ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Εγώ δεν θέλω σπίτι…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τη σημαία της επανάστασης σήκωσε ο Αλέξης Τσίπρας. Ως νέος πολιτικός (στα χρόνια) που το αίμα του «βράζει» (τι βράζει, κοχλάζει) ξεσπάθωσε ως άλλος γιαλαντζί Αρματολός του 1821  εναντίον του «εχθρού».

Όχι των Τούρκων. Μ΄ αυτούς κουμπαριάσαμε… Και, πως το ΄πε, α, ναι, θα κάνει, λέει  «μορατόριουμ». Καλά, ε, τους κούφανε!  Αφού να φανταστείτε, οι Τούρκοι μόλις άκουσαν τη φοβερή λέξη «μορατόριουμ», κόντεψαν να τα κάνουν πάνω τους! (Όχι από φόβο, από… χαρά!)

Ούτε εναντίον των Σκοπιανών. Μ’ αυτούς, κάτι άνω, λίγο κάτω, λέει ότι θα τα βρει. Και… κάγχασε το παγκόσμιο φιλοθεάμον κοινό!

Πρώτον, γιατί με κάτι τέτοιες «παλληκαριές» οι Σκοπιανοί νιώθουν δικαιωμένοι. Και όσο νομίζουν ότι δικαιώνονται, τόσο οχυρώνονται πίσω από το «Δημοκρατία της Μακεδονίας» και δεν χαμπαριάζουν γρι…

Δεύτερον, διότι αυτό το «ολίγη (μερίδα!) από γιουβέτσι» ίσως ικανοποιεί τις γαστρονομικές ορέξεις του προέδρου του ΣΥΡΙΖΑ. Ουδόλως, όμως, συνιστάται για την περίπτωση. “Άνω Μακεδονία”, όπως λέμε άνω Πετράλωνα… Που σημαίνει υπάρχουν και κάτω Πετράλωνα. Όπως υπάρχουν και Σάλωνα. Μόνο που εκεί σφάζουν αρνιά…

Αμ, εκείνο το «18 Ιουνίου δεν θα υπάρχει μνημόνιο», πολύ το χάρηκε κάθε πικραμένος (και ο συνονώματος Πρωθυπουργός!). Ξέρετε τι θα πει να ξαναδούν στα χέρια τους οι μικρο-συνταξιούχοι και οι μισθωτοί το μισθό τους όπως ήτανε προ Μνημονίου εποχή; Να, αφού το γράφω και με παίρνουν τα ζουμιά…

Ξέρετε τι αγαλλίαση αισθάνθηκαν όλοι οι  άνεργοι που θα τους διπλασιάσει σε χρόνο και θα τους αποκαταστήσει σε χρήμα το επίδομα; Αμ, που θα το δώσει και στους ελεύθερους επαγγελματίες, που λόγω το «μπλοκάκι» δεν το εδικαιούντο;

Και ‘γω, Πρόεδρε, που δύο χρόνια τώρα είμαι άνεργος με μηδέν εισόδημα και με δύο παιδιά και που έλεγαν ότι δεν δικαιούμαι επίδομα ανεργίας λόγω το «μπλοκάκι», θα το πάρω αναδρομικά; Αλήθεια, πότε να περάσω από την Κουμουνδούρου να το εισπράξω, Πρόεδρε;

Αυτή η ιστορία παροχών Τσίπρα μου θυμίζει ένα ανέκδοτο επί χούντας. Θα το πω, κι ας είναι σόκιν:

Περνούσε κάποτε ένας ηλικιωμένος έξω από το υπουργείο του Παττακού και είδε πολύ κόσμο να συνωστίζεται σε μια ατέλειωτη ουρά.

-Τι περιμένουνε όλοι αυτοί εδώ; Ρώτησε έναν γραβατωμένο κύριο που είχε το κουμάντο, πρωτοπαλίκαρο του υπουργού έμοιαζε ή γραμματικός του…

-Ο υπουργός μοιράζει σπίτια.

-Αλήθεια, Και αυτοί τι περιμένουν;

-Καλά, κουτός είσαι; Του λέει. Να πάρουν σπίτι…

-Μόνο σπίτια μοιράζει; Τον ξαναρώτησε.

-Μόνο σπίτια. Γιατί, εσύ τι θέλεις;

-Εγώ, ξέρετε… (κομπιάζει, βήχει, ξεροκαταπίνει)…  εγώ δεν θέλω σπίτι…

-Και τι θέλεις;

-Να εγώ είχα ένα ατύχημα και ξέρετε… έχασα το ένα α….ι!

-Α, ναι, καθίστε στη σειρά, πίσω από τον τελευταίο.

-Μα γιατί να καθίσω; Εσείς μου είπατε ότι δίνει μόνο σπίτια… Εγώ δεν θέλω σπίτι. Ένα α…ι θέλω!

-Βρε, κάθισε στη σειρά που σου λέω…

-Μα δε θέλω σπίτι…

-Βρε, κάτσε εκεί. Κουτός είσαι; Τι νομίζεις ότι θα πάρουν όλοι αυτοί που περιμένουν; Από ένα α…ι!

Κάθε ομοιότητα με πρόσωπα και πράγματα είναι εντελώς συμπτωματική, για να εξηγούμαστε.

Άλλωστε, οι ξένοι, αλλά και οι Έλληνες πίστεψαν όσα είπε ο κ. Τσίπρας. Γι αυτό κατέρρευσε το Χρηματιστήριο και γι αυτό μας δείχνουν όλοι τώρα την έξοδο…

Όχι του Μεσολογγίου. Άλλωστε είπαμε, με Αρματολούς ο νεότερος (στα χρόνια) πολιτικός, ουδεμία σχέση. Εκείνη του Ευρώ εννοούν. Που μας γυρίζει στην αλήστου μνήμης δραχμούλα. Όχι που είχε κάτι το νόμισμα. Μια χαρά ήτανε και μακάριοι όσοι το είχαν. Τότε, όμως. Όχι αύριο.

Πα, πα, πα γκρίνια…  Μόνο να, αν μας έλεγε μετά την καταγγελία του Μνημονίου και αφού δόση γιόκ, που θα βρεί την Παρασκευή 29 Ιουνίου τα χρήματα να πληρώσει μισθούς και συντάξεις, τότε μάλιστα. Θα του βγάζαμε το καπέλο…