Σχέσεις αποδήμων-Ελληνικής Πολιτείας V

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Είδαμε τη θετική συνεισφορά της Ομογένειας τόσο σε παροχή βοήθειας προς την πατρίδα εποχές δύσκολες και τραγικές, όπως στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, αλλά και σχετικά πρόσφατα σε ζητήματα όπως οι ελληνο-τουρκικές σχέσεις, το Κυπριακό κλπ.

 Στο θέμα της ονομασίας των Σκοπίων τα πράγματα είναι περισσότερο σύνθετα. Η θέση των Παμμακεδονικών οργανώσεων υπήρξε εξ αρχής ξεκάθαρη και αδιαπραγμάτευτη: Αφορούσε στην, για ιστορικούς κυρίως λόγους, άρνησή τους να αναγνωρίσουν κράτος που θα εμπεριέχει τον όρο «Μακεδονία». Το ίδιο ξεκάθαρη, αρχικά, ήταν και η θέση της ελληνικής Πολιτείας. Ήταν η εποχή της σύμπλευσης πολιτικής και πολιτών. Μοναδικά θα μείνουν τα μεγάλα συλλαλητήρια των Ελλήνων της Θεσσαλονίκης, αλλά του Απόδημου Ελληνισμού, στην Ουάσιγκτον, τη Νέα Υόρκη και αλλού, όπου μυριόστομη ήταν η ιαχή: Όχι κράτος με το όνομα Μακεδονία…

Κύλησε ο καιρός, συνέβησαν γεγονότα εσωτερικά και διεθνή, εκδηλώθηκαν πρωτοβουλίες  και όχι μόνον από πλευράς ΟΗΕ και του διαμεσολαβητή κ. Νίμιτς, που άλλαξαν, στην Αθήνα, απόψεις, θέσεις και αποφάσεις. Έτσι, τον Απρίλιο του 1993 η τότε κυβέρνηση της ΝΔ, δια του τότε υπουργού Εξωτερικών κ. Μιχάλη Παπακωνσταντίνου, έδινε εγγράφως τη συγκατάθεσή της να ονομασθούν τα Σκόπια με ονομασία που εμπεριείχε τον όρο Μακεδονία!

Επισήμως τίποτε δεν είχε μεταβληθεί. Ούτε η απόφαση της Λισσαβόνας να μην αναγνωρισθεί κράτος με το όνομα Μακεδονία είχε ανακληθεί. Ούτε η ταυτόσημη απόφαση της Σύσκεψης των Πολιτικών Αρχηγών υπό τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή είχε αλλάξει. Ούτε η έγγραφη διαβεβαίωση προς την ομογένεια των ΗΠΑ του νεοεκλεγέντος τότε Προέδρου Μπιλ Κλίντον ότι δεν θα αναγνώριζε κράτος με το όνομα Μακεδονία είχε αποσυρθεί. Ούτε ποτέ η Ευρώπη έλαβε ή ψήφισε διαφορετική απόφαση αναγνώρισης των Σκοπίων με το όνομα “Μακεδονία”.

Ότι είχε συμβεί, ήταν η κατάθεση ενός “απλού” αιτήματος από τον πρώην Πρόεδρο των Σκοπίων Γκλιγκόροφ στον ΟΗΕ στις 22 Ιανουαρίου 1993, να αναγνωρίσει ο Οργανισμός αυτός (αντί της ΕΕ) τα Σκόπια με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας».  Ακολούθησε «καπάκι» στις 24 Ιανουαρίου 1993 ημέρα Κυριακή (!) η Γαλλο-βρετανο- Ισπανική συμβιβαστική πρόταση «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας» (FYROM).

