Με ιδρώτα, όχι με αίμα

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Ενώ λίγες μόλις ημέρες μετά το τρομοκρατικό χτύπημα στα γραφεία της ΝΔ βλέπουν το φως δημοσιεύματα που θέλουν οι άγνωστοι τρομοκράτες εκτός από καλάσνικοφ  να είχαν πάνω τους και κάτι που θα μπορούσε να μοιάζει -από απόσταση τουλάχιστον-  με ρουκετοβόλο, όπως φέρεται να κατέθεσε αυτόπτης μάρτυρας,  ήλθε η βομβιστική επίθεση στο Mall να επιβεβαιώσει ότι βρισκόμαστε μπροστά σε αναβαθμισμένη οργανωτικά και επιχειρησιακά δράση των τρομοκρατών.

Το στοιχείο αυτό καθιστά ακόμη δυσκολότερη τη θέση της Ελλάδος στον διεθνή περίγυρο καθώς πέραν των οικονομικών προβλημάτων έρχονται να προστεθούν και αυτά της τρομοκρατίας την οποία υποτίθεται ότι είχαμε εξαρθρώσει με την σύλληψη των μελών της 17 Νοέμβρη. Τα όποια, μετά την εξάρθρωση, χτυπήματα, εθωρούντο “περιφερειακή δράση” είτε διαφευγώντων “υπολειμάτων” είτε κακέκτυπων “μιμητών”.

Ωστόσο, ακόμη και σε μη ειδικούς στα θέματα της τρομοκρατίας, είναι φανερό σήμερα, εκ του αποτελέσματος, ότι οι εκτιμήσεις αυτές δεν απέδιδαν την πραγματικότητα. Τα εναπομείνατα “σταγονίδια”, βοηθούντους και του αρνητικού κλίματος λόγω των οικονομικών προβλημάτων, φαίνεται πως διέθεταν τη δυνατότητα να αναδιοργανωθούν, είτε αναλαμβάνοντας εκ νέου δράση είτε στρατολογώντας νέα μέλη.

Πληροφορίες που δημοσιεύονται θέλουν τους αστυνομικούς να πιστεύουν ότι ενδεχομένως θα βιώσουμε κλιμάκωση με εντυπωσιακά και ίσως αιματηρά χτυπήματα. Να βρισκόμαστε, λοιπόν, μπροστά σε ένα “διευθυντήριο” τρομοκρατικό;

Μιά απλή -ίσως και απλοϊκή- προσέγγιση του θέματος είναι αυτή που μας γυρίζει στο παρελθόν.  Έχουμε πλέον μία σοβαρή εμπειρία. Πριν πέσει στα χέρια της Αστυνομίας η 17 Νοέμβρη, φανταζόμασταν όλοι -ή τουλάχιστον πολλοί από εμάς τους αδαείς περί τα τρομοκρατικά, πιστεύαμε- ότι είχαμε να κάνουμε με αόρατους φαντομάδες. Τα 25 χρόνια ατιμώρητης δράσης οδηγούσαν στο συμπέρασμα ότι διέθεταν “άκρες” σε μυστικές υπηρεσίες, σε ανώτερα κυβερνητικά κλιμάκια και, ίσως, ακόμη και εκτός επικράτειας.

Τώρα ξέρουμε πως τίποτε από όλα αυτά δεν ήταν (τουλάχιστον δεν αποδείχθηκε) πραγματικό. Στηνόντουσαν π.χ. έξω από την αμερικανική Πρεσβεία και σε όποιον οι άνδρες της ασφάλειας έκαναν μεγάλες χαιρετούρες καταλάβαιναν ότι ήταν κάποιος σημαντικός αμερικανικός παράγοντας. Έτσι τουλάχιστον έχει γραφεί. Οι ίδιοι δε οι έγκλειστοι σήμερα εκτελεστές, δεν ήταν παρά άνθρωποι της διπλανής πόρτας. Με κοινές ταπεινές δουλειές (όσοι δούλευαν) και χωρίς καμμία δυνατότητα πρόσβασης σε υψηλά κλιμάκια της δημόσιας διοίκησης.

