Ανάλυση: Μπροστά στο μεγάλο δίλημμα

ΑΝΑΛΥΣΗ ΤΟΥ ΧΡΗΣΤΟΥ ΜΑΛΑΣΠΙΝΑ

Τρεις μήνες είναι κυβέρνηση ο ΣΥΡΙΖΑ και ήδη οι δημοσκοπήσεις δείχνουν μια πρωτοφανή φθορά του και αυτό είναι εντυπωσιακό, ασχέτως του συμπτωματικού γεγονότος ότι εξακολουθεί να προηγείται της ΝΔ σε πρόσθεση ψήφου και, μάλιστα, σημαντικά (από +13%-15%).

Αυτό είναι, όμως, και το μόνο θετικό για την Κυβέρνηση στοιχείο της έρευνας της Κάπα Research. Σε αντίθεση, το αίσθημα ελπίδας προς την κυβέρνηση μειώνεται αισθητά (43,3% τον Απρίλιο, ενώ ήταν 62,5% τον Φεβρουάριο). Η ανησυχία αυξάνεται κατακόρυφα στο 52,9% ενώ ήταν 34% τον Φεβρουάριο. Και το κυριότερο, ο θυμός εκτινάσσεται στο 32,6% από το 2,7% τον Φεβρουάριο. Ταυτοχρόνως 7 στους δέκα πολίτες επιθυμούν την παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ.

Σε άλλη έρευνα της Alco, η πλειοψηφία των πολιτών (51%) δηλώνει ότι δεν θέλει δημοψήφισμα ή εκλογές ενώ ο γενικός δείκτης ικανοποίησης των πολιτών από την κυβέρνηση, περιορίζεται στο 39% και το 52% των πολιτών αποτιμά αρνητικά τις κυβερνητικές επιδόσεις. Εντυπωσιακό είναι και το γεγονός ότι οι πολίτες διαφωνούν με συντριπτικά ποσοστά που αγγίζουν το 77- 79% για την ενδεχόμενη αποφυλάκιση του Σάββα Ξηρού και την πολιτική στο μεταναστευτικό.

Επομένως ο Αλέξης Τσίπρας, με τις επιλογές ορισμένων (τουλάχιστον) υπουργών του και την διαπραγματευτική τακτική της «ακινησίας» που έχει επιλέξει απέναντι στους εταίρους, έχει οδηγήσει σε «πεδία υψηλού κινδύνου» όχι μόνον τις σχέσεις της Ελλάδος με την Ευρωπαϊκή Ένωση και με τις ΗΠΑ, αλλά και με αυτό τούτο το εγχώριο εκλογικό σώμα.

Η  κάθε μία από τις παραμέτρους των δημοσκοπικών ευρημάτων είναι από μόνη της ικανή  να οδηγήσει σε πλήρη ανατροπή της «πρόθεσης ψήφου» και αυτό το γνωρίζει το Μαξίμου. Γι αυτό και τα σενάρια περί πρόωρων εκλογών και δημοψηφίσματος φαίνεται ότι απορρίπτονται από τον Πρωθυπουργό, παρά τις σχετικές εισηγήσεις ορισμένων συνεργατών του.

Ωστόσο, εάν οι σχέσεις του ΣΥΡΙΖΑ με την εκλογική του πολυκομματική δεξαμενή είναι δυνατόν να αποτελέσουν αντικείμενο μιας μεθοδευμένης προπαγάνδας για την δικαιολόγηση ορισμένων κυβερνητικών επιλογών, οι σχέσεις της κυβέρνησης με το Eurogroup και τις ΗΠΑ  είναι αδύνατον διασκεδαστούν. Πρέπει μόνον να επιλυθούν. Και, μάλιστα, με θετικό πρόσημο.

Με την απειλή της στάσης πληρωμών και της πτώχευσης πάνω από το κεφάλι της η Κυβέρνηση δεν έχει πλέον και πολλά περιθώρια ελιγμών ή σχεδιασμών. Τα ξόδεψε όλα σε αχρείαστες δηλώσεις αδιαλλαξίας, σε περιττή πολυλογία μέσω του Τύπου, αλλά και διαλέξεων και σε αλαζονικές επιθέσεις εναντίον Ευρωπαίων  πολιτικών.

Μπορεί κανείς να καταλάβει (όχι όμως και να δικαιολογήσει) τη σκοπιμότητα των προεκλογικών υπερβολών και κάποιων ρητορειών των μπαλκονιών. Εκείνο που δεν μπορεί να συγχωρηθεί είναι η συνέχιση της τακτικής αυτής και από τα υπουργικά έδρανα!

