Καλό ταξίδι Γιώργο Λαζαρίδη…

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Φίλε Γιώργο, φίλε Λαζαρίδη,  καλό σου ταξίδι… Αλήθεια, Γιώργο, τα γυαλιά σου τα πήρες μαζί; «Μέσα» από αυτά πάντα έβλεπες τον κόσμο. «Μέσα» από αυτά έγραφες για χρόνια το χρονογράφημα στην «Πρωϊνή», την  εφημερίδα που εκείνα τα χρόνια ήταν το «στέκι» μας.

Τα έγραψες ΟΛΑ, Γιώργο. Με λίγες λέξεις  τα είπες ΟΛΑ. Θυμάμαι εκείνο το αμίμητο που είχες γράψει: Η Ελλάδα, είναι η χώρα του στυπόχαρτου!..

Πράγματι!  Πόσο γρήγορα τα ξεχνάμε ΟΛΑ, στην Ελλάδα!

Όταν σου είπα στο τηλέφωνο, τον περασμένο Απρίλη (2012) ότι θα έκανα απόπειρα να βγάλω ηλεκτρονική εφημερίδα, θυμάμαι μου είπες: Μπράβο Χρήστο! Προχώρα και θα βοηθήσουμε…

Και τι έκανες, Γιώργο; Κάτι πολύ ανθρώπινο. Κάτι που μου είπε πολλά. Έγραψες σε μία κόλλα χαρτί ένα δακτυλογραφημένο συστατικό γράμμα  (έμεινες πιστός εραστής της γραφομηχανής, Γιώργο, όλα τα χρόνια!) στον τότε υπουργό Τουρισμού, τον φίλο μας, όπως πίστευες, τον Γιώργο Νικητιάδη.

Πολυάσχολος πλέον, υπουργός γαρ, σε πίκρανε,  που ποτέ  δεν σου απάντησε. Ούτε σε μένα. Αλλά εγώ εύκολα το ξεπέρασα. Εσύ  πίστευες  περισσότερο στους ανθρώπους…

«Δεν έχεις γίνει υπουργός, γι αυτό», σου είπα όταν σε επισκέφθηκα στο σπίτι σου στο Χαλάνδρι. Δεν πειράζει, σου είπα, εγώ θα προχωρήσω και θέλω να γράφεις και συ, Γιώργο «μέσα από τα γυαλιά σου» πάντα.

Η εφημερίδα βγήκε, ο Γιώργος δεν έγραψε. Δεν φταίει εκείνος. Εμένα με πήραν από κάτω οι έγνοιες… Βαρειά η καλογερική, γαρ! Και γίνεται ασήκωτη όταν πορεύεσαι χωρίς βοήθεια…

Φίλε Γιώργο,

Εσύ, καλύτερα από τον καθένα ξέρω από εκεί που είσαι, θα χαίρεσαι που σε αποχαιρετώ με σάτιρα. Γνήσιο τέκνο της εσύ!  Και τι δεν είχες γράψει!  Έχω στη βιβλιοθήκη μου όλα τα βιβλία σου που μου είχες χαρίσει με αφιέρωση.  Δεν θυμάμαι, σε πήρα ποτέ να σου πω πόσο είχα γελάσει με όσα έγραφες;

Αλλά, Γιώργο, σε θυμάμαι και στις δύσκολες στιγμές, την περίοδο του ‘90. Τότε που είχαμε τα προβλήματα με την άλλη άκρη του Ατλαντικού. Ποτέ δεν έχασες το χιούμορ σου. Ακόμη και όταν θύμωνες. Και θύμωσες πολύ όταν πολύ αργότερα, έχασες τη γυναίκα σου!

Ευτυχώς δεν σ΄ άφησε μόνο…  Χαιρόσουνα την οικογένειά σου. Τώρα, θα ξανασμίξετε οι δυο σας.

Εσύ έφυγες, Γιώργο. Να δούμε εμείς που μείναμε πως θα ξεπεράσουμε τα δύσκολα.

Ελπίζω, από κει που θά ΄σαι,  να βλέπεις  το εφημεριδάκι, Γιώργο. Συγγνώμη φίλε μου που δεν έβγαλα γέλιο. Δεν ήταν εύκολο. Α, και όπως έλεγες Γιώργο, όταν σε ρωτούσαν πότε ξεκουράζεσαι- δούλευες συνεχώς και αδιακόπως… «όσο σκέφτομαι  πόσο θα ξεκουράζομαι όταν πεθάνω, τσιγκουνεύομαι  ακόμα και το δευτερόλεπτο που πάει για ξεκούραση»…

Δεν ξέρω, Γιώργο αν, όπως πάλι έγραφες, «…ήσουν μιά πολύ συνηθισμένη περίπτωση, αφού μέχρι τώρα δεν τιμήθηκα  ούτε με το βραβείο Νόμπελ, δεν είμαι γενικός γραμματέας κανενός κοσμοσωτήριου οργανισμού, δεν αποασχόλησα τα εξώφυλλα του <Λάιφ>  του <Νιουσγουικ> ή άλλου κοσμικού περιοδικού και δεν έγινα ακόμη πρωθυπουργός. Αυτά δε συμβαίνουν. Ούτε και πρόκειται».

Εμείς που σε γνωρίσαμε και συνεργαστήκαμε μαζί σου, όσοι είδαν τα θαυμάσια έργα σου και η ομογένεια που σε διάβασε, θα σε θυμώμαστε σαν μία πολύ ασυνήθιστη δημιουργική  περίπτωση.

ΥΓ: Μετα θάνατον δεν γίνονται αποδεκτά τα δημόσια εύσημα!