Σκέψεις γύρω από την απόφαση της ΕΣΗΕΑ για τους δημοσιογράφους και το δημοψήφισμα

Γράφει ο Χρήστος Μαλασπίνας

Να που ζήσαμε να το δούμε και αυτό. Δημοσιογραφική Ένωση (η ΕΣΗΕΑ) να …τιμωρεί δημοσιογράφους γιατί εξέφρασαν την άποψή τους!  Και σ΄ανώτερα, Κυρίες και Κύριοι!

Θα πείτε, μα η άποψή τους δεν ταίριαζε μ΄αυτήν της Κυβέρνησης! Ε, τι να κάνουμε! Υπάρχει η άποψή μου, υπάρχει η άποψη η δική σου, υπάρχει και η σωστή! Τώρα, γιατί η σωστή ήτανε ντε καλά η κυβερνητική, αυτό το ξέρουν, προφανώς, οι συνδικαλιστές-τιμωροί!

Ναι είναι (πάνω-κάτω) οι ίδιοι άνθρωποι που ανέβαιναν στα κάγκελα (και λαμπρά έκαναν) όταν έκλεινε η ΕΡΤ. Είναι οι ίδιοι άνθρωποι (και πολύ καλά κάνουν) που φωνάζουν για τις ελευθερίες των Ιρανών, των Σύρων και όλων των καταπιεζόμενων δημοσιογράφων!

Αλλά τώρα μιλάμε για μας, τι δεν καταλαβαίνετε;

Τι καλά, 38 χρόνια δημοσιογραφώ και στην ΕΣΗΕΑ δεν χρειάστηκε να πατήσω! Βλέπετε και σ΄αυτό …προοδευτική είναι η Ένωση Συντακτών Ημερήσιων Αθηναικών Εφημερίδων. Τις ελληνικές εφημερίδες της Ομογένειας δεν τις θεωρεί ελληνικό, αλλά “ξένο” Τύπο! Γι΄αυτό και μας έστελνε όλα τα χρόνια στην Ένωση Ανταποκριτών Ξένου Τύπου

Όπου, όμως, οι άνθρωποι τραβούσαν τα …μαλλιά τους! Μα, οι ελληνόγλωσσες εφημερίδες, μας έλεγαν, ΔΕΝ είναι ΞΕΝΟΣ Τύπος! Να πάτε στην ΕΣΗΕΑ! Και ούτε αυτοί μας δέχονταν!

Στην πραγματικότητα, αφού οι ομογενειακές εφημερίδες διατηρούσαν γραφεία στην Αθήνα και, μάλιστα, από το 1995 εδώ στην ελληνική πρωτεύουσα είχε μεταφερθεί η σύνταξη -ακόμη και των ομογενειακών- ειδήσεων, σχολίων, απόψεων κλπ. αφού εδώ ετοιμάζονταν ολόκληρη η εφημερίδα και ταξίδευε ηλεκτρονικά σελιδοποιημένη, για να τυπωθεί και να μοιραστεί στην Νέα Υόρκη, δεν είχαν ούτε καν το “φύλλο συκής” για την άρνησή τους να μας εντάξουν στην Ένωση!

Για την ιστορία -και τη δικαιοσύνη- να σημειώσουμε ότι  ο συγχωρεμένος Νικήτας Γαβαλάς, που διεκδικούσε το 2000 την Προεδρία της ΕΣΗΕΑ ( τη διετία 1997-1999 Α’’ Αντιπρόεδρος του Δ.Σ) είχε εισηγηθεί στο νέο Καταστατικό να συμπεριληφθούν και οι δημοσιογράφοι των ομογενειακών εφημερίδων. Δεν εξελέγη Πρόεδρος, όμως, στις εκλογές, και το σχέδιο δεν προχώρησε ποτέ.

Ας είναι καλά η -τότε- Γενική Γραμματεία Τύπου & Πληροφοριών που χορηγούσε ταυτότητα “ανταποκριτή” και μπορούσαμε να κάνουμε απρόσκοπτα τη δουλειά μας στην Αθήνα.

Μείναμε, έτσι, πανελεύθεροι να διατυπώνουμε τις απόψεις μας χωρίς να λαβαίνουμε υπόψη τις “θέσεις” της ΕΣΗΕΑ. Μακριά από συνδικαλιστικά όργανα, μακριά και από τους επίσημους κομματικούς μηχανισμούς.

Όλα αυτά τα χρόνια, στον ομογενειακό Τύπο, ουδείς μας πήγε στα δικαστήρια. Κανείς δεν μας κατηγόρησε ότι μεροληπτούμε.  κανείς δεν μας εγκάλεσε για τις απόψεις μας. Άλλωστε το λέγαμε και το γράφαμε: Δεν επιδιώκαμε να είμαστε αντικειμενικοί! Ο δάσκαλός μας στη δημοσιογραφία, ο αλησμόνητος εκδότης της ομογένειας, Μπάμπης Μαρκέτος, μας είχε μάθει πως δεν έπρεπε να παριστάνουμε τον αντικειμενικό δημοσιογράφο. “Να θεωρείς χρέος σου να παίζεις το ρόλο του μάρτυρα. Να γράφεις ό,τι ξέρεις για τις δύο πλευρές. Και να λες ποια είναι η δική σου γνώμη. Αυτή είναι η εντιμότητα ενός δημοσιογράφου”, μας έλεγε.

Πόσο μακριά από αυτό άραγε ήταν η συμπεριφορά των συναδέλφων που καταδικάστηκαν; Τι άλλο έκαναν από του να λένε τη δική τους γνώμη; Και αντί η ΕΣΗΕΑ -το συνδικαλιστικό τους όργανο- να υπερασπιστεί αυτό το θεμελιώδες όσο και πρωταρχικό δικαίωμα κάθε ανθρώπου που γράφει δημόσια, τους τιμώρησε γιατί συντάχθηκαν με το “ναι” και όχι με το κυβερνητικό “όχι” που το μετέτρεψαν αυθαίρετα οι κρατούντες αμέσως μετά σε “ναι”! Αλλά βλέπετε οι κυβερνήσεις δεν έχουν “συνδικαλιστικό όργανο”!!! Μόνον ο κυρίαρχος λαός αποφασίζει για την τύχη τους…

Δεν έχουμε αμφιβολία ότι θα διάνθισαν την απόφασή τους και με κάποια στίγματα που να παρέχουν ψήγματα δικαιολογίας. Από δικαιολογίες, άλλωστε… Θυμίζουμε μόνο τον Καραγκιόζη που σκότωσε τη μάνα και τον πατέρα του και στο δικαστήριο ζητούσε έλεος γιατί έμεινε …λέει, ορφανός!.. Ο αθεόφοβος!

Είναι, όμως, οξύμωρο στην Τουρκία να εγκαλείται ο Ερντογάν γιατί φιμώνει τον Τύπο και εδώ, εμείς που υπερασπιζόμαστε τους Τούρκους δημοσιογράφους (και καλά κάνουμε) να …τιμωρούμε τους δικούς μας γιατί…

“Θοῦ, Κύριε, φυλακήν τῷ στόματί μου”!