Από το βήμα της Βουλής ο Πρωθυπουργός μιλώντας τη γλώσσα των μπαλκονιών πάντα, αντί να επιδιώξει συνεννόηση,  συναίνεση και ομοθυμία, κατά το δυνατόν, έπραξε παν δυνατόν για να δημιουργήσει «πολεμική ατμόσφαιρα» εξωθώντας τους βουλευτές της αντιπολίτευσης στα άκρα αφενός με την συμπεριφορά της κυρίας Κωνσταντοπούλου στην προεδρία, αφετέρου με δικές του και των υπουργών του εμπρηστικές αναφορές και ενέργειες, όπως τη σύσταση Εξεταστικής Επιτροπής για την απόδοση ευθυνών για τα Μνημόνια.

Η λαϊκή σοφία λέει «κάθε πράγμα στον καιρό του». Ο κ. Τσίπρας, όμως, έχοντας ανάγκη κάποιου «αντιπερισπασμού» απέναντι στην αδιέξοδη εμμονή του να σώσει συνολικά τους Ευρωπαίους από την …Ευρώπη, προτίμησε να ανοίξει τώρα «μέτωπο» με εκείνους που προσκαλούσε (την ίδια ώρα!) να συνεργαστούν μαζί του για το …καλό της πατρίδος!

Αντί να έχει καταρτίσει μια ρεαλιστική διαπραγματευτική στρατηγική, προτίμησε τους αυτοσχεδιασμούς. Αντί να επιδιώξει τη δημιουργία καλών σχέσεων με κάποιους Ευρωπαίους ηγέτες  που θα μπορούσαν να «βάλουν πλάτη» σε μια «ήπια προσαρμογή του μνημονίου» επεχείρησε να τους προσεγγίσει αλλοπρόσαλλα. Την ίδια ώρα που τους συναντούσε επέκρινε τους υπουργούς τους είτε μεμφότανε την τρόικα είτε τους καταλόγιζε την ευθύνη αποτυχίας του προγράμματος διάσωσης!

Αλλά και με τους Αμερικανούς προτίμησε να τους έχει απέναντι παρά στο πλάι του. Ήτανε άραγε τόσο επείγον αυτή την ώρα να θέλει να καταργήσει τις φυλακές υψίστης ασφαλείας, να απελευθερώσει κρατουμένους μεταξύ αυτών δυνητικά και τον Σάββα Ξηρό; Είχε τάχα επιλύσει όλα τα προβλήματα της χώρας και του απέμενε και αυτό για να περάσει στο πάνθεο των σπουδαίων Ελλήνων πολιτικών;

Κρίσιμα ερωτήματα που θέλουν απάντηση. Όσο μένουν αναπάντητα, θα αυξάνεται ο φόβος του εκλογικού σώματος, θα ψηλώνει ο δείκτης της ανησυχίας και θα χαμηλώνει εκείνος της ελπίδας.

Η δημιουργία, όμως, κλίματος αποσάθρωσης της ευρείας λαϊκής αποδοχής (πάνω στην οποία τόσα πολλά έχει επενδύσει ο Αλέξης Τσίπρας) θα καθιστά ακόμη δυσκολότερη τη διαπραγμάτευση με τους εταίρους, αλλά και την άσκηση πολιτικής “εντός  των τειχών”. Οι όροι, πλέον, έχουν γίνει ολοφάνερα αρνητικοί για τον κ. Τσίπρα που πρέπει να πάρει με ψυχραιμία και σύνεση επώδυνες αποφάσεις μακριά και έξω πλέον από την ανούσια συνθηματολογία.

Δυστυχώς, όπως μέχρι σήμερα πολιτεύτηκε, μόνος θα βαδίσει την οδό του «μαρτυρίου». Εάν επιμείνει στην τακτική της ρήξης, τα αποτελέσματα θα είναι οδυνηρά για όλους. Εάν εξακολουθήσει να επιζητεί τον «έντιμο συμβιβασμό» αρνούμενος, όμως, να δει την αμείλικτη πραγματικότητα των αριθμών, των αγορών και των δανειστών, το αποτέλεσμα θα είναι να επιτείνει βασανιστικά τον επιθανάτιο ρόγχο της χώρας.

Βρίσκεται πλέον μπροστά στο μεγάλο δίλημμα.

Είναι η ώρα του μεγάλου “ναι” ή του μεγάλου “όχι”.

Προτιμότερο να φανείς ασυνεπής στις υποσχέσεις σου παρά να ρίξεις τη χώρα στα βράχια!..