ΑΝΑΛΥΣΗ: Κινήσεις τακτικής

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Με τις πρώτες “αψιμαχίες” μεταξύ της ελληνικής κυβέρνησης και των ευρωπαίων εταίρων της, αναφορικά με τη στάση της πρώτης στις απαιτήσεις για σεβασμό των  μνημονίων, ανέβηκαν κατακόρυφα οι τόνοι -των δημοσιογράφων, πρώτα και των ευρωπαϊκών παραγόντων, έπειτα. Μαζί ακούστηκαν και κάποιες “ήρεμες” ως προς το ύφος, αλλά αμετροεπείς ως προς  την ουσία τοποθετήσεις παραγόντων της κυβέρνησης Τσίπρα.

Κατά την άποψή μας, τα όσα έλαβαν χώρα  τα τελευταία 24ωρα στην Αθήνα,  στις επισκέψεις και συνομιλίες των κ.κ. Σούλτς και Ντάισελμπλουμ, με τον Πρωθυπουργό Αλέξη Τσίπρα και τον Υπουργό Οικονομικών κ. Γιάν(ν)η Βαρουφάκη, δεν συνιστούν ρήξη, ούτε διακοπή των συνομιλιών, που ούτε καν, άλλωστε, άρχισαν. Ούτε, εξάλλου, ήταν ποτέ δυνατόν να διεξαχθεί “διαπραγμάτευση” σε μία συνέντευξη Τύπου…

Επρόκειτο για “κινήσεις τακτικής” των δύο πλευρών. Κάθε μία προσπάθησε να τοποθετήσει τις δικές της “γραμμές”. Να περιγράψει τα δικά της “όρια”. Στην πραγματικότητα, τώρα μόλις ξεκινά το όλο ζήτημα που από διαφορετικές φάσεις και πολλές διακυμάνσεις θα περάσει.

Ίσως οι διαπραγματεύσεις βλάψουν και τις δύο πλευρές. Η Ελλάδα, ωστόσο, κινδυνεύει να υποστεί τις μεγαλύτερες και σοβαρότερες ζημιές. Όχι μόνο διότι δείχνει -έστω και εξ ανάγκης- ότι δεν τηρεί τις διεθνείς της υποχρεώσεις, αλλά και γιατί η προσπάθεια να τις αποφύγει γίνεται με τον ενθουσιασμό και την ρητορική του νεοφώτιστου, που ρίχνεται στη μάχη με επιχειρήματα 15μελούς μαθητικού συμβουλίου!

Διότι τέτοιο επιχείρημα είναι το κατά κόρον προβαλλόμενο ότι το Μνημόνιο είναι “ένα ανεφάρμοστο πρόγραμμα που δεν παράγει αποτελέσματα”.  Το Μνημόνιο δεν ανακύκλωσε ούτε ανατροφοδότησε την κρίση. Το Μνημόνιο δεν έκανε λάθος υπολογισμούς. Εκείνο που στην πραγματικότητα συνέβη είναι ότι οι κυβερνήσεις που ανέλαβαν να το υλοποιήσουν ΔΕΝ ΤΟ ΕΦΗΡΜΟΣΑΝ  ποτέ στην έκταση και στην πληρότητα που έπρεπε, ώστε να παραχθεί το προβλεπόμενο αποτέλεσμα! Αλλά σ΄αυτό δεν έχει ευθύνη μόνον η προηγούμενη Κυβέρνηση, που επιφορτώθηκε με το πολιτικό άγος να λάβει αντιλαϊκά και επώδυνα μέτρα. Το ίδιο μερίδιο ευθύνης αναλογεί και στον Αλέξη Τσίπρα, που ως αξιωματική αντιπολίτευση πολέμησε αντί να συμπαραταχθεί, κατήγγειλλε αντι να στηρίξει και υπονόμευσε αντί να βοηθήσει το έργο της κυβέρνησης Σαμαρά-Βενιζέλου. (Σήμερα, ζητάει ο ίδιος από τον πρώην πρωθυπουργό να πράξει το εντελώς αντίθετο!!!)