Επίσης γνωρίζουμε και κάτι άλλο. Ότι μπορεί η σύλληψη του Σάββα Ξηρού να οφείλεται στην τυχαία έκρηξη της βόμβας που κουβαλούσε, όμως το κλίμα σε ότι αφορούσε τη δράση της οργάνωσης είχε αλλάξει άρδην μετά τα πρώτα αναίτια χτυπήμα με θύματα απλούς ανυποψίαστους πολίτες. Και, πάντως, η κοινή γνώμη ευαισθητοποιήθηκε στο έπακρον μετά τη δολοφονία του Βρετανού Στίβεν Σόντερς και τις δημόσιες εκκλήσεις της συζύγου του που έδωσαν το στίγμα ότι οι δράστες ήταν απλοί πολίτες σαν όλους τους άλλους. Ότι δεν διέθεταν επιτελικά σχέδια. Ούτε νεοφανείς κοσμοθεωρίες. Κουβέντιαζαν σε καφετέριες και οργάνωναν επιθέσεις, όπως άλλοι θα σχεδίαζαν πως να πάνε παρέα στο γήπεδο την Κυριακή…

Τούτων δοθέντων, πιστεύουμε ότι το κρίσιμο συμπέρασμα είναι πως η τρομοκρατία δεν οδηγεί πουθενά. Δεν καλυτερεύει τον κόσμο. Μόνον τον σκοτώνει. Δεν λύνει τα προβλήματα. Μόνον τα επαυξάνει. Δεν δίνει ελπίδα. Την αφαιρεί.

Όσο δίκαιο και εύλογο είναι το δικαίωμα κάθε πολίτη να διαμαρτύρεται όταν βάλλεται το εισόδημά του, τόσο άδικο είναι να κινδυνεύει η ζωή του από μία σφαίρα ή μία βόμβα ενός τρομοκράτη.  Η μνήμη του άτυχου Θάνου Αξαρλιάν, το επιβεβαιώνει. Τα τρία θύματα της Τραπέζης στην Πανεπιστημίου, το ίδιο.

Αλλά, ακόμη και εάν η σφαίρα ή το γκαζάκι του τρομοκράτη δεν χτυπήσουν άμεσα τον απλό εργαζόμενο ή τον όποιο πολίτη, μήπως το ίδιο δεν τον πλήττουν έμμεσα  οι επιπτώσεις από την τρομοκρατική δράση; Ωραία! Καταδαφίσαμε το “Κατράντζος Σπορ”. Σώθηκε η Ελλάδα; Θα κατατρέψουμε τον Τουρισμό, που περισσότερο από κάθε άλλη φορά τον έχουμε ανάγκη εφέτος, θα σώσουμε από την ανέχεια τον ελληνικό λαό; Χτυπάμε πολιτικά γραφεία. Δεν θα εφαρμοσθεί το Μνημόνιο; Απειλούμε τη Δικαιοσύνη, δεν θα δικάζονται οι πάρανομοι; Η πρόσφατη οδηγία των Ηνωμένων Πολιτειών Αμερικής στους πολίτες της, αποτελεί κακό προμήνυμα…

Όλα αυτά δεν έχουν καταλυτικές επιπτώσεις; Δεν αποθαρρύνουν τις επενδύσεις; Δεν σημαίνουν μικρότερο  εισόδημα για όλους; Δε συνεπάγονται λιγότερες θέσεις εργασίας; Δεν ενισχύουν την αρνητική συμπεριφορά των συμμάχων απέναντι στην πατρίδα μας; Αποτιμήθηκε ποτέ το οικονομικό κόστος για την Ελλάδα, από την 25ετή δράση της 17Ν; 

Η Ελλάδα σήμερα βρίσκεται επί ξηρού ακμής. Οι Έλληνες ακροβατούν μεταξύ ανεργίας και ανέχειας. Όσοι, τελικά, δεν χρεοκοπήσουμε, θα περάσουμε την υπόλοιπη ζωή μας προσπαθώντας να εξοφλήσουμε όσα, για να επιβιώσουμε,  δανειστήκαμε.  Λάθη έγιναν. ‘Οχι μόνον από ορισμένους πολιτικούς. Και από τους πολίτες.  ίσως όχι όλους, αλλά από τους περισσότερους.  Αν κοιτάξει ο καθένας με ειλικρίνεια μέσα του, θα το διαπιστώσει. Δικαιολογίες, πολλές. Δικαιολογίες, όμως. 

Ας προσπαθήσουμε, έστω και τώρα, με σύμπνοια, με ομοθυμία να φτιάξουμε το μέλλον καλύτερο για τα παιδιά μας.  Κι αυτό, πιστεύουμε εμείς, θα γίνει με σκληρή δουλειά και όχι με ρουκετοβόλα και βόμβες. Με ιδρώτα, όχι με αίμα.