να σκορπίσουν τα σκουπίδια του λογικού μου. Ίσως έτσι με λίγο συναίσθημα περισσότερο να βαδίσω.
Στη μέρα που ξημερώνει, βγαίνω βόλτες στα μπαλκόνια της συνείδησή μου, έτσι ώστε ο ήλιος να φωτίσει τα σκοτάδια που κουβαλάω. Μόνο να τα φωτίσω αναζητώ και όχι να τα κάψω. Όλες οι στιγμές, οι αποφάσεις και τα βιώματα που έζησα έχουν την αξία τους.
Αυτή η μέρα που ξημερώνει, είναι μια απλή μέρα, μια καινούρια εβδομάδα, ένας νέος μήνας, ένας χρόνος που προστίθεται, ή ακόμα και η επόμενη στιγμή που χαράζει.