Σχέσεις αποδήμων-Ελληνικής Πολιτείας III

 ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Στο πρώτο μέρος της σειράς άρθρων με τον γενικό τίτλο «Σχέσεις αποδήμων-Ελληνικής Πολιτείας», αναφερθήκαμε στο γεγονός της μη αξιοποίησης όλου αυτού του σπουδαίου ηθικού, πνευματικού και υλικού αγαθού της ελληνικής ομογένειας.

Είπαμε ότι οι γνώμες συγκλίνουν ως προς το αποτέλεσμα, αποκλίνουν, όμως, ως προς τα αίτια και συμπεράναμε πως ίσως, τελικά, το πρόβλημα στις σχέσεις εθνικού κέντρου – Αποδήμων, είναι θέμα εκπαίδευσης και κουλτούρας.

Στην χθεσινή δεύτερη επί του θέματος συνέχεια, αναφερθήκαμε συνοπτικά στα μέχρι σήμερα επιτεύγματα της ομογένειας γενικότερα και των ΗΠΑ ειδικότερα ενώ επισημάναμε την αδυναμία του εθνικού κέντρου, τόσα χρόνια μετανάστευσης, να έχει καταγραμμένο το δυναμικό του Απόδημου Ελληνισμού. Σημειώσαμε ότι οι Ομογενείς έχουν προοδεύσει ατομικά, αλλά δεν υποστηρίζονται συλλογικά γεγονός που αφαιρεί από την ισχύ της επιρροής που διαθέτουν. Και υπογραμμίσαμε: «Να, λοιπόν, πεδίον δόξης λαμπρό. Να ξεπεράσουμε τον εαυτό μας υποστηρίζοντας τους συνέλληνες! Και τους φιλέλληνες!».

Η παρατήρηση του φίλου Ομογενή, πως για τις ομογενειακές επιτυχίες “…Στην Ελλάδα, όμως, μάλλον αδιαφορούν γι αυτό, εάν δεν μας υποβλέπουν κιόλας”, έρχεται από μακριά και πάει, δυστυχώς, μακριά!

Ήταν  το έτος 1955 (πριν, δηλαδή, από 58 χρόνια!) όταν ο αείμνηστος εκδότης του Εθνικού Κήρυκα  Μπάμπης Μαρκέτος κατηγορούσε το ελληνικό κράτος ακριβώς  για την αδιαφορία του να εκλαϊκεύσει το Ομογενειακό έπος. ‘Όταν δημόσια καυτηρίαζε τους πνευματικούς ανθρώπους της γενέτειρας, οι οποίοι ελάχιστα εμπνεύσθηκαν από τον Απόδημο Ελληνισμό…

Από όταν επεσήμαινε την αχαρακτήριστη ευκολία με την οποία είχε ταυτιστεί, στην μεγάλη οθόνη, ο Έλληνας ομογενής με τις φαρδιές γραβάτες, τα χοντρά δαχτυλίδια και τα …πιάτα! Τι άλλο από υποτίμηση του μόχθου και του ρόλου του ομογενή συνιστούσε αυτό;

Να μιλήσει κανείς για τον τρόπο με τον οποίο, ακόμη και σήμερα, υποδέχονται συνάδελφοι ομογενή που κατάφερε –με τα μύρια όσα- να πάρει μία θέση στη γενέτειρα; Τι έγραφε το 1955 στην Νέα Εστία, ο Μπάμπης Μαρκέτος; Για την απροθυμία του ελληνικού κέντρου να παρακολουθήσει με το επιβαλλόμενο ενδιαφέρον την πορεία όλων των ξενιτεμένων τέκνων του…

«Συγκριτικά με τους άλλους ευρωπαϊκούς και ασιατικούς πληθυσμούς, επεσήμαινε τότε ο Μπάμπης Μαρκέτος,  ο ελληνισμός έρχεται πρώτος και στο έμβασμα προς τον συγγενή και στο κοινωφελές τοπικό έργο, τον εθνικό έρανο και γενικά τον εθνικό ζήλο, που τον φέρει θερμό συμπαραστάτη και ασίγαστο συνήγορο των ελληνικών εθνικών αιτημάτων κοντά στις κυβερνητικές υπηρεσίες της Αμερικής, στον Αμερικανό πολιτικό, το δημοσιογράφο, τον πελάτη του μαγαζιού του, το φίλο, το γείτονά του.

Ωστόσο, ο Ελληνισμός της Αμερικής”, σημείωνε στην Νέα Εστία ο πρώην εκδότης, “παντού στην Ελλάδα και περισσότερο στην πρωτεύουσα είναι  γνωστός ελάχιστα και επιπόλαια. Η ηγεσία της Ελλάδος πολιτική και πνευματική τον αγνοεί. Και πάντως τον κρατεί σε απόσταση. Το χωριό βέβαια γνωρίζει και τιμά τους ξενιτεμένους του. Η οικογένεια ακόμη  περισσότερο. Ούτε όμως το χωριό, ούτε και η οικογένεια κι ούτε, πολύ περισσότερο, η κοινωνία του χωριού και της πόλης γνωρίζουν τον Απόδημο Ελληνισμό σαν προσπάθεια και μόχθο, σαν ενιαίο σύνολο και σαν συνέχεια, τέλος, του ελληνικού εθνικού συνόρου. Η πολιτεία καθεύδει. Ο Έλληνας δάσκαλος κι ο καθηγητής δεν έχουν να πουν τίποτε στους μαθητές και  φοιτητές. Οι Ελληνες λογοτέχνες διανοούμενοι το ίδιο.”.