Τότε, ξεκίνησε –με πρωτεργάτη στο παρασκήνιο την Αθήνα- στην Αμερική μια αντίστροφη λειτουργία του ελληνοαμερικανικού «λόμπυ» προκειμένου να πεισθεί ο Κλίντον να αποσύρει την δέσμευση περί μη αναγνώρισης των Σκοπίων με όνομα που εμπεριείχε τον όρο «Μακεδονία».  Υπάρχει σχετική αφήγηση (σε δημόσια ομιλία του 15 Δεκεμβρίου 2004, “‘Ενωση των Αποφοίτων Αμερικανικών Πανεπιστημίων”, αλλά και σε περιοδικά -ΕΝΑ Μάϊος 1993- μάλιστα το κείμενο της ομιλίας του έχει καταχωρισθεί στα Πρακτικά της ελληνικής Βουλής) του ανθρώπου που πρωτοστάτησε στην προσπάθεια να μην πάρουν το όνομα “Μακεδονία” τα Σκόπια και που έζησε εκ των έσω όλη αυτή την υπόθεση. Του ελληνοαμερικανού πολιτικού ηγέτη Κρις Σπύρου. Του μόνου από όλο το «λόμπυ» που κατάλαβε τι ακριβώς γινότανε στο παρασκήνιο και τι σήμαινε η «προσωρινή ονομασία» και αρνήθηκε να υπογράψει το υποστηρικτικό προς τις «ελληνικές θέσεις» κείμενο που προωθούσε για λογαριασμό της ελληνικής κυβέρνησης στην ομογένεια, η φίρμα Manatos and Manatos, και που καλούσε τον Μπιλ Κλίντον, Πρόεδρο ήδη της Αμερικής, να αποδεχθεί το όνομα «πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας»…

<Κατάλαβα, ότι θα γεννιόταν για πρώτη φορά στην ιστορία μια νέα χώρα με την ονομασία “Μακεδονία” και δεν θα ήταν Ελληνική> τόνιζε στις 15 Δεκεμβρίου  2004 στο Αμφιθέατρο της Ελληνοαμερικανικής Ένωσης, ο Κρις Σπύρου.

Έπεσε θύμα πλάνης τότε το ελληνικό λόμπυ. Όλα έγιναν εν αγνοία του καθώς τηλεφωνικά τους ζητήθηκε η συγκατάθεση στην επιστολή Μανάτου, όπως λέει ο κ. Κρις Σπύρου, ο οποίος ετοιμάζει να κυκλοφορήσει και σχετικό βιβλίο.

Από τότε, οι θέσεις των Παμμακεδονικών παρέμειναν ίδιες, όμως το όλο θέμα είχε πάρει άλλο δρόμο. Τον δρόμο της σύνθετης ονομασίας! Το όνομα «Μακεδονία» είχε κερδηθεί από τα Σκόπια.

Γι αυτό φτάσαμε στο σημείο –πολύ αργότερα και από κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ, αυτή τη φορά- να αποδοκιμασθούν στη Βουλή τα μέλη των Παμμακεδονικών, που επισκέπτονταν την Αθήνα.

Ποιοι, λοιπόν, μπορούν σήμερα να εγκαλούν την ομογένεια ότι δεν πέτυχε να λύσει τα εθνικά θέματα και – ένα από αυτά- το Σκοπιανό;

Εδώ τίθεται ένα άλλο ζήτημα. Έχει δικαίωμα η Ομογένεια να έχει «δικές» της θέσεις σε εθνικά θέματα; Θεωρητικά μόνο η εκάστοτε κυβέρνηση μπορεί –και πρέπει- να διαχειρίζεται τα ζητήματα αυτά. Με υπευθυνότητα κυβερνήτη και όχι με την «άνεση» του κάθε πολίτη.

Όταν, όμως, ένα αίτημα είναι καθολικό, όταν για το ίδιο αίτημα τον πρώτο χορό έσυρε η ίδια η Κυβέρνηση, όταν διεθνείς Οργανισμοί και Πολιτειακοί παράγοντες το ενστερνίζονται και το διακηρύσσουν και όταν κανείς δεν βγαίνει να εξηγήσει εάν και πότε υπήρξε διαφορετική απόφαση ή δεν λέει τους λόγους που επιβάλλουν μια άλλη γραμμή, τότε ο ομογενής που πίστεψε, που αγωνίστηκε και που βιώνει στο πετσί του τις επιπτώσεις μιας άλλης, συμβιβαστικής πολιτικής, ναι, αυτός ο πολίτης πιστεύουμε ότι μπορεί και έχει κάθε δικαίωμα να παραμένει αμετακίνητος στις αρχικές του ιστορικές, πολιτιστικές και γεωγραφικές θέσεις και απόψεις.

Επομένως, η ευθύνη για την προάσπιση των σχέσεων Αποδήμων – Ελληνικής Πολιτείας βαραίνει τους ώμους της τελευταίας. Ανοιχτοί δίαυλοι επικοινωνίας,  συνεχής ενημέρωση και, πάνω απ΄όλα, ειλικρινής διάθεση συνεργασίας μπορούν να φέρουν τα καλά και τα καλύτερα αποτελέσματα. Διότι το καλύτερο δεν είναι πάντα εχθρός του καλού…

Θα συνεχίσουμε αύριο.