Η Κυβέρνηση μπροστά στο σταυροδρόμι

ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Οι ώρες είναι κρίσιμες για την ελληνική οικονομία, την ελληνική κυβέρνηση και τους Έλληνες.  Το ίδιο κρίσιμες είναι και για την ευρωπαϊκή ενότητα.

Δυστυχώς, εάν δεν επικρατήσει σύνεση, ψυχραιμία και νηφαλιότητα από τις δύο πλευρές, τα πράγματα ενδέχεται να γίνουν επικινδύνως μη αναστρέψιμα…

Η Ευρωπαϊκή Ένωση πρέπει να αρθεί στο ύψος των περιστάσεων. Μια λαβωμένη Ευρώπη, δεν θα είναι η Ευρώπη που ονειρεύτηκαν οι προτεργάτες της ηγέτες της Γαλλίας, της Γερμανίας, και  των άλλων κρατών της ΕΟΚ που μετεξελίχθη σε ΕΕ.

Όποιος ενδεχομένως εκ των σημερινών Ευρωπαίων ηγετών φρονεί ότι η ΕΕ χωρίς την Ελλάδα θα είναι ίδια με την ΕΕ των 24ρων, πάσχει από αδυναμία να αντιληφθεί την ορθότητα των πραγμάτων.

Μπορεί να καταλάβει κανείς την διάθεση να μην υποκύψουν τα ευρωπαϊκά Κοινοβούλια σε οποιαδήποτε απόπειρα «εκβιαστικών διλημμάτων», αδυνατεί, όμως, και να δεχθεί την τακτική αυτή ως προερχόμενη από δημοκρατικά Κοινοβούλια των χωρών-μελών της ΕΕ εναντίον μιας χώρας-μέλους.

Από την πλευρά της και η ελληνική Κυβέρνηση, πρέπει να δει κατάματα την πραγματικότητα. Να ατενήσει αποφασιστικά το μέλλον της Ελλάδος. Να κάνει τον επώδυνο, αλλά αναγκαίο διαχωρισμό μεταξύ του απρόσφορου πείσματος και της δημιουργικής σοφίας. Μεταξύ του άπιαστου ιδεατού και του χειροπιαστού πραγματικού. Μεταξύ των ανέξοδων υποσχέσεων και των περιοριστικών δυνατοτήτων.

Η προεκλογική καμπάνια του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να γοήτευσε, να θώπευσε ακόμη και να ικανοποίησε εδώ και κει το λαϊκό αίσθημα, πλην, όμως, δεν λογάριασε ως όφειλε την ευρωπαϊκή πραγματικότητα. Κυρίως, όμως, δεν έλαβε υπόψη της, δυστυχώς, τις αιτίες της κατάρρευσης της ελληνικής οικονομίας…

Έτσι, αντί της αυτοσυγκράτησης, επελέγη η «ρήξη»  των Μνημονίων. Η παροχολογία. Η ανατροπή των όποιων μεταρρυθμίσεων.

Η Κυβέρνηση πρέπει τώρα να σταθεί μπροστά στο μεγάλο σταυροδρόμι.

Απο μιά  ο δρόμος που οδηγεί στην διακοπή της ευρωπαϊκής στήριξης με ό,τι αυτό συνεπάγεται στον οικονομικό –και όχι μόνον- τομέα. Και, από την άλλη, η οδός η άγουσα είτε στην απομόνωση είτε σε ένα άγνωστο τοπίο ετρόκλητων αναγκαστικών «συμμαχιών» με αβέβαιο το αύριο.

Υπάρχει ακόμη καιρός να αποφευχθούν τα χειρότερα. Ένας παράδρομος θα αποτελούσε μια αμοιβαία επωφελή λύση. Μακριά από υποδαυλίσεις εθνικιστικού πνεύματος. Χωρίς αυταπάτες «δημοσκοπήσεων» στο γόνατο.  Με γνήσιο πνεύμα συνεννόησης και όχι αντιπαράθεσης.

Η ΕΕ ενδιαφέρεται για τους στόχους. Πάντα αυτή ήτανε η εμμονή της. Ποτέ δεν υπαγόρευσε ούτε καν υπέδειξε τον τρόπο με τον οποίο η χώρα μας θα επιτύγχανε να φτάσει τους στόχους, που ήτανε και παραμένουν η εξυγίανση της οικονομίας και η ανάπτυξη.

Το ίδιο ισχύει και σήμερα. Επομένως, η ελληνική κυβέρνηση μπορεί και πρέπει να εργαστεί πάνω σ΄αυτό το σχέδιο. Η Ελλάδα δεν μπορεί να ζει στο διηνεγκές  με δανεικά, με ελλείμματα και με σπατάλες. Η διαφθορά που έχει υπερχειλίσει, πρέπει να ανασχεθεί, ακόμη και ανατινάζοντας τα όποια αναχώματα. Η συστηματική φορο-αποφυγή τόσο από ορισμένους ισχυρούς προύχοντες όσο, όμως, από όλους εμάς, τους απλούς κατοίκους, πρέπει να σταματήσει. Όλοι έχουμε υποστεί τις επώδυνες παρενέργειες των μνημονίων. “Όλοι θα θέλαμε να ξημερώσει ξαφνικά μια μέρα που όλα θα ήτανε τελείως διαφορετικά από το χθες”.  Δυστυχώς αυτό είναι ανέφικτο.

Η πολιτική είναι η τέχνη του εφικτού.  Σ΄αυτό  πρέπει να συμφωνήσει η Κυβέρνηση,  πείθοντας τους εταίρους ( εγκαταλείποντας, με άλλα λόγια, τα όποια οικονομικά πισωγυρίσματα, βελτιώνοντας  τους όρους και όχι σχίζοντας τα μνημόνια).  Εάν οι εταίροι μας γι αυτό πράγματικά ενδιαφέρονται, την ανάκαμψη της ελληνικής οικονομίας, μακριά από άναρθρες κραυγές θα βρεθεί η χρυσή τομή που θα διασώσει και το ευρωπαϊκό όραμα και το μέλλον της Ελλάδος μέσα σ΄αυτό.

Ίσως και την τύχη της νεοεκλεγείσης κυβέρνησης.