Η ώρα η καλή!

ΣΑΤΙΡΙΖΟΝΤΑΣ

Η ώρα η καλή

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Η ρετσίνα έρρεε. Το ίδιο και η μπύρα. Ανταγωνίζονταν και τα δύο επάξια το εθνικό ποτό της Ελλάδος, το …ουϊσκι!..

Η κουβέντα κι αυτή ελληνοπρεπής: Ρε μ….α, ο ένας. Ρε π….η ο άλλος. Στην Ελλάδα, για τη γλώσσα των νέων, όλοι οι άνδρες είμαστε ή μ… ή π… Καμιά φορά και τα δύο μαζί!

Έτσι εξηγείται και η υπογεννητικότητα!..

Το σκηνικό, ε, αυτό κι αν ήτανε πέρα για πέρα ελληνικό. Ένα νησάκι του Αργοσαρωνικού, ο Πόρος, παραθαλάσσια, μικρό στρογγυλό τραπεζάκι μπλε, καρέκλες ψάθινες στο ίδιο χρώμα του ουρανού και της θάλασσας.

Κι ένα απαλό αεράκι ίσα που έσπαγε την υγρή νυχτερινή ζέστη του 15Αυγούστου… Τίποτε δεν είναι πιο ρομαντικό από ένα  τέτοιο βραδάκι. Το λιψό φεγγάρι μόλις είχε βγει και έπαιζε κρυφτό με το θαλασσινό νερό. Στην Ελλάδα όλοι παίζουμε το κρυφτό: Οι γυναίκες από τους άνδρες, οι πολιτικοί από τους ψηφοφόρους και οι πολίτες από την Εφορία!

Περίεργο, κανείς δεν θέλει να πληρώνει φόρους στην Ελλάδα. Ούτε καν το Άγιον Όρος!.. Μάλλον πρέπει να τους κάνει κάποιο σεμινάριο ο Ύψιστος…

Μετά τις πρώτες επαναλαμβανόμενες φιλοφρονήσεις, κάποιος από τη διπλανή παρέα ρώτησε: Τι θα γίνει, θα βουτήξουμε;

Τούτοι ήθελαν να βουτήξουν νυχτιάτικα στη θάλασσα. Κάποιοι άλλοι βουτάνε μέρα-μεσημέρι πορτοφόλια, αυτοκίνητα, διαβατήρια, ό,τι ήθελε βρεθεί στο οπτικό τους πεδίο…

Το τηλεφώνημα μου ήλθε από καλή φίλη που μένει στη Βοστώνη:

-Του αδελφού μου του κλέψανε το διαβατήριο στην Αθήνα…

-Ε, είπα εγώ, θα βγάλει άλλο…

-Θέλουν τρεις μήνες, με αποπήρε…

-Στα ελληνικά προξενεία θέλουν μέχρι και έξι χρόνια, την «κάρφωσα» εγώ…

-Ναι, αλλά σε τρεις βδομάδες παντρεύομαι με θρησκευτικό γάμο…

-Ε, άντε, η ώρα η καλή, είπα εγώ, πειραγμένος  που έπρεπε να φύγει από την Ελλάδα, να φθάσει μέχρι την Αμερική για να …παντρευτεί! Χάθηκαν τα κοροΐδα στην Αθήνα;

-Άκου, πρέπει να είναι εδώ για το γάμο ο αδελφός μου! Κάνε κάτι…

-Σαν τι; Να του νοικιάσω αεροπλάνο;

-Έλα, άσε τα αστεία (το κατάλαβε! Ζήτω!..). Μπορείς να βοηθήσεις να βγάλει άμεσα νέο διαβατήριο;

-Αν του δώσω το δικό μου, πειράζει;

-Το χαβά σου εσύ, πλάκα κάνεις…

-Όχι, τώρα μιλάω σοβαρά, πες του να μου τηλεφωνήσει να δω τι μπορεί να γίνει…

Αναστεναγμός ανακούφισης από την  άλλη άκρη του σύρματος. Σαν να το είχε πάρει κιόλας το διαβατήριο ο αδελφός της…

Τώρα, μεταξύ μας, πέρασαν τρεις μέρες και ακόμη ο αδελφός δεν μου έχει τηλεφωνήσει… Άστε που δεν νομίζω ότι μπορώ να κάνω κάτι, αλλά γιατί να μην δώσω λίγη ελπίδα;

Η Μέρκελ είμαι;

(Όχι, φιλενάδα, καμία σχέση η στήλη με την πραγματικότητα, Έτσι μου βγήκε!)

Η ώρα η καλή!