Πέντε χρόνια “εφαρμογής” του Μνημονίου, ακόμη δεν έχει περιοριστεί δραστικά ο δημόσιος τομέας,  που κοστίζει σήμερα περισσότερο από ό,τι πριν πέντε χρόνια καθώς αντί απολύσεων είχαμε μετακινήσεις ή συνταξιοδοτήσεις.. Ακόμη δεν έχουν γίνει οι επιβαλλόμενες ιδιωτικοποιήσεις.  Ακόμη δεν έχουν προχωρήσει σε βάθος οι μεταρρυθμίσεις. Ακόμη δεν έχουν εξυγιανθεί φορείς του δημοσίου. Ακόμη δεν έχουν εκλείψει οι σπατάλες.  Ακόμη δεν έχει παταχθεί η φοροδιαφυγή.  Ακόμη δεν έχει μηχανογραφηθεί πλήρως ο δημόσος τομέας και όπου έχει γίνει, πολλοί υπάλληλοι βλέπουν τα κομπιούτερς σαν …εξωγήϊνα, εμπιστευόμενοι ακόμα, περισσότερο το …χαρτί και το μολύβι!

Ακόμη δεν έχουν επιχορηγηθεί νέες αναπτυξιακές προσπάθειες.

Αυτά δειγματοληπτικά,  για να αναφέρουμε μερικές από τις προβλεπόμενες στο Μνημόνιο-συμφωνία πολιτικές που όφειλαν να “τρέξουν” ώστε να μειωθεί το δημοσιονομικό έλλειμμα, να αυξηθεί ο δημόσιος πλούτος, να εξυγιανθεί η οικονομία να παραχθούν πρωτογενή πλεονάσματα.

Η συλλογιστική του περίφημου “πολιτικού κόστους” από τη μία μεριά και η συνδικαλιστική νοοτροπία “τον άρτο ημών τον επιούσιον” από την άλλη, εμπόδισαν την Κυβέρνηση ΝΔ-ΠΑΣΟΚ να πάρει τις γενναίες και αποφασιστικές μεταρρυθμιστικές πρωτοβουλίες που θα άλλαζαν μακριοχρόνια τη μοίρα της Ελλάδος. Και όχι μόνον αυτό. Η “δειλία” του ΣΥΡΙΖΑ να θυσιάσει το μικροκομματικό όφελος υπέρ του ευγενούς σκοπού της σωτηρίας της πατρίδος, έστρεψαν, από ένστικτο της αυτοσυντήρισης, την κυβέρνηση σε άλλες “ατραπούς”. Που τις θεώρησε “εύκολες”. Την οδήγησαν σε μία εισπρακτική και φορολογική πολιτική που κόστισε κυρίως στα μεσαία και χαμηλά εισοδήματα, στους μισθωτούς και τους συνταξιούχους.  Αυτούς, δηλαδή,  των οποίων κυρίως όφειλε να προστατεύσει το εισόδημα. Κάθε φορά που η κυβέρνηση αποτύγχανε να “πιάσει” τους όρους του Μνημονίου, επέβαλε νέα χαράτσια, νέες περικοπές κλπ.

Αυτά, όμως, δεν ήταν Μνημόνιο…

Η λαϊκή σοφία είναι χρυσός: “Όταν δεν μπορείς να βαρέσεις το γάιδαρο, βαράς το σαμάρι”. Και η κυβέρνηση Σαμαρά δεν μπορούσε να χτυπήσει το “γάιδαρο”.  Τον προστάτευε -όσο κι αν ακούγεται αυτό απίστευτο- η αξιωματική αντιπολίτευση του ΣΥΡΙΖΑ!..