Εδώ, λοιπόν, υπάρχει θέμα. Ένα θέμα που με την πάροδο των ετών έχει αμβλυνθεί, δεν έχει, όμως,  εκλείψει.

Συχνά μεταξύ των Ελλαδιτών παρατηρείται το φαινόμενο της απαξίωσης των αποδήμων είτε με πρόσχημα την ξενική προφορά που απέκτησαν με τα χρόνια, είτε με αφορμή την απόρριψη καταστάσεων και πραγμάτων που τα έχουμε συνηθίσει στην Ελλάδα και που στο εξωτερικό θεωρούνται –και είναι, εν πολλοίς- αδιανόητα.

Εδώ χρειάζεται πολλή δουλειά από την πολιτεία προκειμένου να ανατραπεί αυτή η δογματική προσέγγιση των ομογενών μας. Για να συμβεί αυτό, πρέπει να γίνει γνωστή η πρόοδος που έχουν επιτελέσει, δηλαδή να μπει στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα η ιστορία της Ομογένειας. Και θα πρέπει να ανατραπεί η βολική αντίληψη ορισμένων πολιτικών ότι οι ομογενείς δεν μπορούν να έχουν δικές τους απόψεις, θέσεις και επιδιώξεις επί θεμάτων που αφορούν τον ελληνισμό στο αδιαίρετο σύνολό του.

Κλασσικό παράδειγμα τα παράπονα πολλών πολιτικών ότι η Ομογένεια δεν έχει την επιρροή που θα όφειλε να έχει. Πώς δεν έχει προωθήσει κανένα εθνικό θέμα. Και πως ακόμη και σήμερα με την οικονομική κρίση είναι ουσιαστικά απούσα. Θα ήθελαν οι Έλληνες –όχι μόνο οι πολιτικοί- να βλέπουν τους ομογενείς παντού στον κόσμο να χτυπούν τις γροθιές τους στα διεθνή φόρα υπερασπιζόμενοι τα ελληνικά αιτήματα. Να φορτώνουν καραβιές τροφίμων για να ενισχύσουν τη γενέτειρα.

Πολλές φορές ακούγεται «ποιά είναι η ομογένεια; Με τους μικτούς γάμους και την παγκοσμιοποίηση έχει αφομοιωθεί. Πού είναι η υποστήριξή της; Που είναι οι οργανώσεις της; Πού είναι η ηγεσία της;»

Η απάντηση στα ερωτήματα αυτά μπορεί να ανοίξει λεωφόρους  ελπίδας και αισιοδοξίας. Θα την επιχειρήσουμε γνωρίζοντας ότι τίποτε δεν είναι άσπρο-μαύρο.  Ότι ουδείς δικαιούται να εκπροσωπεί το αλάθητο ή το θέσφατο. Αλλά κάποιος πρέπει να κάνει κάποτε την αρχή. Και η ΡΗΡ πιστεύει ότι αυτός ακριβώς είναι ο ρόλος της. Δηλαδή αυτός θα όφειλε να είναι ο ρόλος κάθε Μέσου Μαζικής Επικοινωνίας της ξενιτιάς…

Η θεωρία ότι με τους μικτούς γάμους χάνεται η ομογένεια, είναι μόνον η μισή αλήθεια. Η άλλη μισή είναι ότι με τους μικτούς γάμους (ιδιαίτερα όταν το ελληνικό μέρος είναι το θήλυ) η ομογένεια επίσης αυγατίζει! Όχι μόνο, δηλαδή, δεν χάνει άτομα, αλλά σε ορισμένες περιπτώσεις κερδίζει το σύζυγο, πιο συχνά, όμως, τα παιδιά που η Ελληνίδα μητέρα τα οδηγεί στην Ελληνορθόδοξη Εκκλησία.

Είναι βέβαιο ότι η Ελληνο-αμερικανίδα μάνα θα οδηγούσε τα παιδιά της και στην ελληνική γλώσσα, αν το ελληνικό κράτος  ήταν περισσότερο οργανωμένο και σοβαρό.

Όπως επίσης είναι ιστορικά εξακριβωμένο πως η Ομογένεια έχει βοηθήσει πολύ στα εθνικά θέματα. Έχει προσφέρει αμέριστη τη στήριξή της η οποία, κατά περιπτώσεις, δεν ήταν μονο θεωρητική αλλά πολύ πρακτική. Όταν π.χ. επετύγχανε τον άθλο του εμπάργκο στην δωρεάν στρατιωτική βοήθεια της Αμερικής προς την Τουρκία. Όταν επέβαλε την αναλογία 7/10 προκειμένου να πειστεί, αργότερα, να αρθεί το εμπάργκο. Όταν όρισε στο Πρόγραμμα του υποψηφίου και αργότερα νεοεκλεγμένου Προέδρου των ΗΠΑ, Μπιλ Κλίντον, τον όρο να μην αναγνωρισθούν τα Σκόπια με το όνομα “Μακεδονία”.

Αλλά και παλαιότερα, όταν προωθούσε στη γενέτειρα χρήματα, ρούχα, φάρμακα και τρόφημα στον Β΄Παγκόσμιο Πόλεμο.

Επ’ αυτού όμως θα συνεχίσουμε αύριο.