Καθημερινός αναγνώστης!

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

“Σας διαβάζω κάθε μέρα”!

Καλέ μου φίλε, να σαι καλά!  Ξέρεις τι είναι να συναντάς κάποιον που να σε διαβάζει “κάθε μέρα”;

Δεν ξέρω εσείς, αλλά εμένα πρώτα μου ΄ρθε να βάλω τα κλάματα!  Γιατί να υφίσταται ο άμοιρος τέτοια σκληρή …τιμωρία;

Έπειτα, εμένα το να με διαβάζει κάποιος “κάθε μέρα” μου θυμίζει τις παλιές μανάδες που επέμεναν κάθε πρωϊ τα παιδιά τους να πίνουν μουρουνέλαιο!

Τόνους μουρουνέλαιο ήπιαν τα παιδιά, με αμφίβολα οφέλη…

Όταν πέρασε το πρώτο σοκ,  μου ΄ρθε να τον αγκαλιάσω  και να τον φιλήσω, χωρίς παρεξήγηση. Ε, μια τέτοια καθημερινή “θυσία” χρειάζεται και επιβράβευση!

Μετά σκέφτηκα ότι θα ήθελα να μάθω τι είναι αυτό που τον κεντρίζει να με διαβάζει “κάθε μέρα”. Αν ήταν υπουργός, ε, το καταλαβαίνεις. Πρόκειται περί αβροφροσύνης! Σιγά που κοτζάμ υπουργός δεν έχει κάτι καλύτερο να κάνει… Άλλωστε, την οδό προς την σωτηρία της γενέτειρας την γνωρίζει καλύτερα από το τον καθένα… και δεν χρειάζεται να του την περιγράψεις!  Άλλο είναι εάν την περπατά και καθόλου… πεζή ή μόνον εποχούμενος. Διότι με την “Μερσεντές”, δεν προλαβαίνει όχι να σώσει τον τόπο, ούτε καν να δει τις λακούβες και τα προβλήματα!

Αν ο καθημερινός αναγνώστης είναι συνταξιούχος, ε, ευνόητο είναι, δεν έχει πως να σκοτώσει τον καιρό του προτιμά να σκοτώσει εσένα! Σε στήνει στον τοίχο και σου ρίχνει ανελέητα… Γιατί δεν γράφεις για τις συντάξεις που τις κατάντησαν άϋλες και αόρατες; Γιατί δεν λες για το κρέας που το βλέπουμε πια με το μικροσκόπιο; Γιατί ετούτο γιατί το άλλο… Και συ τι να πρωτογράψεις; Και  καλά, πες τα γράφεις. Θα αλλάξει κάτι;

Βέβαια, μπορεί ο αναγνώστης σου να άνεργος, όπως μπορεί και να είναι δημόσιος υπάλληλος! Δίνουν και οι δύο όσο χρόνο χρειάζεται στο να μην κάνουν απολύτως τίποτε! Με μία “ασήμαντη” διαφορά. Οι μεν πρώτοι πεινάνε, οι δε δεύτεροι αμοίβονται!..

Πάντως ο δικός μου καθημερινός αναγνώστης δεν ανήκει σε καμμία από τις πιο πάνω κατηγορίες… Μια χαρά εργαζόμενος άνθρωπος είναι, με τις ανησυχίες του, με τους προβληματισμούς του, με τα όνειρά του. Τούτος ο τόπος έχει ανάγκη από νέους ανθρώπους που μπορούν ακόμη να ονειρεύονται!  Δεν έχουν μείνει δα και πολλοί… Οι περισσότεροι ξενιτεύονται…

Πάντως, ένα είναι βέβαιο: Μία από τις χαρές και χάρες του επαγγέλματος είναι οι “καθημερινοί αναγνώστες”! Αυτούς έχεις στο πίσω μέρος του μυαλού σου κάθε φορά που κάθεσαι μπροστά στην άγραφη, απρόσιτη και κρύα οθόνη!..

Όχι, η πλατεία ήταν άδεια από κόσμο. Με 31 βαθμούς, ποιός πήγαινε να διαδηλώσει; Κι αν είναι Πρωτομαγιά (και καλό μας μήνα!) οι πολλοί προτιμήσανε τις παραλίες, τα ουζερί και τις ταβερνίτσες. Εκεί πάντα, μεταξύ της ρετσίνας και του ούζου που από παλιά ρέουν άθονα σε τούτο τον τόπο, οι Έλληνες αμπελοφιλοσοφούσαν!  Κάτι ήξεραν και συνόδευαν ανέκαθεν τη ρετσίνα και το ούζο με φτηνό μεζέ! Καμμιά ελίτσα, λίγο αγγουράκι, μιά σαρδελίστα!

Μαθημένοι στη φτώχεια οι Έλληνες, πιστέψαμε ότι μεταπολιτευτικά πιάσαμε την καλή, κάναμε μέχρι και Ολυμπιακούς Αγώνες για να το γιορτάσουμε! Ότι, όμως, πήγαμε να πάρουμε τα “πάνω” μας, μας γύρισαν 50 χρόνια πίσω!

Και να πεις γυρεύαμε μεγαλεία! Τί θέλαμε; Ένα τρίτο αυτοκινητάκι για το παιδί, να μην τσακώνεται με τη μάνα του για το δεύτερο. Δυό-τρία smart phone, ε, να μην πιανόμαστε στα χέρια ποιός θα το πρωτοπάρει. Ένα δύο εξοχικά, ε να μην πλήττουμε βρε αδελφέ όλο στο ίδιο και το ίδιο!

Α, ναι, θέλαμε όλοι και ένα κεραμίδι πάνω από το κεφάλι μας!  Και το αποκτήσαμε! το 80% των Ελλήνων έχει, λέει, όλο και κάποιο ιδιόκτητο κεραμίδι…  Όσπου αυτό έπεσε πάνω στο κεφάλι μας! Για την ακρίβεια των λεγομένων μου, δεν έπεσε, μας το έριξαν κατακούτελα οι Τραπεζίτες! Που πρώτα μας σταύρωσαν να πάρουμε δάνειο και πιστωτικές κάρτες (μέχρι και με “κούριερ” τα έστελναν στο σπίτι μην κουραστείς ή ξεχάσεις να πας να τα παραλάβεις από την τράπεζα) και μετά, όταν σηκώσαμε τα χέρια ψηλά, αφού μας χρεωκόπησαν, μας είπαν: σκάσε τώρα και πλήρωνε…

Α ναι, αύριο κυκλοφορεί και το νέο 5ευρω! Αυτός κι αν ήτανε καϋμός. Θα το αλλάξουν, δεν θα το αλλάξουν, λέγαμε. Εδώ έχουμε κάτι τέρμινα να δούμε 2ευρω στην τσέπη, το 5εύρω αν θα είναι καινούργιο μας μάρανε! Εμένα, πάντως, δώστε μου παλιά! Όσα πιό πολλά παλιά μπορείτε! Καθόλου δεν θα με πειράξει η παλαιότητά τους!..

Αυτά, φίλε καθημερινέ μου αναγνώστη. Όχι μην με παρεξηγήσεις: Δεν είπα ότι είσαι ο μόνος μου αναγνώστης!

Έχω έναν ακόμη, τον διορθωτή των κειμένων!..