Χωρίς αιδώ…

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Για μια ακόμη φορά, η πολιτική ζωή στην Ελλάδα χτυπάει «κόκκινο».

Με αφορμή  αδιερεύνητες ή εν πάση περιπτώσει, αδιασταύρωτες ή –εάν έτσι προτιμάτε- επί του παρόντος αστήριχτες καταγγελίες,  εκτοξεύονται κατηγορίες κατά επωνύμων πολιτικών για ξέπλυμα μαύρου χρήματος, παράνομο πλουτισμό κλπ.

Με αιωρούμενες στο πουθενά (;) λίστες  που αφορούν –υποτίθεται- εν εξελίξει ελέγχους  του ΣΔΟΕ,  η υπόληψη προσώπων πετάγεται στα σκουπίδια. Η οικογενειακή γαλήνη θρυμματίζεται. Και η υποψία γίνεται απόδειξη… Πάλι καλά που δεν γίνεται και Γκιλοτίνα!

Και όλα αυτά, χωρίς αιδώ και χωρίς ενδοιασμούς, από ανθρώπους που θέλουν να θεωρούνται ως καταξιωμένοι δημοσιογράφοι, πρότυπα για νέους τους οποίους και διδάσκουν!..

Αλλά, και από την άλλη πλευρά, άνθρωποι οι οποίοι κατέχουν περίοπτες θέσεις ευθύνης στην πολιτική ζωή του τόπου, ηγετικές προσωπικότητες από τις οποίες θα ανέμενες τουλάχιστον αυξημένη υπευθυνότητα, ψυχραιμία και νηφαλιότητα, σε απογοητεύουν.  Αντί απαντήσεων, με την πρώτη δημοσίευση, παντελόνια «κατέβηκαν», ύβρεις και απειλές «φτερούγησαν»  και ενώ η χώρα ζει στιγμές ένδοξης κοκορομαχίας, κάποιοι βρήκαν την ευκαιρία και «έσκασαν» και τη λίστα με τα νέα μέτρα…

Το ερώτημα δεν  είναι εάν έχει ή δεν έχει δικαίωμα ο δημοσιογράφος να αποκαλύψει.  Αυτό είναι η δουλειά του. Το ερώτημα είναι εάν σε τούτη τη χώρα υπάρχει ένας εισαγγελέας να τους σταματήσει όλους από τον ολισθηρό κατήφορο που έχουν πάρει…

Πώς είναι δυνατόν μια απλή καταγγελία να μετατρέπεται σε …αποδεικτικό στοιχείο μόνο και μόνο  για να στοιχειοθετηθεί μία δήθεν «δημοσιογραφική επιτυχία»;

Μα και από την αντίπερα όχθη, πώς είναι δυνατόν η αποκάλυψη μιάς καταγγελίας να λαβαίνει διαστάσεις περίπου εθνικής προδοσίας;

Δυστυχώς, την ώρα που παρά και τα νέα βαρύτατα οικονομικά μέτρα, το μέλλον της Ελλάδος  βρίσκεται κυριολεκτικά στον αέρα ή στην διάθεση της κας Μέρκελ,  εμείς  ξαναχάσαμε το μέτρο και τον μπούσουλα.

Δεοντολογία, ευπρέπεια και το τεκμήριο της αθωότητας  τα τσαλακώνουμε με χαρακτηριστική άνεση!  Μαζί και το δικαίωμα του δημοσιογράφου να αποκαλύπτει.

Δεν συνιστά δημοσιογραφία η απάντηση σε ιταμό ύφος σε όποια επίθεση και εάν δεχθεί ένας δημοσιογράφος. Αυτός, κάνει τη δουλειά του όσο καλά νομίζει και αφήνει τα γεγονότα να μιλήσουν…

Δυστυχώς στην Ελλάδα, με τις φωνές συνήθως κατασκευάζουμε γεγονότα. Το έχουμε ξαναζήσει το σκηνικό με άλλους πρωταγωνιστές…

Έτσι, μάθαμε να κρατάμε «μικρό καλάθι». Μόνο που την ώρα της «συγκομιδής», αν το αποτέλεσμα δεν δικαιώσει την “αποκάλυψη”, η είδηση θα σκεπαστεί, δυστυχώς, με ένα τεράστιο πέπλο σιωπής, από τους ίδιους σπουδαίους εθνικούς μας  γραφιάδες!..

Αλλά η Ελλάδα κινδυνεύει.  Ο Οικουμενικός Ελληνισμός αγωνιά. Τα πολιτικά, οικονομικά και όποια άλλα παιχνίδια μόνο κακό κάνουν στον τόπο.

Ας το κατανοήσουμε, επιτέλους.