ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ: Να τα εκατοστήσεις…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ξέρω, φίλε μου, ξέρω. Πρωϊ-πρωϊ  μπήκες στο Ίντερνετ και έψαξες να βρεις στη στήλη τα χρόνια πολλά! Δεν τα είδες και κατσούφιασες! Τώρα, εν μέσω άγριας λιτότητας, με το ένα πόδι εντός και το άλλο εκτός Ευρώ πόσο μυαλό θέλεις να μου μείνει;

Κάθε άνθρωπος –άνδρας ή γυναίκα- έχει πρόβλημα με την ηλικία του. Δεν το ομολογεί, αλλά το έχει. Οι γυναίκες  την κρύβουν. Νομίζουν ότι έτσι δεν φαίνεται. Οι άνδρες, την χλευάζουν!  Νομίζουν ότι έτσι την ξορκίζουν.

Τα νιάτα είναι όπως  η τιμή: Η τιμή, τιμή δεν έχει και χαράς τον που την έχει! Όλα έπρεπε να σταματούν στο 40. Μέχρι εκεί να καταμετρούσαμε την ηλικία. Από κει και πάνω να ισχύει το «όσο φαίνομαι»!

Γιατί, αλήθεια, γιορτάζουμε τα γενέθλια; Τι ακριβώς πανηγυρίζουμε; Τα χρόνια που έφυγαν ή αυτά που θα έλθουν;  Γιατί αν πανηγυρίζουμε γι αυτά που έφυγαν σημαίνει ότι δεν ήταν καλά και άρα δικαίως το γιορτάζουμε. Αλλά αν πανηγυρίζουμε γι αυτά που θα έλθουν,  πώς προεξοφλούμε  ότι θα είναι καλύτερα;  Τι  είναι  τα χρόνια;  Κεριά που τα έβλεπε μπρος και πίσω του ο Καβάφης;

Το πρόβλημα είναι ότι φοβόμαστε όχι τα χρόνια, αλλά τον καθρέφτη! Αυτό που δείχνουμε θέλουμε να είναι πάντα μικρότερο από αυτό που είμαστε…

‘Ετσι,  δεν θα ρωτήσω πόσα κεράκια θα σβήσεις, φίλε μου. Όσα και να ναι, πολύ περισσότερα είναι αυτά που θα έρθουν. Αρκεί να είναι και καλύτερα.

Να πως κάνουμε ας πούμε με την ΕΜΥ; Την ρωτάμε ποτέ τι καιρό έκανε πέρυσι; Τι καιρό θα κάνει αύριο μας ενδιαφέρει. Αν ο καιρός μπροστά είναι καλύτερος, αυτό μετράει,  σ΄ αυτό προσβλέπουμε και σ’ αυτό υπολογίζουμε.

Όπως και στην Οικονομία.   Θα πάει καλύτερα;  Θα πετύχουμε την ανάπτυξη που όλο γι αυτήν μιλάμε και ποτέ δεν την βλέπουμε;  Θα βελτιωθεί το βιοτικό μας επίπεδο που μέχρι στιγμής έχει πάρει την κατρακύλα και δεν λέει να σταματήσει πουθενά; Ούτε ένας βράχος βρε παιδιά δεν βρίσκεται στο κατέβασμα; Τίποτε;

Τίποτε να σταματήσει το φυλλορρόημα της ζωής;   Κανείς δεν μπορεί να βρει τον τρόπο κάθε δύο χρόνια να μετράνε για ένα;  Τι άδικος που είναι ο χρόνος! Τα καλύτερα βρίσκονται κοντά στο τέλος όταν εσύ είσαι αποκαμωμένος, με ζάχαρο και τριγλυκερίδια, με πίεση και με καρδιά και δεν μπορείς να απολαύσεις πια τίποτα!..

Και να έχει γίνει δίπλα σου και η θάλασσα γιαούρτι!  Και να περνούν οι είκοσι Μάηδες και να ανταγωνίζονται τους σαράντα που όμοια έχουν κοντή …θωριά και αναψοκοκκινισμένα μουτράκια!

Και συ, φίλε,

«…μεσ’ των  άθλιων γηρατειών την καταφρόνια

να σκέφτεσαι πόσο λίγο χάρηκες τα χρόνια

που είχες και δύναμη και θάρρος και ομορφιά»!..

Αλλά φίλε αγαπητέ μου, ξεχάστηκα. Εσύ, και όχι εγώ, έχεις γενέθλια!  Και συ ακόμη είσαι στο ανέβασμα…

Να τα εκατοστήσεις!