Διότι το μεγάλο κεφάλαιο το στηρίζεις και το προστατεύεις κάθε φορά που, δήθεν πολεμώντας το, κηρύττεις άκριτους  εγωκεντρικούς ιδιοτελείς απεργιακούς αγώνες που, ουσιαστικά, έστω και αθέατα στους πολλούς, το ενδυναμώνουν, αφού του δίνουν την ευκαιρία να ελλίσσεται -πάντα με πρόσφορο σ΄αυτό τρόπο- π.χ. αλλάζοντας σημαία στα βαπόρια και απαλλασσόμενο, έτσι, από το ακριβό ελληνικό εργατικό κόστος. Ή όταν του προσφέρεις με το “κλειστό εργοστάσιο” την ευκαιρία να εξάγει πρώτη ύλη και να εισάγει έτοιμο προϊόν στην αγορά, με μικρότερο κόστος, άρα με μεγαλύτερο κέρδος για το ίδιο!

Δεν λέμε ότι δεν έχουν σκοπό οι απεργίες. Λέμε, όμως, ότι η απεργία ως μέσο να αποκτήσουν ή να δικαιολογήσουν κομματική ταυτότητα κάποιοι συνδικαλιστές, ή ως εφαλτήριο για να αναρριχηθούν στην εξουσία κάποιοι πολιτικοί, αντιστρατεύεται  -μακροπρόθεσμα- το πραγματικό συμφέρον της εργατικής τάξης… Οι νεωτεριστικές αυτές πρακτικές, βρίσκονται μακριά από ένδοξους απεργιακούς αγώνες στο εσωτερικό και στο εξωτερικό, που και αίμα κόστισαν και τη μοίρα των εργατών άλλαξαν σε παγκόσμια κλίμακα.

Πρέπει, επομένως, η Κυβέρνηση Τσίπρα, αφού επέλεξε το δρόμο να αξιώσει την …κατανόηση των ευρωπαίων εταίρων,  ζητώντας “κούρεμα” και “διευκολύνσεις”, προσκαλώντας τους, δηλαδή, να χάσουν τα λεφτά που μας δάνεισαν – να βρει και τα κατάλληλα και ισχυρά εκείνα επιχειρήματα που θα στηρίξουν τη θέση της και, συνακόλουθα, την υπόσταση της Ελλάδος. Κυρίως, όμως, να βρει το σωστό ύφος ώστε οι “παίκτες” να καθίσουν στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με όσο το δυνατόν λιγότερα αρνητικά συναισθήματα ο ένας για τον άλλο.

Σε κάθε άλλη περίπτωση, μπορεί τα πρωτοσέλιδα  των εφημερίδων διεθνώς να κλαίνε ή να γελάνε ανάλογα με το πως θα βλέπουν το “ποτήρι”, μπορεί από τις αθηναϊκές ταράτσες με θέα τη Βουλή να δίνουμε συνεντεύξεις με υπεροπτικό ύφος, όμως ο “βασιλιάς θα είναι γυμνός”. Και την γύμνια του δεν θα την καλύψει η προσφυγή στο σλόγκαν της “πρόσφατης λαϊκή ισχυρής εντολής” και στην “πρωτοτυπία”  της “ιδέας” να την ακολουθήσει ο Πρωθυπουργός.

Εν κατακελίδι, θα πρέπει να μας “δείξει” η κυβέρνηση τις “πλάτες” πάνω στις οποίες στηρίζει τον προκλητικό της τόνο.  Ποιός ή ποιοί “θα ρίξουν κάρβουνο” στην ατμομηχανή. Διότι και η επίκληση του άλλου “επιχειρήματος” πως όσο θα διαρκούν οι διαπραγματεύσεις “θα μπορούμε να ασκούμε ως κυρίαρχη χώρα εθνική πολιτική η οποία δεν δημιουργεί νέα ρήγματα, θα μπορούμε να προστατεύουμε τη δημόσια περιουσία και με αυτόν τον τρόπο θα βελτιώνουμε και τη διαπραγματευτική μας θέση»,  ακούγεται μεν εκλυστικό, αλλά το αντιστρατεύεται ο χρόνος.

Εκτός και εάν πιστεύουν ότι θα περάσουμε τα προσεχή 50 χρόνια “διαπραγματεύομενοι”,  με κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ και υπουργό Οικονομικών τον κ. Βαρουφάκη!